Kleuren, bedenkingen, gedachten en verzinsels in de webstraat
Het belang van politieke peilingen, toestanden in Libië, kernrampen en verkeersmiserie verdwijnt in het niets, als je een dergelijke verontrustende krantenkop onder ogen krijgt:
Zie, hij past zelfs niet eens meer in zijn kadertje!
Hopelijk neemt onze regering van lopende zaken krachtige maatregelen om dit gevaar tijdig in te dijken, of voor we het weten hebben we een aardbeving!
Net een leuke in de mailbox gekregen. Uit Leuven dan nog wel.
(spoorbrug aan de Diestsesteenweg)
Net in uitgesteld relais de aflevering van ‘Tegen de sterren op’ van gisteren gezien, en zéér smakelijk gelachen met Barbara Sarafian’s vertolking van Belle Perez…
Al méér dan een maand geleden dat ik hier nog iets geschreven heb. Maar dat is omdat ik elders aan het schrijven ben.
Wie mijn twitter volgt, weet misschien al dat ik sinds begin januari een schrijfcursus volg. Een copycursus meer bepaald, een opleiding tot copywriter. De Gouden Veer Copycursus. En dat het fijn en interessant is!
En dat we huiswerkjes krijgen ook! En dat jullie mogen meelezen!
Copywriting, dat is wervende teksten schrijven die mensen moeten doen verder lezen, en die ze vooral moet aanzetten om in te gaan op je voorstel. Direct marketing. De brieven van La Redoute die u in de bus krijgt, maar dan beter.
De vorige les kregen we als opdracht een brief te schrijven naar de organisator van Batibouw. Uit naam van een standenbouwer. Dus heb ik het bedrijf Stan & Co opgericht, en ben ik in mijn pen gekropen. Een brief naar meneer Batibouw. In een neutrale envelop, met een gadget in de envelop.
Klik hier voor een PDF’je. Ik ben zeer benieuwd naar het oordeel van de jury, maar ben evengoed benieuwd naar uw opmerkingen en suggesties. Hebt u hem uitgelezen? Was u geboeid? En vooral: mag ik bij u op bezoek komen?
Dag beste lezer, welkom op webpalet, mijn hoogstpersoonlijke weblog. Het is dag op dag vijf jaar geleden dat u dit berichtje kon lezen op deze blog.
Yup yup, wat vliegt de tijd, zegt men dan. 5 jaar, 979 berichten, 2.999 reacties (dju toch, die éne!), 394.983 hits, 111 abonnees in Google Reader. Dat is meer dan ik vijf jaar geleden had kunnen verwachten. Bedankt daarvoor.
Het zal u als trouwe lezer ook niet ontgaan zijn dat het hier de laatste tijd héééél wat rustiger is op de blog. Daar heeft de familiale toestand enerzijds iets mee te maken, de veel grotere drukte op het werk anderzijds, maar zeker ook de natuurlijke gang van zaken op het internet: veel van de korte berichtjes die hier vroeger verschenen, vinden nu hun weg naar mijn Twitterpagina. Yup yup, den deze is eindelijk ook gezwicht voor het Twitteren, ondanks dit bericht uit het verleden. De laatste Twitter-berichtjes vind je ook in de rechterbalk terug op de blog.
Het waren vijf leuke jaren, niet? Met heel veel artikels over belspelletjes – jaren geleden reeds ontcijferde telsleutels, nu weer brandend actueel – (artikel 1 – artikel 2 – artikel 3), met het grote spam-experiment, met de parodie op deredactie.be, met mijn energietips, met het verslag vanop de eerste rij van een treinongeluk, met het pamperonderzoek, met een bloemlezing uit mijn fotografie-probeersels, met een verslag van de auto-ongeluk-perikelen die we met onze eerste auto hadden, met een tweede plaats in een Clickx-verkiezing, en met de nog steeds zeer succesrijke ‘Fotografie in Mensentaal‘ en de aanvulling over mijn workflow. En heeft u de 1 april berichtjes gelezen in 2008, 2009 en 2010? Of in 2007?
Nog vijf erbij? We zien wel. Zonder publicatiedruk gaan we gewoon rustig voort. Als het past, komt er een artikeltje. Als het niet past, niet. Fijn, toch? 🙂
Ik heb in ieder geval nog wel een paar ideetjes voor 2011. Hiep hiep hoera!
