Na maanden reikhalzend uitkijken…

Van het thuisfront

Ik ben een chocoliefhebber. Enorm. Ik smeer er veel te veel op mijn boterhammen, en ik probeer graag vele soortjes uit.

In april 2009 schreef ik dit. Over een nieuwe soort choco van Meli, die ik overheerlijk vond (en ik was niet alleen). Maar die helaas heel snel uit de rekken genomen is, wegens een gistingsprobleempje, met ontploffende flessen tot gevolg.

Meli had toen beloofd dat ze na een paar maand de choco terug in de handel gingen brengen, als ze het probleempje onder controle hadden.

Maar het probleempje liet zich niet zo snel onder controle brengen. Maanden – wat zeg ik, jaren – passeerde ik iedere week in de Colruyt aan de chocorayon terwijl ik reikhalzend uitkeek naar de terugkeer. Maar niets, telkens niets. En ook de Meli-website zweeg in alle talen.

Dus je denkt: die zien we nooit meer terug. En dan, na meer dan 4 jaar, de verrassing: vanochtend, terwijl ik voorbij de chocorayon in de Colruyt slenterde, zag ik dit:

Terug van weggeweest. En het beste van al: nog even lekker!

“Nieuw” schrijven ze. Ha. Wij weten wel beter.

Lekker. Echt lekker.

Het zit erop

Van het thuisfront

Morgen is het Pasen. Dat betekent het einde van mijn (iets meer dan) 40 Dagen Zonder Vlees. En in mijn geval ook zonder zoetigheid en alcohol.

En zie: mijn kalendertje:

42/46! Da’s de 40 voorbij. En da’s 91%. Dat zijn de drie uitzonderingsdagen die ik op voorhand had vastgelegd, en bijkomend een nerdconferentie waar er alleen maar broodjes met vlees of vis waren, en ik er dus zo eentje naar binnen gespeeld heb.

Enige reflectie achteraf? Dat dat verrassend goed meeviel, zo vlees achterwege laten. Zeker voor de warme maaltijden. Er bestaan echt gewéldige alternatieven voor vlees, als je even op zoek gaat. Lekkere spinazieburgers! Wortelburgers! Valse gehaktballetjes! Wokreepjes! Pesto! En ik ga die dingen blijven eten voorbij deze vasten. Geheel uit vrije wil.

Enig nadeel: heel veel van de warme alternatieven, zijn gepaneerd, om het geheel wat bijeen te houden. En gepaneerde dingen hebben zo de neiging om het vet in de pan op te slorpen. Dus da’s minder. Maar niet getreurd, want er bestaan ook genoeg lekkere dingen zonder chapelure.

En de leukste vaststelling van al: de kindjes vinden vleesvrij ook helemaal niet erg. Neem nu de wokreepjes bijvoorbeeld. Onze kindjes waren er dól op. Zo dol dat ze enthousiast uitriepen: “Njam! Lekkere vleesfrietjes!”
Missie geslaagd, heet dat dan.

Ja hoor, wees maar zeker dat ik in het komende jaar minstens nog eens 40 vleesvrije dagen ga hebben. Gewoon omdat het lekker is.

Wat ik wat moeilijker vond om vleesvrij te houden, was het boterhambeleg. Ik heb graag een sneetje hesp, kippewit of vleeskoek tussen mijn boterhammetjes. En ik ben minder dol op kaas. Dus heb ik wat geëxperimenteerd met vegetarisch vleesbrood en vegetarische preparé (op basis van wortel), en die dingen waren allemaal wel redelijk okee, maar ze bewaarden niet lang, en ze hadden voor mij geen enkele meerwaarde. Dus ik ga blij zijn om terug een sneetje beest tussen mijn bo’kes te leggen.

