Feit 1: De stiptheid van de treinen was vandaag subliem! We waren zelfs iets te vroég in Leuven.
Feit 2: Het aantal reizigers was op deze brugdag minimaal. Ik had zowat een hele treinwagon voor mij alleen.
Ergo: De vertragingen bij de NMBS zijn àllemaal de schuld van de reizigers!
(en zo werken statistieken dus…)
Donderdag heb ik van verschillende kanten een link gekregen naar de site met de gratis fietslampjes – u kent hem wel. Omdat het me trof hoe makkelijk en zonder problemen mensen daar hun gegevens achterlaten en de actie delen via sociale media, wou ik graag uitleggen waarom je bij zo’n sites op je hoede moet zijn en heel erg moet stilstaan bij de gevolgen van het invullen van je gegevens. De invullers worden verleid door de belofte van de gratis lampjes en beseffen vaak niet wat voor hoeveelheid commerciële mails ze zich op de hals halen. Bovendien las ik op verschillende plaatsen getuigenissen van mensen die de beloofde cadeautjes bij gelijkaardige acties niet ontvangen hadden. Daarom besloot ik een artikel te schrijven op mijn eigen, persoonlijk blog waarin ik uitlegde waarop je allemaal moet letten, en hoe je kan weten wanneer je moet op je tellen passen bij het invullen van een website. Het artikel in kwestie hebt u vast gelezen.
Het artikel werd vrijdag opgepikt door diverse nationale media, en op die manier is het als een lopend vuurtje rondgegaan. De bezoekersaantallen van mijn website liegen er niet om.
Wat ik daarbij erg jammer vind, is dat de nieuwswebsites in kwestie weinig moeite genomen hebben om zelf wat aan bronnenonderzoek te doen, en mijn woorden verdraaid hebben – wellicht om er een beter verkopend journalistiek verhaal van te maken – en er zelf verdere conclusies aan geknoopt hebben. Ik citeer enkele titels van artikels:
In de artikels zelf worden er stukken van mijn blogartikel geciteerd, en wordt mijn naam genoemd. Op zich heb ik met dat laatste geen probleem, maar ik heb er wel een probleem mee dat in dezelfde artikels ook mijn werkgever en mijn functie genoemd werd, terwijl deze hier volledig irrelevant was. Mijn blogartikels schrijf ik uit persoonlijke naam, en deze hebben niets met mijn functie te maken. Enkele kranten hebben mij in een kwakkel op een bepaald moment zelfs “professor Karel Titeca” genoemd, hetgeen absoluut uit de lucht gegrepen is. Gelukkig heb ik al deze specifieke fouten vrij snel kunnen laten rechtzetten en hebben de kranten in kwestie mijn functie ook verwijderd, waarvoor mijn dank.
Wat overblijft is dat de site in kwestie in de nationale media er vlakaf van beschuldigd wordt één grote oplichterij te zijn, iets wat ik in mijn eigen artikel niet heb gesteld. Ik ben een privé-blogger met een kritische geest, die graag wat aan bewustmaking doet, en ik ben in mijn tekst van een aantal eigen veronderstellingen uitgegaan, maar ik wil mij niet uitgesproken hebben over het feit of GratisFietslicht.be er illegale activiteiten op nahoudt of niet. Ik heb gezegd in het artikel dat ik betwijfel dat de lichtjes effectief opgestuurd zullen worden, maar iedereen geniet het voordeel van de twijfel. Als de lampjes effectief opgestuurd worden naar de invullers, dan zijn ze wel degelijk legaal bezig. De invullers zijn daarbij akkoord gegaan met de zeer brede algemene voorwaarden van de site, en verklaren zich dus akkoord om commerciële e-mails te ontvangen van de partners van de site. Grote hoeveelheden e-mail die dus eventueel zouden volgen zijn legaal ook perfect gedekt.
Ik hoop van harte dat de vele invullers hun lampjes effectief zullen ontvangen, en dat zij zich vlot zullen kunnen uitschrijven van de commerciële e-mails die hen niet interesseren. Ik hoop ook dat al deze publieke aandacht voor enige bewustwording gezorgd heeft bij de vele duizenden lezers, en dat we met ons allen voorzichtig omspringen met de kleine lettertjes voor we iets ondertekenen. En ik hoop ook van harte dat we van nieuwswebsites ten allen tijde correcte informatie en bronnenonderzoek mogen blijven verwachten.