Net weer een heerlijk mannenweekend achter de rug, met mijn kompanen van The James Band.
Naast quizzen (7de op de 45 bij de Oud-KAJ-quiz in Betekom!), rondhangen, spelletjes spelen, ongezond eten en lol maken, bestond een goed deel van het weekend ook uit het bekijken van filmpjes op internet.
Toen we ons zaterdag aan het voorbereiden waren op de quiz, en iets over Billy Ocean aan het opzoeken waren, zijn we op deze geweldige zelfgemaakte videoclip gestoten. Vooral de eerste minuut is hilarisch, als je geest wat absurd is ingesteld.
httpv://www.youtube.com/watch?v=ZGlwFIOWoCU
Tachtig was prachtig.
Ik héb het hier al ooit gepost, maar ik post het gewoon nóg eens opnieuw.
Omdat het gewoon zóó goed blijft, en als eerbetoon aan de zopas overleden Albert Heijn.
Zakje.
Nu de wensen per post ongeveer allemaal ter bestemming zijn, kunnen we onze wensen ook elektronisch de wereld in sturen. We wensen iedereen een spetterend 2011!
En toen stond er plots een winterse vreemdeling in onze tuin.
Hoera! Eindelijk deftig gerief om mee te boetseren, en geen van die poedersneeuw van de afgelopen dagen waar niets mee aan te vangen valt…
De nieuwe maatschappij levert toch meer en meer bevreemdende ervaringen op. Niet dat ik er iets op tegen heb, maar bevreemdend is het wel.
Ik zit deze ochtend op de trein Mechelen-Leuven, en tegenover mij zit een kranig oud dametje van rond de 75 te babbelen met haar vriendin die er iets jonger uit zag. Over koetjes en kalfjes. Oude-dametjes-babbeltjes.
In Haacht stapt haar vriendin af, en blijft de 75-jarige alleen achter. Niet getreurd echter, want ze grijpt in haar handtas en haalt… een iPad boven. Om vervolgens de eBook-reader op te starten en een boek te beginnen lezen.
Respect.
Dat krijg je dus met al die nieuwerwetse mobiele media: dat een treinreiziger op den duur beter geïnformeerd is dan het treinpersoneel.
Vanochtend had ik voor het vertrek thuis op RailTime al gezien dat er een trein vaststond tussen Mechelen en Haacht – in Hever – en dat daardoor alle treinverkeer tussen Mechelen en Leuven in de soep lag. Dus ik wist op voorhand al dat ik miserie ging hebben vanochtend als ik over Mechelen ging, maar ik had met dit weer ook geen zin om over Brussel te gaan.
In Dendermonde station heb je om kwart over zeven twee treinen kort na elkaar richting Leuven: de IR-trein van elk uur, en de P-trein van ‘s ochtends. Normaal neem ik de P-trein, maar ik vroeg aan het stationspersoneel welke trein er het meest kans had om doorgelaten te worden richting Leuven, door de chaos.
“Ah, staat er een trein vast? Wij weten van niets meneer.”
Okee, laat maar. De IR-trein leek me belangrijker, dus heb ik die maar genomen. Vlot in Mechelen aangekomen, en toen we daar even stilstonden vroeg ik aan de passerende treinbegeleider “Is de miserie tussen Mechelen en Leuven al opgelost? Gaan we mogen vertrekken?”
“Aaaaah? Staat er een trein in nood in Hever? Dat verklaart waarom we niet mogen vertrekken. Ik ga direct eens informeren meneer.”
Een kwartier later rolt de P-trein – die ik niet genomen had – het station van Mechelen binnen, netjes naast ons. Ondertussen hebben we 20 minuten vertraging, en komt de treinbeleidster me zeggen dat wij zeker en vast als eerste gaan vertrekken, en dat ze het zeker en vast zal omroepen als dat zou veranderen. En er stappen effectief ook mensen over van de P-trein op de onze. Goed gekozen, dacht ik.
Vijf minuten later zie ik de P-trein naast ons netjes vertrekken. Ik ben zeker van mijn stuk dat het die trein is, ik herken namelijk de trein, de samenstelling, en het volk dat erop zit. Ik verifieer toch op RailTime, en ik zie inderdaad dat de P-trein gemarkeerd staat als ‘vertrokken’. Met een tiental minuutjes vertraging. Dju!