NutellaZeker aangezien ik niet kon teruggrijpen naar zoet, want dat was ook uit den boze tijdens mijn vasten. En dààr heb ik het een stuk moeilijker mee gehad. Ik heb meerdere desserbuffetten moeten laten links liggen. En de drang naar zoet was de laatste dagen zó groot dat ik het bijna niet meer uithield. En wees dus maar zeker dat ik morgen mijn paasei ga bestormen. En choco. Chóco! Boterhammen met choco. Man man man, wat heb ik dat gemist.

Sowieso heb ik mijn bedoelingen gaandeweg wat moeten bijstellen. Mijn oorspronkelijke doel was om àlle zoetigheid (behalve fruit in zuivere vorm) achterwege te laten. Dus: suikers, vervangsuikers, maar ook andere natuurlijke zoetstoffen. Maar dan zat ik op den duur alleen boterhammen met smeerkaas, met margarine of met pindakaas te eten. Dus gaandeweg heb ik dat wat versoepeld, en ben ik honing beginnen eten, en Luikse siroop zonder toegevoegde suikers. Zo had ik wat meer afwisseling, en was het haalbaar.

Nét. Want echt eh. De potten choco waren de laatste 2 weken mentaal voor mijn ogen aan het dànsen. En als ik ‘s ochtends de bo’kes van de kindjes aan het smeren was, moest ik mij inhouden om ze niet te verslinden. De bo’kes, that is.

En als de kindjes dan nog eens hele dagen de onderstaande fijne song van Zingaburia aan het zingen zijn, dan wordt het wel heel moeilijk.

Dus: Leve de vele fijne vleesvervangers! Leve de vasten! Maar ook: leve Pasen! En vooral: leve choco!

De tweede week: we zijn op dreef

Van het thuisfront

En we zijn weer een weekske verder in de vasten. En ja hoor, alles gaat naar wens.

Vooral dat vleesvrije eigenlijk. Die andere beperking die ik mezelf heb opgelegd – van zoete dingen afblijven – is wat moeilijker. Ik sta stilaan op punt om een moord te begaan voor een boterham met choco.

Maar vlees? Neen, geen grote drang. Absoluut niet.

En lekkere dingen dat ik ondertussen al gegeten heb! Neem nu bijvoorbeeld het bordje eten van vanmiddag:

Pasta pesto

Een machtig goeie pasta pesto, met oventomaatjes. Gevonden op tinternet (klik naar daar voor een schoonder fotootje, hierboven is’t mijn eigen creatie).

Een zelfgemaakte pesto, heel smeuïg en zacht van smaak. Met lekkere oventomaatjes. En helemaal vegetarisch. En helemaal niet veel werk aan. En best of all: de kindjes waren er dol op! Toppertje.*

En zo hebben we deze week ook al met zijn allen gesmuld van een spinazieburger, een notenburger, en spaghetti bolognaise met vegetarisch gehakt. En dat loopt allemaal heel goed. Ja, ik denk dat er vanaf nu wat vaker veggie zal gegeten worden te huize Titeca. Opzet van de actie geslaagd dus.

Broodbeleg blijft moeilijker, maar ook daar ben ik nu wat aan het experimenteren, met bv. vegetarisch vleesbrood (waar halen ze het?) en vegetarische preparé (op basis van wortel). Wat weird allemaal, maar zeer eetbaar.

Aja, en de vegetarische spaghetti die Jeroen Meus deze week gemaakt heeft, die wil ik heel binnenkort ook graag uitproberen. Onder andere.

Nog zoveel ideeën.

*) Nog een tip bij het pesto-receptje. De geroosterde ajuintjes uit het recept had ik niet in huis. En ik vond op internet bitter weinig over zelf geroosterde uitjes maken. Dus heb ik mijn plan getrokken met een fijn gesnipperde ui, een hete antikleefpan en een grill. Ik heb de ui samen met een klein beetje zout eventjes opgeschud in de hete pan, en na een paar minuutjes de pan dan onder de grill gezet, ook weer voor een paar minuutjes. Het resultaat zie je op de foto, en ‘t was lekker!