* There Ain’t No Such Thing As A Free Lunch
Als iets gratis is, moeten we op onze hoede zijn. Want weinig dingen in het leven zijn zomaar gratis zonder meer.
Helaas pindakaas: in de praktijk werkt het vaak anders. Als iets gratis is, komen mensen er als bijen op een honingpot op af. En dat weten mensen met minder goede bedoelingen ook. En zo lang die eeuwenoude truc blijft werken, zullen er sites blijven bestaan als GratisFietslicht.be.
Yup, een site die vandaag een stuk of 10 keer Facebook- en mailgewijs in mijn richting gesmeten is. “Doen, doen, doen! Gewoon je gegevens invullen en je krijgt gratis fietslichtjes toegestuurd!”
Euhm neen. Toch niet. Ik heb geen idee of het oplichterij is of niet, maar sta me toe om toch argwanend te zijn. Zoals u ook zou moeten zijn. En wel om deze redenen:
Mag ik mijn betoog hier staken? Is het nodig dat ik nog verder verklaar waarom ik mijn twijfels heb bij de oprechtheid en de echtheid van dit alles?
Is het oplichterij? In de strikte zin van het woord wellicht niet, want je verklaart je expliciet akkoord met alle spam die ze in je richting gaan sturen. Maar ze strikken wel de argeloze internetbezoeker die hier helemaal niet bij stil staat. Een stel goede lampjes kost in de winkel 5 euro, dus stel jezelf de vraag of het dit allemaal waard is.
Als er toch nog mensen zouden twijfelen, lees dan de commentaren van de mensen die getuigen dat dit soort sites al jaren bestaat en dat ze nog nooit een lampje gekregen hebben. Allerlei “interessante” aanbiedingen in de mailbox en op de telefoon daarentegen…
Ach, ik mag me niet zo opwinden in die dingen. Maar toch. Maar toch.
Disclaimer: Dit artikel is – zoals alle artikels op deze blog – geschreven uit persoonlijke naam en heeft niets te maken met mijn werkgever. Het artikel is ook geenszins diepgaande onderzoeksjournalistiek. Het is mijn persoonlijke mening over één van de vele dergelijke acties op internet die argeloze surfers proberen te strikken.
Nu de wereld niet vergaan is eind 2012 zijn we met zijn allen vrolijk begonnen aan het beleven van 2013. Een jaar waarin er – net zoals ieder jaar – weer heel wat gaat veranderen. Niet in het minst op de technologiemarkt.
Het jaar is nog vers, en de nieuwtjes stromen al binnen. Bijvoorbeeld over het nieuwe Ubuntu-besturingssysteem voor smartphones.
Lovenswaardig. Ik ben altijd al een Linux-sympathisant geweest. En Ubuntu is een fijne Linux-smaak. En toch. Ik zat er echt niet op te wachten. En ik zit er echt niet om te juichen.
Want van al te veel keuzes wordt niemand beter. De fabrikanten niet, de ondersteuners niet, en de klanten niet.
Kijk, wat er nu op de mobiele platformen aan het gebeuren is, is jaren geleden al op de pc gebeurd. De PC-markt bestaat al jaren uit Windows, Mac OS en Linux. En een paar kleintjes.
Dus klanten moesten één van die drie systemen kiezen. En programmamakers moesten kiezen voor welk systeem ze hun programma’s schreven. Meestal voor Windows. En misschien ook voor Mac. En dan was er weer een hele reeks software die enkel op Linux werkte. Maar die dan uiteindelijk ook wel weer bleek te werken op Mac. Want dat is tegenwoordig een halve Linux.
Niet alleen voor de softwareontwikkelaars is dat kiezen en dubbel werken, ook voor de helpdeskondersteuners is dat een hel. Documentatie voor Windows. Welke versie? Voor Windows 7. Maar ook voor Windows XP. En vergeet Vista niet. En nu de documentatie updaten naar Windows 8. Maar dan ook nog documentatie voor Mac.
– “Serieus? Ah maar we hebben hier nog iets liggen.”
– “Ja maar dat is voor OS X 10.6 en ondertussen zien die schermpjes er helemaal anders uit.”
– “Allez, hermaken dan”.
En dan nog Linux.
– “Maar daar beginnen we niet aan. Die zijn slim genoeg om dat zelf uit te zoeken.”
Enfin, niet eenvoudig allemaal. En het resultaat is twintig handleidingen. Die niet onderhouden worden.
