Nu zondag is het zo ver: dan gaat ‘t Peirt door de straten van Dendermonde: de tienjaarlijkse Ros Beiaard-ommegang gaat uit, en gaat 100.000 mensen naar mijn thuisstad lokken. Voor Eveline en voor mij wordt het de eerste ommegang die we meemaken, en we zijn zeer benieuwd.
Het is exact drie jaar geleden dat we Leuven ingeruild hebben voor Dendermonde als thuisstad. Het onbekende Dendermonde, waar we weliswaar enkele vrienden wonen hadden, maar voor de rest niets of niemand kenden. Drie jaar later zijn hier onze twee kinderen geboren, gaat onze Kobe hier naar school, kennen we de winkels, de wegen, de streek, de gewoontes, hebben we heel wat mensen leren kennen, beginnen we ons bezig te houden met het plaatselijke verenigingsleven, en voelen we ons gewoon op en top thuis in deze stad. We wonen hier graag.
Zondag gaan we kennismaken met een grote brok folklore, die hier lééft zoals je het je niet kan voorstellen.
Elk jaar gaat hier op de laatste donderdag van augustus de Katuit uit, de reuzenommegang – een stoet met verschillende praalwagens waarin de stadsreuzen Goliath, Mars en Indiaan de hoofdrol spelen. Op 30 augustus 2007 ging ik kijken naar die ommegang, uit interesse voor mijn nieuwe stad, maar zonder veel verwachtingen.
Maar de reuzenstoet heeft me die avond geweldig gecharmeerd. Als stoet stelde het niet veel voor – als geboren Ieperling ben ik de Kattenstoet gewoon. Maar het was pràchtig om te zien hoe de hele bevolking die reuzen bijna letterlijk op handen droeg. Hoe iedereen het geweldig subliem vond om ze te zien passeren, om ze een dansje te zien doen, en om ze achteraf onder luid boegeroep terug voor een jaar de kazerne in te laten gaan. Je voelde gewoon dat deze stoet ieder jaar gewoon een exacte kopie is van het jaar ervoor, en dat er niets origineels aan is, maar dat het gewoon lééft bij de Dendermondenaar. Dat het pure folklore is. En dat vond ik prachtig. Die avond had ik voor het eerst een “Dendermonde-gevoel”.
Die avond was superspeciaal voor alle Dendermondenaars. Want die avond heeft de burgemeester – met een projectie op het belfort – een datum bekend gemaakt waar elke Dendermondenaar al 7 jaar op zat te wachten:
30 mei 2010. De datum waarop het Ros Beiaard nog eens zou uitgaan. De menigte werd gek, en sindsdien is de gekte niet meer gaan liggen, en kan ze zondag alleen maar tot een orgelpunt komen. Het is fenomenaal om te zien hoe de hele folklore rond het Ros Beiaard hier leeft, hoe dat paard héilig is voor elke inwoner, hoe mensen graag betalen om affiches te mógen uithangen, en hoe sinds enkele weken één huis op de drie een vlag van het Ros heeft hangen. Je bent geen echte Dendermondenaar als je geen zo’n vlag hebt. Wij hebben nog geen vlag.
In die zin kan de stoet zondag al niet meer mislukken. Wat er zondag ook gebeurt, het Peirt mag na 10 jaar nog eens buiten komen, en daar leeft de stad van op. Het zal die vier jongens die erbovenop zitten worst wezen dat ze door de urenlange spreidstand helse pijnen zullen lijden, ze zullen het met fierheid en trots dragen. Net als de pijnders die onder het paard zitten en de zware last torsen.
Over 10 jaar heb ik een zoon van 12,5 en een dochter van 10, die misschien hun rolletje zullen spelen in de stoet, en in ieder geval jarenlang de leer van het paard zullen meekrijgen in de school en daarbuiten. Benieuwd of we dan een vlag aan ons huis zullen hebben hangen.
Ik kijk er alvast naar uit.