De eerste week zonder

Van het thuisfront

En ondertussen zijn we al negen dagen aan het vasten… Dus ik krijg redelijk vaak de vraag: “En? Lukt het?”

Wel ja. Eigenlijk wel. Heel goed zelfs.

Ik hunker absoluut niet naar een goed stuk vlees. De fijne vegetarische receptjes worden dezer dagen gewoon naar je hoofd gesmeten – teveel om allemaal te volgen. Ik heb de afgelopen weken een lekkere groentenomelet gegeten, verrassend lekkere vegetarische balletjes van de Colruyt (Eger), een lekkere spinazieburger, ietwat zachte maar toch best wel smakelijke soya-reepjes van Alpro, …: zeer fijn allemaal!

Wat ik wel moeilijk vind, is boterhambeleg. Ik leg graag een sneetje ham of kippenwit tussen mijn boterham, en nu ben ik aangewezen om smeerkaas, margarine of plakjes kaas (en daar ben ik niet zo dol op).

‘t Is zeker moeilijk om de boterham te beleggen omdat ik mezelf ook heb opgelegd om geen zoetigheden te eten tijdens de vasten. Dus choco en confituur zijn ook uitgesloten.

Choco. Goh man. Een goeie boterham met Nutella. Dààr snak ik nu wel naar zie.

Maar bon, we zijn goed bezig, en ik hoop van u hetzelfde!

40 dagen zonder

In de keuken

Vandaag is het Vette Dinsdag. De dag voor de vasten begint. En ik ga dat letterlijk nemen, dit jaar. Vandaag nog eens goed aan de dessertjes zitten. Boterhammen met choco. En vlees, veel vlees. Kebab vanavond. En misschien nog een biertje erbij.

Vanaf morgen doe ik van kinneklop. Het is tijd voor een beetje karaktertraining, en ik ga 40* dagen zonder doen.

40 dagen zonder vlees. Maar terwijl we bezig zijn, ook 40 dagen zonder zoetigheid. En zonder alcohol. Al ga ik met dat laatste nog het minste moeite hebben.

En waarom nu in godsnaam?? Waarom zoude zoiets doen?

Wel, zoals ik al zei: karaktertraining. Ik vind van mezelf dat ik een hele zwakke wilskracht heb. Dat ik heel snel aan verleidingen toegeef. In eten, in dingen kopen, in luiheid. Dus ik wil een wedstrijdje met mezelf houden om te zien of ik het kan.

Ik sta ook achter de ecologische boodschap van Dagen Zonder Vlees. Als ik een koei minder eet, scheelt dat toch weer wat. En ja, ik weet dat dat niet veel zin heeft als ik nu vandaag loop te schransen, en ook na die 40 dagen weer vollen bak vlees begin te fretten, maar de bedoeling is net om het met minder te leren doen tijdens die 40 dagen, en zo achteraf ook een stukje gematigder te zijn, dankzij de vele nieuwe keukenervaringen die ik (hopelijk) ga opdoen.

Sinds mijn dieet van 2011 heb ik mijn vleesconsumptie bij een maaltijd al teruggebracht tot 150 gram. Nu moet dat “dagelijkse moetes” er nog uit.

En de zoetigheid: da’s om me een beetje van de suikerkick af te helpen, die langzaam maar zeker teruggeslopen is sinds het dieet. Een tijdje zonder suiker kan zeker geen kwaad. En meteen voeren we ook nultolerantie in voor vervangsuikers en andere zoetstoffen.

En ga ik dan echt niet valsspelen? Ga ik het echt de volle 40 dagen uithouden?

Kijk, dat weet ik nu natuurlijk nog niet. Maar ik neem het me wel voor. Op 2 uitzonderingen na: komende zondag, en de zondag erop. Zaken die al lang vastliggen, en waar het absurd is om me per se aan de regel te willen houden. Ja, dat is valsspelen, maar als het helemaal op voorhand vastgelegd is, bestaan er toch ergere dingen, niet?