Maar l’histoire se répète. Ook op de mobiele markt wordt iedereen met keuzes geconfronteerd. Meer keuzes zelfs. De grote jongens zijn deze keer Android en iOS. Dus je apps kunnen maar beter op die twee systemen werken. Maar liefst Windows Phone niet vergeten. En als het even kan Blackberry ook niet. Over Symbian en Tizen zwijg ik. Vier systemen om apps voor te maken.
Wat voor de klant ook niet goed is. Want geen één software-ontwikkelaar ziet het nog zitten om zijn apps voor àl die systemen te maken. Dus geen één van die systemen zal nog compleet zijn, en alle gewenste apps draaien.
En voor de helpdeskmedewerkers is het helemaal hel nu. Beschrijving van de e-mailconfiguratie? Begin maar: Outlook voor Windows, Outlook voor Mac, Windows Live Mail, Thunderbird, Mac Mail, … en dan nog de mobiele systemen: iOS, Android, Windows Phone en Blackberry. Draadloze configuratie? Herbegin maar: alle Windows-smaken, alle Mac OS-smaken, liefst ook Linux, en dan nog de vier mobiele systemen. Dertig handleidingen!
Is het dan gek dat ik vind dat er geen plaats meer is voor Ubuntu op de smartphone? Ook al is dat gebaseerd op de desktop-Ubuntu? Zelfde basissysteem of niet – de screenshots en de gebruikerservaring gaan toch anders zijn hoor.
Kijk, ik weet dat monopolies voor niemand goed zijn. Laten we vooral niet naar een ongezonde markt met één systeem gaan.
Maar kunnen we in 2013 niet afspreken dat alle goede dingen uit 2 bestaan?
Voorstelletje. Als we nu eens zeggen dat Windows 8 de doodsteek was voor Windows, en dat we enkel nog Mac OS en Linux overhouden op de pc? Ubuntu Linux dan.
En als we nu eens afspreken dat Android eigenlijk een beetje de Linux van de smartphone is, en we daar enkel Android en iOS overhouden?
En als Google nu eens zou toegeven dat Plus niks wordt, en we op de sociale media enkel Facebook en Twitter overhouden?
YouTube en Vimeo voor filmpjes. Flickr en Instagram voor foto’s. Nikon en Canon voor fotografie. Enzovoort.
Of zoiets.
Zou dat geen geweldig administratief vereenvoudigend 2013 worden, zo?
Ik passeer quasi dagelijks aan het Glazen Huis in Leuven, waar dit weekend de jaarlijkse StuBru-benefietshow weer van start kan gaan.
Al weken zijn ze daar in de weer in Leuven, met het opbouwen van een studio, van containers, van een groot podium op het dak, en van een heleboel zaken rondomrond. Het stationsplein staat goed vol. Wat een verschil met de eerste, gezellige edities.
Ik ben niet op de andere plaatsen gaan kijken, maar ik veronderstel dat ze in Gent en Antwerpen de afgelopen weken hetzelfde hebben gedaan. Want deze laatste editie trekt rond. Drie glazen huizen.
Ben ik de enige die het daar moeilijk mee heeft? Ik twijfel niet aan de efficiëntie van de VRT en de opbouwers, maar die hele set op drié plaatsen helemaal gaan opbouwen, weken aan een stuk, en al dat materiaal driedubbel voorzien, om uiteindelijk een tweetal dagen (!) radio te maken vanuit zo’n studio, dat moet toch een smàk geld kosten? Geld dat misschien beter aan het goede doel besteed wordt? Music For Life bijvoorbeeld?
Enfin, ik wens de presentators en de luisteraars een fijne radiotijd toe. En een mooie opbrengst. En een gezonde darmflora.
In Man Bijt Hond mag er dan misschien al een rubriekje “De Toogfilosoof” zijn, waarin de beste toogwijsheden worden prijsgegeven, maar de “treinfilosoof” zou alleszins ook een geslaagd concept kunnen zijn.
Als je volkse wijsheden wil horen over de politiek, de Dexia-crisis, en wat de burger er nu juist allemaal van voelt, dan moet je gewoon een willekeurige trein nemen op een werkdag rond 7 uur of rond 16.30 uur, en je oren spitsen.
Onderbouwde en verrassende stellingen gegarandeerd!
“Nu nóg makkelijkere toegang tot de energiedesk via de smartphone app!”
