14 september vandaag, één week voor 21 september, de uitgerekende geboortedatum van onze kleine Biebel.

Buiten wat sporadische verwijzingen hier en daar, viel er op deze blog niet zoveel te lezen over onze zwangerschap. Logisch, want onze kleine Biebel pent alles zelf neer op zijn eigen blog.

Maar met nog één week te gaan, kriebelt het toch om hier zelf even mijn ervaringen neer te pennen. Want het kriebelt al een tijdje. In de buik. Niet alleen in de dikke buik van Eveline, maar ook in de mijne. Zenuwkriebels.

Enkele weken geleden hadden we nooit gedacht dat we de uitgerekende datum effectief zouden halen. Er waren enkele duidelijke aankondigingssignalen van een nakende bevalling. En bovendien – dat weten we al maanden – is onze Biebel bepaald geen kleintje, en grote kindjes hebben nu eenmaal meer kans om rapper te komen dan de meer tengere tegenhangers.

Maar kijk, hier staan we op één week voor de datum, en onze Biebel zit goed waar hij zit. Geen haast, olijk verder groeien. Tegen de vier kilo zit hij/zij nu al, als we het echo-machien mogen geloven. En dat kan zo nog wel effe doorgaan.

Dus we wachten. En dat gaat het ene moment al beter dan het andere. Soms – vooral als Eveline het voor de zoveelste keer moeilijk heeft met een stekende pijn langs hier of daar – kan het niet rap genoeg gebeuren, en zitten we zenuwachtig te wachten op iets dat niet komt. En andere momenten geloven we dan weer met veel overtuiging dat ons kleintje zijn tijd gaat uitzitten, en dat we nog een weekje op het gemakje met ons tweetjes hebben. En dan vinden we dat niet erg.

In ieder geval: kleine Biebel, je bent welkom! Je papa en mama staan klaar om je met open armen te ontvangen, en er staan een boel vrienden rondom ons mee te supporteren. Jaag je vooral niet op, neem de tijd die je nodig hebt, of dat nu een dag, een week of nog twee weken is. We kijken uit naar je komst, en liefde brengt geduld op.

Stampend leven. Wonderlijk dichtbij.