Voor de rest ben ik van plan om geen uitzonderingen te maken. Dus ook niet voor mijn kooklessen (waar we wekelijks een goede lap vlees en een zoet dessertje klaarmaken), en ook niet voor een weekend Center Parcs dat gepland is vlak voor Pasen.

Maar schransen op Vette Dinsdag? Daar zijn we helemaal voor te vinden.

Het wordt moeilijk. Maar niet ondoenbaar.
Ik hou jullie op de hoogte.

*) Die 40 zijn er eigenlijk 46. Maar dat heb ik eerder al eens uitgelegd.

Een warme werkdag

Van het thuisfront

Het was vandaag een warme werkdag te huize Titeca, vol bedrijvigheid.

Hieronder enkele sfeerfoto’s.

Dinsdag en woensdag volgen nog twee warme werkdagen – dan gaan we het putteke weer vullen.

Terrasje uitgraven

Terrasje uitgraven

Containertje vullen

Containertje vullen

Klaar voor de feestdagen!

Van het thuisfront

Dat dieet waar ik een tijdje geleden over gesproken heb?

Dat zit er nu echt wel helemaal op.

Ik ben net terug van de diëtiste (na drie maanden zelf mijn plan trekken) en ondanks enkele opmerkingen (‘t is een strenge!) heb ik complimenten gekregen, en hebben we geen volgende afspraak meer vastgelegd.

‘t Zit er op dus, al is dat relatief. Het is natuurlijk de bedoeling dat ik een blijvende verandering in mijn eet- en leefpatroon aanhoud, en de kilo’s er dus af hou. Laat de feestdagen maar komen!

Balans na een klein half jaar nieuwe levensstijl: 19 kilo lichter, en 20 centimeter buikomtrek kwijt. En ik voel me een stuk fitter en leniger, mijn cholesterol is serieus omlaag, en ‘t schijnt dat ik er jonger uit zie. En ik heb een volledig nieuwe garderobe.

En nu vooral op gewicht blijven. In de twee richtingen, want minder is ook écht de bedoeling niet meer.

Gelukkig is mijn sterrenbeeld ‘Weegschaal’.

Een dozijn kilo’s

Van het thuisfront

’t Is niet omdat ik hier niet veel meer schrijf, dat ik met niets meer bezig ben. Integendeel, net omdat ik met veel verschillende dingen bezig ben, blijft er weinig tijd en inspiratie over om te schrijven.

Toch neem ik vandaag graag even de tijd om uitgebreid te vertellen over een van de projectjes waar ik de afgelopen maanden mee bezig geweest ben. Eentje waar ik nog niet eerder over geschreven heb, omdat ik me er bijna voor schaamde, en waar ik nu eigenlijk heel trots over ben. Een dieet.

Schaamte, dat overvalt je als je op de weegschaal gaat staan en je – als je je buik intrekt – net kan zien dat er drie cijfers op de display staan. Trots, dat voel je als je tweeënhalf maand later bij de diëtiste buitenstapt die net gezegd heeft dat ze 12 kilo ruim genoeg vindt, en dat de strikte dieetfase bij deze afgesloten is.

How, maar wacht eens. Ik moet natuurlijk enorm opletten met wat ik hier schrijf. Ik wil niemand onnodige complexen bezorgen. Moést ik op dieet? Strikt genomen niet. Ik zat net niet in de gevarenzone (wat gezondheid betreft). Mijn BMI was met 26,5 aan de hoge kant, maar aanvaardbaar. Mijn buikomtrek was 93, wat onder de 94 cm is die voor een man gevaarlijk wordt. En de cholesterol in mijn bloed was lichtjes verhoogd. Een zwaar dieet was strikt gezien dus niet noodzakelijk, gewoon hier en daar wat opletten was voldoende geweest.

