“En? Hoe valt het pendelen mee?”
‘t Is een veelgehoorde vraag dezer dagen. Een niet onlogische vraag ook. We wonen ondertussen 3,5 maand in Dendermonde. 15 weken lang al heb ik mijn dagelijkse fietstocht van 10 minuten doorheen Heverlee ingeruild voor een klein uurtje treinen van Dendermonde naar Leuven en een kwartiertje vouwfietsen van Leuven naar Heverlee. En dat was een gok. Logisch dat de mensen na 100 dagen willen weten of het wat meevalt.
Ewel: ja. Onverhoopt goed, eigenlijk. Ik voel me al op en top pendelaar, en ik voel me er niet slecht bij.
In het begin is dat natuurlijk wat zoeken zo. Welke treinen neem ik best? Welke neem ik best niet? Waar ga ik zitten? Hoe doe ik dat met die vouwfiets? Waar zet ik die? Welke aansluitingen lopen vlotjes? Welke treinen vertrekken steevast te laat?
Dat was zoekwerk voor de eerste twee weken. Maar daarna heb je het wel beet hoor. Ondertussen heb ik mijn vast lijstje treinen die ik kan nemen, en mis ik zelden tot nooit nog een aansluiting. Op een uitzondering na. Zoals nu; op het eigenste ogenblik dat ik dit zit te schrijven, heb ik net een trein richting Brussel gemist. Maar da’s dan ook mijn eigen dikke vette schuld, ik had het telefoongesprek dat ik aan het voeren was maar wat vroeger moeten afbreken.
“En ‘s ochtends?” vragen de mensen vervolgens. “Is het vroege opstaan niet lastig?”
Eerlijk? Ja. Ja, da’s lastig. Maar het gaat. Ik ben langzaamaan mijn ritme aan het verleggen. Ik lig voorwaar meestal tegen middernacht in mijn nest, tegenwoordig. Maar het blijft lastig, om tegen 7 uur uit mijn bed te rollen. Maar hey, dat heb ik er wel voor over. Ik zie het als een training: binnenkort hebben we er een nieuwe wekker bij, die op de meest onmogelijke momenten zal aflopen.
En toegegeven, ik heb de laatste tijd al een paar keer serieus mogen lopen om ‘s ochtends mijn trein te halen. Vorige week heb ik tot twee keer toe mijn veters thuis niet dichtgeknoopt, omdat ik het anders niet meer ging halen. Maar kom, living on the edge is fun, nietwaar? 🙂
U hoort een al bij al zeer tevreden pendelaar, dus. Met dagelijks een uitgelezen krant. Mijn kop bulkt van de actualiteitskennis.
Pendelaarswijsheid.
ivm de nieuwe wekker: spannend eh die laatste dagen ! ik pendel niet met de trein maar gooi mij elke dag in de file naar voorbij Leuven. Waar ik nogal mee zit is wanneer De Madam zou bellen “De Dam is gebroken !” dat ik er minimum een uur over doe om thuis te geraken. en dan mag er nergens file zijn.
Bwa daar zit ik zo hard niet mee in, eigenlijk. Ze hebben ons overal gegarandeerd dat het heus zo rap niet gaat allemaal, en ik denk dat ik met anderhalf uur om thuis te raken voldoende tijd heb…
Waar ik eerder mee inzit, is ‘vals alarm’. Ik kan natuurlijk niet op mijn trein gaan springen voor de minste wee, dus wanneer weet je wanneer het echt is en wanneer niet? Dàt vind ik spannend 🙂
Aftellen! 🙂