Electrabel meldt ons via straataffiches trots dat het een ‘app’ heeft ontwikkeld om “makkelijke toegang” tot de energiedesk te krijgen. Als er nu één bedrijf is dat niet echt moet stoefen met zijn vreselijke website, dan is het wel Electrabel, maar kom – daar gaat het hier niet over.
Het gaat om die app. De apps schieten als paddestoelen uit de grond. Wil je als bedrijf hip zijn, dan geef je je klanten nieuwe mogelijkheden via een app voor hun smartphone. Toch zeker en vast voor de iPhone. Eventueel voor Android. En als ze écht budget te veel hebben misschien ook voor Windows Phone.
De miljoenen mensen die geen iPhone hebben, die kunnen hun plan trekken met de website. De website – waar geen ontwikkelwerk meer ingestoken wordt, en geen nieuwe toepassingen bijkomen. Ah neen, onze ontwikkelaars hebben de handen vol met het ontwikkelen van al die coole apps!
Een absurde omgekeerde beweging is dat, als je kijkt waar we vandaan komen. 15 jaar geleden had nog lang niet iedereen een computer, en alleen maar een kleine groepje happy few had toegang tot internet. Via de modem. Traag en krakend. Niet erg, want de websites waren ook traag en krakend.
Langzaamaan ontwikkelde het web zich, en werden nieuwe mogelijkheden ontdekt. Waarbij elke browser zijn eigen weg insloeg. Internet Explorer deed zijn eigen zin, Netscape deed zijn best om de standaarden te volgen, later gevolgd door Firefox. En Safari. En Chrome. En een handvol Linux-browsers. En elke browser toonde een webpagina op een andere manier. God, zelfs binnen één merk, Internet Explorer, toonde iedere versie pagina’s op zijn manier.
Meer en meer mensen hadden toegang tot het web, en het web kon meer en meer. Wie geen pc of internettoegang had, die raakte achterop. Maar zelfs als je wel internet had, was je nog niet zeker dat de webpagina werkte: enige standaardisatie was compleet zoek. Als je de pech had dat je een webpagina met de verkeerde browser bekeek, kon je je plan trekken.
Daar lijkt de afgelopen jaren éindelijk verandering in te komen. De meerderheid van de gezinnen heeft internettoegang. Webontwikkelaars houden meer rekening met standaarden, en de browsers groeien qua functionaliteit naar elkaar toe. De meeste webpagina’s gedragen zich tegenwoordig gelijkaardig in Internet Explorer 8, Firefox 3 of 4 en Chrome. Hoera, hoera.
En dan komen de apps. Hopla, weg standaarden! “Wij hebben een superdeluxe fantastische app voor iedereen! Supermakkelijk. Aja, je moet wel een dure iPhone hebben.”
De apps zijn meer dan gadgets geworden. Bedrijven verleggen functionaliteit van hun website naar de apps. Over 2 jaar zal er een hele reeks mogelijkheden zijn, die enkel toegankelijk is via de juiste app. En daar zal je dan staan met je fantastisch nieuwe state-of-the-art laptop uit de Fnac, met de allerlaatste versie van Windows en je supersnelle internetverbinding van Telenet. “Sorry, ons bedrijf doet niet meer mee aan de standaarden. U hebt de verkeerde telefoon.”
Ik word daar eigenlijk niet vrolijk van. Echt niet.
Hmmmm, boeiende waarheden in De Standaard vandaag. Uit het artikel “Alle zenders boos op elkaar”:
Het werd live opgenomen in een hotel in de Loirestreek in Frankrijk.
Live opgenomen. Dat is zoals “een originele kopie”. Of “plat bruiswater”. Of “oorverdovend stil”. Of “perfect scheef”. Of “een correcte taalfout”.
Okee, mijn eerste gedacht toen ik onderstaand krantenberichtje zag?
Ik dacht er een komma bij: “Clijsters zakt door, enkel op trouwfeest”. Kim is eens een avondje stévig in de pintjes gevlogen, maar het was eenmalig, op een trouwfeest. Maar door haar gigantische kater mist ze wel Roland Garros.
Niet dus. Ze is door haar enkel gezakt. Spijtig, met komma was het een sappiger verhaal.
Vandaag was het klusjesdag.
Eveline en ik hebben allebei een dag verlof genomen om in huis te doen wat al lang moest gebeuren: de garage, het tuinhuis en de berging uitmesten, en alles herverdelen over containerpark, pas ingerichte zolder, garage, tuinhuis en berging. Het was een dag hard werken, maar we zijn tevreden over het resultaat.