Maar ik voelde me niet goed in mijn vel. Ik vond mijn buik te dik, ik was voor het minste buiten adem, ik zweette me te pletter, en ik hield mijn vrouw uit haar slaap met mijn gesnurk. Want ja, er is een duidelijk verband tussen overgewicht en snurken.

Dus ben ik naar een diëtiste gestapt. Voor begeleiding. Afvallen op een verantwoorde manier. Een manier die vol te houden is.

Wie verwacht dat ik mijn succesdieet nu helemaal uit de doeken ga doen, en hét geheim van goed afvallen ga onthullen, moet ik teleurstellen. Want ik ben overtuigd dat een dieet persoonlijk is, voor iedere mens aangepast. En dat de stap naar een diëtiste dus het beste is wat je kan doen. Zij weet het best wat werkt en wat niet werkt voor jou. Zij kan bijsturen waar nodig. En zij volgt je op, en wijst je op je foutjes.

Ik volgde een dieet dat mijn collega’s bijzonder grappig vonden: eentje waarbij ik de hele dag aan een stuk aan het eten was. ’s Ochtends drie boterhammetjes, twee tussendoortjes in de voormiddag, ’s middags drie boterhammetjes en groentjes, twee tussendoortjes in de namiddag, en ’s avonds een warme maaltijd. Veel eetmomenten dus, maar de clue zat in wàt ik at, en vooral: hoeveel ik at. Beter veel verantwoorde eetmomenten, dan enkele ondoordachte schranspartijen, dat was het idee. Heel veel groenten, redelijk wat fruit. Veel volkorenproducten. Light-producten, Vitalinea yoghurtjes en consoorten. En van tijd eens een Grany-koek. Of een Special K reep.

De eerste twee weken waren hél. Maar het werkte. Ik ben eind juni begonnen, en ik ben vandaag 12 kilo lichter, mijn BMI is gezakt naar een mooie 23, ik ben 10 cm buikomtrek kwijt, ik laat binnenkort mijn bloed nog eens testen (maar ik ben er gerust in) en mijn vrouw haar nachtrust is aanzienlijk verbeterd (dus mijn gesnurk is serieus geminderd). Hoera!

Een voor- en na-foto? Sorry, daar heb ik weinig zin in. Dat zou het dieet wat terugbrengen tot een puur esthetische kwestie, en het is meer dan dat. Wie mij wil komen bekijken, kan altijd langskomen tijdens de openingsuren van de zoo. Het schijnt dat ik er jonger uit zie.

Maar dus wat mijn diëtiste betreft is het welletjes geweest, en mag ik naar de ‘versoepelingsfase’ overgaan. Het is uiteraard niet de bedoeling om terug te gaan naar mijn oude tussendoortjes- en vreetpatroon (zou zonde zijn van de inspanning), maar wel dat ik een evenwichtige levensstijl aanhoud, maar met af en toe eens een “gecontroleerde uitspatting”. Eens een frietje of een pasta met veel saus van tijd tot tijd kan dus zeker geen kwaad.

En eerlijk gezegd: een dieet zoals ik de afgelopen maanden heb aangehouden, dat kan ik wel een tijdje volhouden. Ik had niet het gevoel dat ik me vanalles en nog wat moest ontzeggen (ik mocht zelfs een chocolade mignonette na de maaltijd :-)), en dus zeker met een zonde van tijd tot tijd, kan ik dit behoorlijk lang volhouden. Denk ik. Volgende controle: vlak voor de feestdagen…

En dat is mijn dieetverhaal. Een persoonlijk verhaal. Wat voor mij werkt, werkt niet per se voor jou. Doe waar je je goed bij voelt, en raadpleeg een dokter of een diëtiste als je vindt dat het tijd is om aan je lichaam te werken. Werkt veel beter dan het op eigen houtje proberen – ik spreek uit ervaring.