Ik wijs de treinbegeleidster er vriendelijk op, en die bezweert mij
“dat dat onmogelijk is meneer! Er is niéts van treinverkeer tussen Mechelen en Leuven, en wij zijn de eersten die erdoor gaan gaan. Dat kan zijn dat u een trein hebt zien vertrekken maar dat moet een andere trein zijn die niet richting Leuven ging hoor. Neen, dat kan echt niet.”
Sjah, dan is het toch een spooktrein die op RailTime te volgen is, en even later in Haacht, en uiteindelijk een half uur vroeger dan wij in Leuven arriveert. De spooktrein met een half uurtje vertraging, wij met een uur.
Kijk, ik neem die treinbegeleidster niets kwalijk – zij geeft ook maar door wat ze zelf hoort, en ze is de hele tijd vriendelijk en informatief gebleven. Ze heeft in Leuven trouwens aangegeven dat ze klacht ging neerleggen bij het verkeerscontrolecentrum over de gang van zaken. En ik wilde er nu vooral ook niet te hard op doorgaan, want er moet niets hatelijker zijn voor een treinbegeleider dat een reiziger die denkt dat hij het beter weet, en het personeel zit af te snoeven.
Maar misschien moet de spoordirectie er maar eens conclusies uit trekken. Heel leuk dat reizigers tegenwoordig beter geïnformeerd zijn, maar als reizigers meer info krijgen dan het treinpersoneel zelf, dan zit er iets grondig scheef.
Dat levert vervelende betweters op als mezelve. En dàt is het laatste wat we willen, niet?
De details over Music For Life 2010 sijpelen stilaan door, en morgen (1 december) wordt de puzzel compleet, en maakt Studio Brussel bekend wie er dit jaar een week in het glazen huis opgesloten wordt.
De locatie, dat was pure logica. Na twee jaar Leuven en twee jaar Gent was het logisch dat het dit jaar (en volgend jaar) aan een volgende grote Vlaamse stad was, en nu Antwerpen nog negeren zou stilaan in het verkeerde kielgàt geschoten zijn bij de Sinjoren.
Zit er ook logica in de bemanners van het huis? Tot nu toe wel. Het begon met Peter Van de Veire, Tomas de Soete en Christophe Lambrecht. Het jaar erop werd Christophe Lambrecht vervangen door Siska Schoeters, het jaar daarop Peter door Sofie Lemaire, en het jaar daarop Tomas door Sam De Bruyn. Dus de oudst gediende in het huis is momenteel Siska, dus het is logisch dat zij er niet meer bij is. Ze is bovendien zwanger, en vermoedelijk vindt haar baby het niet zo leuk om een week op sapjes te overleven.
Dus de logische gang van zaken is dat we dit jaar Sofie Lemaire, Sam De Bruyn en een nieuwkomer krijgen. Welk aanstormend talent van StuBru mag dit jaar de grote aandacht in het Glazen Huis opzoeken?
Mijn gok gaat naar Linde Merckpoel, Tomas’ sidekick in de ochtend.
Music For Life 2010? Sofie Lemaire, Sam De Bruyn en Linde Merckpoel vanuit Antwerpen. Zeg dat ik het gezegd heb.
Update 1 december: Helaas helaas, ik had het mis. Blijkbaar krijgt Tomas een herkansing. Ik had het nog gepeinsd eigenlijk 🙂
Zoals de aandachtige lezer uit eerdere berichten al kan afleiden, heeft mijn thuispc de geest gegeven, en dat een week nadat de garantie verstreken is.
Omdat ik zelf niet onhandig ben met computers en het probleem niet kan oplossen, en omdat er ondertussen al 10 techneuten zich met het probleem bezig gehouden hebben en het allemaal even bizar en onbegrijpelijk vinden, en omdat er op internet niets terug te vinden is over het probleem, post ik het hier even voor de geïnteresseerden. Het is namelijk een vrij exotisch probleem, blijkbaar.
Bent u niet technisch aangelegd of helemaal niet geïnteresseerd in de binnenkant van de computers, dan kan u hier stoppen met lezen. De anderen lezen gerust verder, en wie weet komen er zelfs nog zinvolle suggesties uit de bus, maar ik heb de strijd opgegeven, en ben aan het uitkijken naar een vervanger.