Zoals u op zijn blog kan lezen, was het vandaag de verjaardag van onze Kobe. En aangezien onze Kobe schoolgaande jeugd is, en je op school geen verjaardag laat passeren zonder traktaat, was papa opgevorderd om wafeltjes te bakken voor zoonlief. Geen probleem, papa doet niet liever!

Het zat me trouwens nog in de vingers, dat wafeltjes bakken, want voor het verjaardagsfeestje van Kobe – afgelopen weekend – had ik er ook al een aantal gebakken. Volgens gekend succesrecept, maar met wat problemen toen. Naar het einde toe begonnen de wafels wat in het wafelijzer te plakken, wat ze normaal nooit doen, maar kom.

Gisterenavond om 20 u. begon ik vol goede moed aan een nieuwe lading. Gekend wafelijzer, gekend recept – alles bij elkaar klutsen, stekker van het wafelijzer in, opwarmen, deeg scheppen, gieten, en… wachten maar.

De eerste wafel was een prachtexemplaar, de tweede en de derde bleven een héél klein beetje plakken, en tegen de tiende wafel had ik (opnieuw!) een probleem: ik kon het wafelijzer niet voorzichtig genoeg open doen, of ik had twee wafelhelften. En ik snapte er niets van, want ik was volgend gekend recept bezig! En ik gebruikte op den duur (veel!) boter in het wafelijzer, hetgeen ik normaal zelfs niet eens hoef te doen. Maar wafel na wafel begon het slechter te gaan.

Aaaargh! Waar is SOS Piet wanneer je hem nodig hebt?

Ten einde raad (want zo kon het niet verder) ben ik dan maar halverwege gestopt om het gloeiende wafelijzer te demonteren en de wafelmal eens goed af te kuisen. Misschien hing er nog wat vuil aan, wist ik veel? Dus een goede 20 minuutjes later was ik klaar om het ijzer weer te monteren, en het dan nog eens te proberen.

Oeps, probleem. Vijsje om het ijzer te monteren: spoorloos. Echt spoorloos. Na meer dan een half uur mezelf suf zoeken en vloeken, heb ik het wafelijzer op een heel instabiele en improvisorische wijze bijeen doen houden, en ben ik toch weer aan het bakken geslagen, vol goede hoop.

Ijdele hoop, want de eerste nieuwe wafel was een complete ramp – hij kon niet meer aan het ijzer plakken. Bovendien zat ik daar met mijn instabiele constructie, en tot overmaat van ramp plakte de wafel zó hard vast, dat ik bij het loswrikken krassen gemaakt heb in de anti-aanbaklaag. En ik zat daar nog steeds zonder vijsje. Aaaaaaaaaaaaargh!

Hoe dat allemaal kon, dat een succesrecept dat zijn deugdelijkheid reeds meermaals bewezen heeft, plots zó hard aan het mislukken was: ik weet het niet. Feit is dat ik het op dat moment opgegeven heb, maar wel met een probleem zat, want 15 gelukte wafeltjes was te weinig voor Kobes klasje.

En zo komt het dat ik gisterenavond om half twaalf gepasseerd nog met een schone lei ben beginnen zandkoekjes bakken voor Kobes vriendjes…

Een troost: de weinige wafeltjes hebben de kindjes gesmaakt, de vele koekjes evenzeer, en in de grote opkuis van de keuken na middernacht heb ik het vijsje teruggevonden. Hoera!

Nu nog dat wafelprobleem zien op te lossen… SOS!