Ik heb gisteren ettelijke uren gesleten in het kleinste kamertje. Neen, ik heb niets vreselijk verkeerds gegeten met een serieuze aanslag op mijn darmen als gevolg – ik heb ons benedentoilet eindelijk van een likje verf voorzien. Allee, de muren dan toch.
Dat was een klusje dat al sinds onze verhuis op het programma stond, en er nu eindelijk van gekomen is.
Alles liep goed, maar het werd al snel laat, en bijgevolg donker buiten. Aangezien het kleinste kamertje nogal klein is, stond het ruitje open, en om het donker te bestrijden brandde de lamp – een dodelijke combinatie voor de aantrek van allerlei vieze insecten.
En zo was ik net the finishing touch aan het aanbrengen, toen plots een nachtgevlinderte binnenfladderde, zich parmantig op een pasgeverfd en nat stuk muur neerzette, daarbij zo schrok van de verf die aan zijn lijf bleef kleven dat hij direct weer opvloog, en gek van verwarring begon rond te vliegen en overal tegenvloog. Met natte, gekleurde verf aan zijn lijf. Tegen het witte plafond.
Juist ja. Okee, okee, het is nu niet dat het beest gigantische olifantenpoten verf heeft achtergelaten op mijne plafond, maar er ontsnapte me toch wel een aaaaargh.
Al bij al viel de schade wel mee, maar een mens mag wel eens dramatisch doen, nietwaar?