Een hele tijd geleden schreef ik op deze blog over de dopingzondaars in de wielrennerij. Over de stielbedervers: er waren zoveel positieve gevallen dat niemand nog geloofde dat er ook maar één zuivere wielrenner in het peleton reed. Wat uiteraard heel jammer is voor het handjevol enthousiastelingen dat het goed bedoeld, en op een eerlijke manier naar de top is doorgestoten.
Vandaag kan ik hetzelfde schrijven over de politiek. Er zal tussen de hele hoop corrupte en misselijkmakende mensen wellicht nog één witte raaf zitten die het beste voorheeft met de mensen en met de democratie, maar hij zal niet geloofd worden – daar zorgt al het moddersmijtend crapuul rondom hem wel voor.
O pas op, ik betwijfel niet dat er heel veel goudeerlijke mensen zijn die met de beste bedoelingen in de politiek stappen. Dat er veel idealisten dromen van een betere wereld en denken: “ik draag zelf mijn steentje bij”. Net zoals er ontelbaar veel sportieve jongeren én ouderen zijn die fietsen, fietsen, fietsen met als enige drug misschien een slokje Isostar. Maar die wielerenthousiastelingen rijden mee met kermiskoersen, en bereiken nooit het peleton van de Tour, waar het spel hard gespeeld wordt.
Same story voor die goudeerlijke, goedbedoelende politici: verder dan wijkpolitiek raken die mensen niet – ze krijgen om de schijn op te houden een plaatsje op de grote lijst, maar de verkiesbare plaatsen zijn weggelegd voor de grote jongens die bereid zijn het politieke spelletje mee te spelen.
Dat is het trieste beeld dat exact 1 maand voor de verkiezingen rond ‘de politiek’ hangt. M’n medeleven aan alle eerlijke politici.
Zullen we anders met z’n allen op 7 juni ongeldig stemmen?