Onderbroekenhumor

Van het thuisfront

Hmmm. Hooi op de vork voor al wie durft te beweren dat we in een bedenkelijke buurt wonen:

Vorige week hebben we snoei- en kuiswerken georganiseerd rond ons huis. Onze tuin ligt er weer netjes bij, en is klaar voor de herfst, maar wat vonden we in onze haag, tussen de blaadjes…? Een onderbroek.

Voorzichtig werd het ding in de vuilbak gedeponeerd – het kwam nog net niet in aanmerking voor GFT.

Woensdag waren de dakgoten aan de buurt. En u raadt nooit wat we aangetroffen hebben in de dakgoot van het tuinhuis?

Een onderbroek.

Als u weet dat we langs een niet-verlichte binnenplaats met garages wonen, moet ik er verder geen tekeningske bij maken zeker?

De papegaai die een parkiet bleek te zijn

Van het thuisfront

Gisteren zat ik rustig met Kobe in de zetel, toen Eveline vanuit de veranda riep:

“Kobe, Kobe, kom vlug! Vlug! Heel vlug!”

Kobe repte zich naar de veranda, want er was buiten blijkbaar iets speciaals te zien. En inderdaad, er zat een vreemde vogel op ons tuinhek:

Een vreemde vogel in onze tuin

Deze mooie vogel werd door ons direct geïdentificeerd als papegaai, maar bleek later een parkiet te zijn. Hoe dan ook: we hadden door dat dit geen beest was dat in hier in het wild leeft, en dat het dus vermoedelijk ergens in de buurt ontsnapt was.

Wat doe je dan? Aangezien het beest vrij rustig op ons hek bleef zitten (het was half verdoofd omdat het eerst tegen de ruit gevlogen was), hebben we snel de politie gebeld, die ons vriendelijk doorverwezen heeft naar de vogelbescherming.

Diezelfde vogelbescherming bleek het op dat moment heel druk te hebben met het vangen van een valk, dus ze vroegen ons vriendelijk om het beest zelf te vangen en binnen te brengen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar een kwartiertje, nog twee bonken tegen de ruit, en een huppeltocht met een laken in onze handen op straat later, zat het beestje wild om zich heen slaand maar veilig in een wasmandje.

En zo hebben Kobe en ik gisteren een onverwacht ritje gemaakt richting Malderen, naar het Vogelopvangcentrum. Daar wacht het beestje geduldig op zijn baasje. En ondertussen wordt het goed verzorgd, daar zijn we van overtuigd, want we hebben van een enthousiaste helpende knaap een mooie rondleiding gekregen tussen de steenuilen, kerkuilen, oehoe’s, valken, buizerds, eenden, zwanen, duiven, kippen, slangen, spinnen, schildpadden en konijnen. Die laatste vier zijn voor alle duidelijkheid geen vogels.

En zo werd een doodgewone zaterdag eventjes heel speciaal.

Klutsjesdag

Van het thuisfront

Vandaag was het klusjesdag.

Eveline en ik hebben allebei een dag verlof genomen om in huis te doen wat al lang moest gebeuren: de garage, het tuinhuis en de berging uitmesten, en alles herverdelen over containerpark, pas ingerichte zolder, garage, tuinhuis en berging. Het was een dag hard werken, maar we zijn tevreden over het resultaat.

Ik heb deze voormiddag even wat tijd verloren toen ik door de dozen aan het gaan was die ik een hele tijd geleden gekregen heb na de verhuis van mijn ouders. Het ouderlijk huis moest leeggemaakt worden, en ik kreeg een paar curverboxen vol jeugdsentiment, en daar ben ik vandaag doorgegaan.

Goh, wat een reis door de tijd. Leuke dingen, zoals kindertekeningen die ik gemaakt heb, verhaaltjes die ik geschreven of getekend heb als kind, en hopen en hopen krantjes en magazines van mijn hand. Ik had als kind iets met krantjes – ik was een geboren redacteur. En zie, het bloed kruipt waar het niet gaan kan – is een blog niet ook een soort krantje?