Ik heb deze voormiddag even wat tijd verloren toen ik door de dozen aan het gaan was die ik een hele tijd geleden gekregen heb na de verhuis van mijn ouders. Het ouderlijk huis moest leeggemaakt worden, en ik kreeg een paar curverboxen vol jeugdsentiment, en daar ben ik vandaag doorgegaan.
Goh, wat een reis door de tijd. Leuke dingen, zoals kindertekeningen die ik gemaakt heb, verhaaltjes die ik geschreven of getekend heb als kind, en hopen en hopen krantjes en magazines van mijn hand. Ik had als kind iets met krantjes – ik was een geboren redacteur. En zie, het bloed kruipt waar het niet gaan kan – is een blog niet ook een soort krantje?
Veel schoolgerelateerde dingen ook. Rapporten. Werkjes. Verzamelmappen.
En ook veel foto’s tegengekomen. Karel als klein manneke. Karel als groter manneke. Karel als langharige rebel.
Maar ook dingen waar je liever niet meer te veel aan herinnerd wordt. Liefdesbrieven. En antwoorden op liefdesbrieven. En schrijfsels waar ik minder trots op ben.
Maar toch. Doorheen heel die stapel tekeningen, teksten, foto’s en brieven, heb ik een hoop creativiteit terug gevonden. En dat zet een mens aan het mijmeren. Dan vraag je je af waar al die creativiteit naartoe is. Ik sta op, ga werken, kom thuis, avondroutine met de kindjes, en dan schiet er ‘s avonds niet veel energie meer over, dus de meeste avonden eindigen in de zetel. Een routine met weinig creativiteit.
Dus daar zit je dan, op klusjesdag, in je garage, te mijmeren achter een stapel papier. Een beetje je kluts kwijt. Klutsjesdag.
Tot ik gelukkig besefte dat ik in mijn werk eigenlijk best creatief ben. En dat ik een schrijfcursus aan het volgen ben, waar ik al mijn creativiteit mag aanwenden. En dat ik voor mijn kindjes elke dag creatief uit de hoek mag komen. Dus dat het nog zo erg niet gesteld is met die creativiteit. Het valt misschien alleen wat minder op.
Maar terug naar die stapel papier. Weet je waar ik in heel die stapel nog het meest van al van opgekeken heb? Van mijn bundel gedichten.
In mijn vierde-vijfde middelbaar was ik nogal met poëzie bezig. En heb ik me op een bepaald moment zelf aan het schrijven gezet. Met op korte tijd een hele reeks gedichten als resultaat, de een al geslaagder dan de andere. Er zitten ronduit slechte gedrochten tussen, maar er zitten toch ook enkele dingetjes tussen waar ik een behoorlijk “aha” gevoel bij had.
Weet je wat ik nog het leukste vond? Het begeleidend kladblad in het onleesbare handschrift van mijn vriend Pieter C.
Ik heb mijn dichtsels in die tijd voorgelegd aan Pieter C., en hij heeft elk gedicht voorzien van commentaar. Eerlijk commentaar. Dus als het slecht was, kreeg ik het te horen, maar ik heb ook de nodige complimenten en tips gekregen. Bij de eerstvolgende ontmoeting, duw ik Pieter C. het papier terug in zijn handen. Mag hij de onleesbare passages ‘ns vertalen.
Ik wil jullie de komende tijd eigenlijk wel wat inzage gunnen in mijn “Dienst Indichtingen”, mijn “bundel”. Ik heb absoluut geen literaire ambities, maar ik schaam me ook niet voor die schrijfsels van toen. Bedenk gewoon dat ze van de hand van een 16-jarige puber komen.
De serieuzere gedichten zijn voor later, maar ik steek van wal met het kortste uit de bundel, getiteld ‘Kort protest’. Hier komt-ie:
Kort protest
Leerstof
is niet tof.
Laat me beklemtonen dat het niveau van deze spielerei niet per se iets zegt over wat volgt 🙂
Wordt vervolgd.
Het belang van politieke peilingen, toestanden in Libië, kernrampen en verkeersmiserie verdwijnt in het niets, als je een dergelijke verontrustende krantenkop onder ogen krijgt:
Zie, hij past zelfs niet eens meer in zijn kadertje!
Hopelijk neemt onze regering van lopende zaken krachtige maatregelen om dit gevaar tijdig in te dijken, of voor we het weten hebben we een aardbeving!
