Lightroom workshop (bis)

Fotografie

Zoals beloofd een wat uitgebreider verslag van de Lightroom workshop van afgelopen woensdag.

Ik kreeg enkele weken geleden een mailtje van een vriendelijke dame van het PR-bureau van Adobe. Of ik zin had om met een aantal bloggers een workshop Lightroom te volgen. Lightroom is de workflow-tool voor fotografie van Adobe, waar ik al vrij lang mee werk. Tuurlijk was ik geinteresseerd, dus.

De workshop ging door afgelopen woensdagavond, in het hotel Bloom in Brussel, vlak bij het Noordstation. Leve de plooifiets!

Ik herkende vrij veel gezichten, maar per persoon die binnen kwam, kromp ik meer ineen. Want iedereen die ik herkende was stuk voor stuk professioneel of semi-professioneel fotograaf. Daar stond ik als groentje tussen. Wat zou ik daar gaan doen?

Het zelfvertrouwen groeide echter toen we het lokaal binnenkwamen, en ik het boek zag liggen, dat bij de workshop hoorde: “Lightroom 2 Ontmaskerd”, van Piet Van den Eynde. Op het boek prijkte namelijk het logo van Easy Computing. Niets tegen die uitgeverij, maar die uitgeverij staat voor mij synoniem voor ‘voor dummies’-achtige boeken. Die boeken moeten er ook zijn natuurlijk, maar ik hoopte op een hoger niveau.

Helaas. Piet bleek een charmante en enthousiaste gastheer te zijn, maar het rondzwerven door Lightroom bleef heel vrijblijvend, en ging nooit echt diep. Piet heeft zelfs ter plekke enkele truukjes bijgeleerd, ingefluisterd door het publiek of door de mensen van Adobe.

Klasfoto
Artur poseert mooi voor de pasfoto’s die een voor een gemaakt werden.
Op Facebook zie je alle fotootjes netjes bijeen.

Wat maakte dat ik en de vele andere reeds-Lightroom-gebruikers in de zaal wat op onze honger bleven zitten. Als kennismaking met Lightroom of om de twijfelaars te tonen wat het programma in zijn mars heeft, was het een nuttige avond, maar om Lightroom écht uit te diepen is een workshop van 2 uur sowieso te kort, en zeker als de lesgever op hetzelfde niveau staat als de helft van het publiek.

De workshop werd afgesloten met een wedstrijdje. Je kreeg twee onbewerkte foto’s, en je moest ze naar eigen willekeur bewerken in Lightroom. Wat ik ervan gemaakt heb, zie je hier en hier. Ik heb mijn tijd vooral in de eerste foto gestoken, voor de tweede had ik weinig tijd over, dus vond ik het resultaat zeer mager, en dat heb ik ook laten blijken. Bekijk gerust ook de foto’s van mijn collega-workshoppers. Vind je een foto mooi, klik dan ‘Like‘ aan onder de foto. Doe je dat bij mijn foto’s, dan kan ik misschien nog een prijs winnen…

In ieder geval: thank you very much aan Adobe en aan Piet. We bleven misschien wat op onze honger zitten, maar het initiatief op zich was lovenswaardig, en smaakt naar meer. Dank je voor de organisatie, en voor de leuke gadgets!

Lightroom workshop

Piet Van den Eynde

Op dit moment zit ik samen met een hele reeks andere fotobloggers in Hotel Bloom in Brussel voor een Lightroom workshop, op uitnodiging van Adobe.

Uitgebreid verslag volgt. Bovenaan zie je Piet, de lesgever. Onderaan zie je een deel van het geïnteresseerde publiek, Pieter, Thomas en Serge.

Pietel, Thomas en Serge

Pendelaarswijsheid

Van het thuisfront

Tjoeketjoek!“En? Hoe valt het pendelen mee?”

‘t Is een veelgehoorde vraag dezer dagen. Een niet onlogische vraag ook. We wonen ondertussen 3,5 maand in Dendermonde. 15 weken lang al heb ik mijn dagelijkse fietstocht van 10 minuten doorheen Heverlee ingeruild voor een klein uurtje treinen van Dendermonde naar Leuven en een kwartiertje vouwfietsen van Leuven naar Heverlee. En dat was een gok. Logisch dat de mensen na 100 dagen willen weten of het wat meevalt.

Ewel: ja. Onverhoopt goed, eigenlijk. Ik voel me al op en top pendelaar, en ik voel me er niet slecht bij.

In het begin is dat natuurlijk wat zoeken zo. Welke treinen neem ik best? Welke neem ik best niet? Waar ga ik zitten? Hoe doe ik dat met die vouwfiets? Waar zet ik die? Welke aansluitingen lopen vlotjes? Welke treinen vertrekken steevast te laat?

Dat was zoekwerk voor de eerste twee weken. Maar daarna heb je het wel beet hoor. Ondertussen heb ik mijn vast lijstje treinen die ik kan nemen, en mis ik zelden tot nooit nog een aansluiting. Op een uitzondering na. Zoals nu; op het eigenste ogenblik dat ik dit zit te schrijven, heb ik net een trein richting Brussel gemist. Maar da’s dan ook mijn eigen dikke vette schuld, ik had het telefoongesprek dat ik aan het voeren was maar wat vroeger moeten afbreken.

“En ‘s ochtends?” vragen de mensen vervolgens. “Is het vroege opstaan niet lastig?”