Veel schoolgerelateerde dingen ook. Rapporten. Werkjes. Verzamelmappen.

En ook veel foto’s tegengekomen. Karel als klein manneke. Karel als groter manneke. Karel als langharige rebel.

Maar ook dingen waar je liever niet meer te veel aan herinnerd wordt. Liefdesbrieven. En antwoorden op liefdesbrieven. En schrijfsels waar ik minder trots op ben.

Maar toch. Doorheen heel die stapel tekeningen, teksten, foto’s en brieven, heb ik een hoop creativiteit terug gevonden. En dat zet een mens aan het mijmeren. Dan vraag je je af waar al die creativiteit naartoe is. Ik sta op, ga werken, kom thuis, avondroutine met de kindjes, en dan schiet er ‘s avonds niet veel energie meer over, dus de meeste avonden eindigen in de zetel. Een routine met weinig creativiteit.

Dus daar zit je dan, op klusjesdag, in je garage, te mijmeren achter een stapel papier. Een beetje je kluts kwijt. Klutsjesdag.

Tot ik gelukkig besefte dat ik in mijn werk eigenlijk best creatief ben. En dat ik een schrijfcursus aan het volgen ben, waar ik al mijn creativiteit mag aanwenden. En dat ik voor mijn kindjes elke dag creatief uit de hoek mag komen. Dus dat het nog zo erg niet gesteld is met die creativiteit. Het valt misschien alleen wat minder op.

Maar terug naar die stapel papier. Weet je waar ik in heel die stapel nog het meest van al van opgekeken heb? Van mijn bundel gedichten.

In mijn vierde-vijfde middelbaar was ik nogal met poëzie bezig. En heb ik me op een bepaald moment zelf aan het schrijven gezet. Met op korte tijd een hele reeks gedichten als resultaat, de een al geslaagder dan de andere. Er zitten ronduit slechte gedrochten tussen, maar er zitten toch ook enkele dingetjes tussen waar ik een behoorlijk “aha” gevoel bij had.

Weet je wat ik nog het leukste vond? Het begeleidend kladblad in het onleesbare handschrift van mijn vriend Pieter C.

Ik heb mijn dichtsels in die tijd voorgelegd aan Pieter C., en hij heeft elk gedicht voorzien van commentaar. Eerlijk commentaar. Dus als het slecht was, kreeg ik het te horen, maar ik heb ook de nodige complimenten en tips gekregen. Bij de eerstvolgende ontmoeting, duw ik Pieter C. het papier terug in zijn handen. Mag hij de onleesbare passages ‘ns vertalen.

Ik wil jullie de komende tijd eigenlijk wel wat inzage gunnen in mijn “Dienst Indichtingen”, mijn “bundel”. Ik heb absoluut geen literaire ambities, maar ik schaam me ook niet voor die schrijfsels van toen. Bedenk gewoon dat ze van de hand van een 16-jarige puber komen.

De serieuzere gedichten zijn voor later, maar ik steek van wal met het kortste uit de bundel, getiteld ‘Kort protest’. Hier komt-ie:

Kort protest

Leerstof
is niet tof.

Laat me beklemtonen dat het niveau van deze spielerei niet per se iets zegt over wat volgt 🙂

Wordt vervolgd.

Vijf

Lore en Eveline

Kijk, mijn twee favoriete meisjes, samen op één foto. Lore en Eveline, een goeie twee maand geleden.

Mijn Lientje is de beste mama die onze kindjes zich kunnen wensen, en het beste vrouwtje dat ik mij kan dromen. En dat heb ik haar exact vijf jaar geleden duidelijk gezegd, voor een hele kathedraal familie en vrienden.

Lientje, een gelukkige houten trouwverjaardag toegewenst. En we gaan er nog vele vele jaren aanbreien!