Dat krijg je dus met al die nieuwerwetse mobiele media: dat een treinreiziger op den duur beter geïnformeerd is dan het treinpersoneel.
Vanochtend had ik voor het vertrek thuis op RailTime al gezien dat er een trein vaststond tussen Mechelen en Haacht – in Hever – en dat daardoor alle treinverkeer tussen Mechelen en Leuven in de soep lag. Dus ik wist op voorhand al dat ik miserie ging hebben vanochtend als ik over Mechelen ging, maar ik had met dit weer ook geen zin om over Brussel te gaan.
In Dendermonde station heb je om kwart over zeven twee treinen kort na elkaar richting Leuven: de IR-trein van elk uur, en de P-trein van ‘s ochtends. Normaal neem ik de P-trein, maar ik vroeg aan het stationspersoneel welke trein er het meest kans had om doorgelaten te worden richting Leuven, door de chaos.
“Ah, staat er een trein vast? Wij weten van niets meneer.”
Okee, laat maar. De IR-trein leek me belangrijker, dus heb ik die maar genomen. Vlot in Mechelen aangekomen, en toen we daar even stilstonden vroeg ik aan de passerende treinbegeleider “Is de miserie tussen Mechelen en Leuven al opgelost? Gaan we mogen vertrekken?”
“Aaaaah? Staat er een trein in nood in Hever? Dat verklaart waarom we niet mogen vertrekken. Ik ga direct eens informeren meneer.”
Een kwartier later rolt de P-trein – die ik niet genomen had – het station van Mechelen binnen, netjes naast ons. Ondertussen hebben we 20 minuten vertraging, en komt de treinbeleidster me zeggen dat wij zeker en vast als eerste gaan vertrekken, en dat ze het zeker en vast zal omroepen als dat zou veranderen. En er stappen effectief ook mensen over van de P-trein op de onze. Goed gekozen, dacht ik.
Vijf minuten later zie ik de P-trein naast ons netjes vertrekken. Ik ben zeker van mijn stuk dat het die trein is, ik herken namelijk de trein, de samenstelling, en het volk dat erop zit. Ik verifieer toch op RailTime, en ik zie inderdaad dat de P-trein gemarkeerd staat als ‘vertrokken’. Met een tiental minuutjes vertraging. Dju!
Ik wijs de treinbegeleidster er vriendelijk op, en die bezweert mij
“dat dat onmogelijk is meneer! Er is niéts van treinverkeer tussen Mechelen en Leuven, en wij zijn de eersten die erdoor gaan gaan. Dat kan zijn dat u een trein hebt zien vertrekken maar dat moet een andere trein zijn die niet richting Leuven ging hoor. Neen, dat kan echt niet.”
Sjah, dan is het toch een spooktrein die op RailTime te volgen is, en even later in Haacht, en uiteindelijk een half uur vroeger dan wij in Leuven arriveert. De spooktrein met een half uurtje vertraging, wij met een uur.
Kijk, ik neem die treinbegeleidster niets kwalijk – zij geeft ook maar door wat ze zelf hoort, en ze is de hele tijd vriendelijk en informatief gebleven. Ze heeft in Leuven trouwens aangegeven dat ze klacht ging neerleggen bij het verkeerscontrolecentrum over de gang van zaken. En ik wilde er nu vooral ook niet te hard op doorgaan, want er moet niets hatelijker zijn voor een treinbegeleider dat een reiziger die denkt dat hij het beter weet, en het personeel zit af te snoeven.
Maar misschien moet de spoordirectie er maar eens conclusies uit trekken. Heel leuk dat reizigers tegenwoordig beter geïnformeerd zijn, maar als reizigers meer info krijgen dan het treinpersoneel zelf, dan zit er iets grondig scheef.
Dat levert vervelende betweters op als mezelve. En dàt is het laatste wat we willen, niet?
Hoe vreselijk beklagenswaardig zijn wij als Belgen wel niet. Zo lang al zonder regering! Zo lang zonder leiders die belangrijke beslissingen nemen!
Zeker als je ziet welk nuttig werk en welke zware onderhandelingen de premiers in het buitenland wél doen.
De Standaard Online – Nieuw-Zeelanders krijgen hun ‘Hobbit’
‘The Hobbit’ zal toch in Nieuw-Zeeland verfilmd worden. Die beslissing is het resultaat van twee dagen van intense onderhandelingen tussen premier John Key en de producenten.
Arme, arme Belgen.