Eerlijk? Ja. Ja, da’s lastig. Maar het gaat. Ik ben langzaamaan mijn ritme aan het verleggen. Ik lig voorwaar meestal tegen middernacht in mijn nest, tegenwoordig. Maar het blijft lastig, om tegen 7 uur uit mijn bed te rollen. Maar hey, dat heb ik er wel voor over. Ik zie het als een training: binnenkort hebben we er een nieuwe wekker bij, die op de meest onmogelijke momenten zal aflopen.

En toegegeven, ik heb de laatste tijd al een paar keer serieus mogen lopen om ‘s ochtends mijn trein te halen. Vorige week heb ik tot twee keer toe mijn veters thuis niet dichtgeknoopt, omdat ik het anders niet meer ging halen. Maar kom, living on the edge is fun, nietwaar? 🙂

U hoort een al bij al zeer tevreden pendelaar, dus. Met dagelijks een uitgelezen krant. Mijn kop bulkt van de actualiteitskennis.

Pendelaarswijsheid.

Pendelaar

Van het thuisfront

Tjoeketjoek!Allee, nog een berichtje dat gerelateerd is met onze verhuis. Ons huis ligt nog niet helemaal op orde, nog niet alles is uit dozen, en nog niet alle spullen zijn gevonden. We zitten nog niet helemaal op de normale dagorde dus. Ondertussen ben ik wel weer aan de slag (vandaag werkdag 3), en we krijgen dus zicht op mijn pendelbestaan.

Ik heb er alle vertrouwen in dat alles op zijn pootjes valt, maar voorlopig is het nog even zoeken. Logisch ook, als je enige pendelervaring tot nu toe het wekelijkse thuis-kot-verkeer tijdens je studentenloopbaan is.

‘s Ochtends gaat alles supervlotjes, dan heb ik immers een rechtstreekse trein tussen Dendermonde en Leuven. Daar zitten redelijk wat scholieren op, maar hij is niet tot de nok toe gevuld, dus er is ruim plaats voor mijn vouwfiets en mezelve. Een bevredigende ervaring.

‘s Avonds is een ander paar mouwen. Dinsdag heb ik over Brussel geprobeerd, maar mijn trein in Leuven heeft het station met tien minuten vertraging verlaten (en hij was zo schoon op tijd!), waardoor ik mijn aansluiting in Brussel gemist heb, en mijn toevlucht moest zoeken tot een volgende trein, wat gelukkig slechts vijf minuten wachten betekende.

Gisteren dan effe over Mechelen geprobeerd. Met de treinen was er niets mis, maar ik zat twintig minuten voor vertrek van de trein nog nietsvermoedend op het bureau van een collega, waar ik de klok volledig uit het oog verloren was. Oeps, dat was effe een spurt, maar ik zeg u: vouwfietsgewijs van diep in Heverlee naar het station in Leuven in 13,5 minuten: het kàn. Het zweet moet je er wel bijnemen.

Vandaag dan heb ik om praktische redenen nogmaals het vierwielig rijtuig van stal gehaald: ik ben hier vandaag (en morgen) auto-gewijs. Aangezien die rit me over de Ring van Brussel voert, is zeer vroeg opstaan geboden, maar het werpt wel zijn vruchten af: 6.20h thuis vertrokken, 6.50h op de A12, 6.55h op de Brusselse Ring, 7.10h afrit Leuven, 7.15h op mijn bureau. Netjes en vlot. Maar wel vroeg 🙂

Ach ja. Het pendelaarsbestaan. Het moet nog even indringen. Maar het went wel, daar ben ik zeker van. We hebben er goesting in!

To bol or not to bol

Algemeen

Een willekeurig atoomOp mijn werk is er “De Vriendenkring”. Vreselijke naam – i know – maar het achterliggende idee is wel leuk: uitstapjes en initiatieven om tijdens de weekends en ‘s avonds fijne dingen te doen met de collega’s en de gepensioneerden, en zo de banden aanhalen. Jaaaa, het mag misschien ouderwets klinken, maar dan ben ik maar ouderwets. Neh.

We proberen een keer per jaar een Belgische stad met een bezoekje te vereren, en voor onze najaarsactiviteit in oktober wordt dat onze hoofdstad, Brussel. Directe aanleiding voor het bezoek is het Atomium, dat we nu wel eens in zijn herstelde glorie willen aanschouwen. Ik zou graag een plaatje van het monument bij dit artikel zetten, maar dat mag helaas niet, wegens auteursrechtelijk beschermd. Too bad. Dan maar een willekeurig atoom. Ta-daah.

Nu – genoeg rond de pot gedraaid. Ik schrijf dit artikel namelijk met een missie. Ja, we zijn namelijk in dubio, wij organisatoren van de Brussel-uitstap. Want dat Atomium mag dan misschien wel ons nationaal monument zijn, en het mag dan misschien wel blinken lijk hel, en er is misschien veel moeite aan gedaan, maar wij horen zo ook wel eens van die rampverhalen. Over wachtrijen van een uur. Over ontgoochelingen binnen. Over lange, donkere, angstaanjagende trappen. En over een belabberd restaurant.

We zouden graag het bouwwerk bezoeken, en een hapje gaan eten in de bovenste bol. Voor de ervaring. Om te kunnen zeggen dat we in het hoogste restaurant van Brussel gegeten hebben. Maar is het zijn geld wel waard? Kloppen de rampverhalen?

Als u eigen ervaringen of tips heeft om ons dit bezoekje aan of af te raden, dan hoor ik het graag. Mijn collega’s en gepensioneerden zullen u dankbaar zijn!