Beste Leuven,

We staan op een keerpunt. Na 10 jaar in deze stad rondgelopen te hebben – eerst als student, daarna als werkmens op kot en de laatste vier jaar als volwaardige inwoner – trekken we verder. De roots roepen, en laten ons stranden in Dendermonde. Een nieuw hoofdstuk begint, een oud wordt afgesloten.

Hoewel we uitkijken naar ons nieuwe leven in Dendermonde, voelt het toch wat gek aan om na 10 jaar uit deze stad weg te trekken. Want ik kan terugblikken op heel wat mooie herinneringen.

We hebben altijd een haat-liefde-verhouding gehad, jij en ik. 10 jaar geleden kwam ik hier toe als groen studentje, aan de start van een nieuw leven. En die start was zonder meer fantastisch. Hier in Leuven heb ik een fantastische vriendenkring opgebouwd, heb ik de vrijheid geproefd, heb ik zelfstandigheid aangeleerd, en mooie studies volbracht. Ik wist al snel: deze stad heeft me te pakken. En na mijn studies heb ik dan ook een job gezocht in datzelfde Leuven. Een mooie job, die ik nog steeds uitoefen.

Als werkmens leerde ik ook de keerzijde van Leuven kennen: de drukke stad, met een duizelingwekkende bevolkingsdichtheid. De stad waar je tijdens de Kerstmarkt en de solden over de koppen kan lopen. De stad waar de studenten de nacht regeren. De stad waar je met je auto beter uit blijft.

Maar de liefde tussen ons bleef. Want deze stad heeft me niet alleen een mooie vriendenkring opgeleverd, maar liet me ook kennismaken met mijn vrouw. Het was hier, in Leuven, dat ik op 30 januari 2001 het meisje ontmoette waarmee ik zou trouwen. En waarmee ik samen een appartementje zou zoeken… in datzelfde Leuven.

Wonen in een appartementje deed ons dromen van een huisje. En daar leerden we weer een zwarte kant van je kennen, Leuven. Want wonen hier is onbetaalbaar, zo hebben we moeten ondervinden. We hebben gezocht, en de ruime streek afgekamd, maar de immo-prijzen zijn schandalig. Crimineel. Onverantwoord.

Wat heb je aan een stad, als je je de rest van je leven moet blauw betalen om er te kunnen wonen, beste Leuven? Neen, je immo-markt heeft ons weggejaagd. Heeft ons doen terugkijken naar het verre West-Vlaanderen waarvan we komen.

Maar onze band is bestaand, en onherroepelijk. Je bent getuige geweest van een heel belangrijke fase uit mijn leven, en dat is iets blijvends. Ik heb hier een goede job, en we hebben hier een fijne vriendenkring. Dus we houden onszelf binnen bereikbare afstand van je.

Vandaag verhuizen we. Dendermonde wordt vanaf nu onze nieuwe thuis. En ook daar starten we een nieuw leven, deze keer met ons drietjes. En ook daar staan er ons vast mooie tijden te wachten. En ook daar zullen we de mindere kantjes ongetwijfeld ontdekken.

Drie kwartier. Per trein. Zo ver zitten we uiteen. Da’s nu niet bepaald onoverkomelijk, niet? Wees gerust, ik breng je dagelijks nog een werkbezoekje, en ook in de weekends zullen we een fijne selectie van je inwoners en je andere troeven nog weten te vinden.

Bedankt voor 10 mooie jaren. En op naar de volgende jaren samen!

Genegen groeten,
Karel