Het doek is definitief gevallen over Radio Donna. Na 6124 dagen zitten de laatste uitzendminuten erop, en de allerlaatste woorden waren zoals ik voorspeld had voor Michel Follet, die indertijd ook de eerste sprak.
Zoals jullie enkele maanden geleden al konden lezen in een nogal openhartige openbaring, was ik een gigantische Donna-fan van het eerste uur. Ik spaarde alles, ik wist alles, ik beluisterde alles.
Tot enkele jaren geleden, wanneer de zender net iets te ‘hip’ werd voor mij, en ik afgehaakt heb. Sindsdien heb ik niet meer echt geluisterd. Tot vandaag. Vandaag stond de radio de hele dag op Donna. Ik heb de eerste uitzenddag meegemaakt, ik vond dat ik de laatste ook moest meepikken.
Het werd een fijn dagje nostalgische radio. Met muziek uit den tijd, en met heel wat presentatoren en fragmenten uit de afgelopen 17 jaar.
Er was ook ‘De Grote Donna-quiz’. Tijdens de laatste 3 weken van Donna, van 15 december tot 2 januari, gaan we op zoek naar de grootste Donna-kenner onder de luisteraars. Ik heb niet deelgenomen (de tijd van de radiospelletjes ligt lang achter mij), maar ik heb wel geluisterd, en ik wist eigenlijk het antwoord op élke vraag, tot de onnozelste details toe. Het zegt iets over mijn obsessie indertijd.
Ik had mezelf misschien moeten opgeven als opsteller van de vragen. Ik weet nog heel wat zinloze weetjes en feitjes over de ter ziele gegane zender uit mijn mouw te schudden. Maar die kennis wordt nu mee begraven met de zender. Tenzij een lezer zichzelf een grotere fan waant dan ikzelf, en me wil uitdagen. Kan nog leuk worden 🙂
Bij deze wens ik MNM veel succes, vanaf maandag. Ik zal er niet bij zijn om de eerste seconden te beluisteren, maar er maandagochtend om 6 uur vast wel ergens een 12-jarige knaap aan zijn toestel gekluisterd, aan de start van een grote MNM-obsessie.
Geniet, maar snoep met mate.
Mijn obsessie begon later. Ik heb de eerste minuten gemist, maar de allerlaatste heb ik bijna allemaal – op plaspauzes na – gehoord. Het was geweldig. Ik had het echt héél moeilijk met het vertrek van Donna uit de ether. Zonder boe of ba is Donna verdwenen eigenlijk. Ik bedoel: ze zeiden wel, in een zeer eerlijk einde van Michel Follet, dat het gedaan was, er kwam een mix van de jingles van nu tot die van 1992, en dan een ellendige piep van 5 seconden of zo. Ze gingen door merg en been bij mij. En dan het nieuws, gevolgd door de eerste MNM-reclame op Donna. Na een liedje, misschien 2 of 3, komt de MNM-jingle. Is Donna dan al weg? Ja hoor. Ik lees dat de site al niet meer bestaat: juist! Ook de RDS-functie van mijn radio vermeldt Donna intussen al niet meer: M N M staat er (spaties inclusief). Donna is helemaal verdwenen. Helemaal. Ik ga MNM proberen, maar zonder Marc Pinte, Mark Heyninck, Caren Meynen en nog vele anderen zal het moeilijk worden. Aan hen lag het niet dat de zender verdween. Ze maakten Donna groot en moeten weg. Talent om groot te doen wordt niet gewaardeerd.
Voor mij is het een rake klap. Er zal een tijd van Donna en een tijd van MNM zijn in mijn leven. Ik heb echt het gevoel dat ik een pagina in mijn leven omsla met het einde van Donna. Geen zwarte, net dóór Donna. De zwarte pagina’s beginnen misschien vanaf nu.
In elk geval: Donna leefde de laatste uren. Zo had Donna moeten zijn. En zo was Donna beslist nooit aan z’n einde gekomen.
Bedankt Donna.