Eveline over de Bongo-sessie

Mama en ikEen primeur op Webpalet! Een gastauteur! Mijn vrouw Eveline had ook zin om wat te vertellen over de Bongo-fotosessie die we onlangs mochten doen, en wie ben ik om haar tegen te houden? 🙂 Ziehier haar relaas.

Ikzelf ben geen fotografe. Als ik een fototoestel ter hand neem, dan is het om leuke kiekjes te trekken van mijn Karel of Kobe of zo. En dan natuurlijk in “automatische stand”, want met dat ingewikkeld toestel van Karel heb ik toch wat moeite en Karel moet dus achteraf dikwijls moeite doen met Photoshop om iets deftigs van mijn foto’s te maken.
Als je een foto ziet verschijnen met Karel erop, dan zit ik daarachter. Waar voor Karel eens langsgaan bij een fotografe voor een echte fotoshoot de ideale gelegenheid was om tips en truukjes aan de hand te doen, was het voor mij echt fijn om eens aan foto’s van ons drietjes te komen. En mooie foto’s van mijn zoontje vind ik ook altijd schitterend natuurlijk. Tot zover eventjes mijn achtergrond.

Wat vond ik nu van de Bongo-bon? Ten eerste een leuk concept. Zeker om bijvoorbeeld aan je ouders cadeau te doen bij hun x-de huwelijksverjaardag of zo, zodat ze eens foto’s hebben van hun hele gezin. De meeste ouders vinden foto’s met hun kinderen toch fijn om in de living op te hangen.

Wat de uitwerking van het boekje betreft ben ik wel blij dat ik in Vlaanderen woon, want de meeste fotografen zitten toch in Vlaanderen of Brussel. De Walen zullen nogal ver moeten rijden om een fotograaf te vinden. Maar de uitwerking in het boekje is wel heel goed: bij elke fotograaf staan er toch een vijf à zes foto’s zodat je wel een heel goed beeld krijgt van hun stijl. Bij het bekijken van de websites van die fotografen merk je immers dat de juiste foto’s gekozen zijn. Er staat geen andere stijl in het boekje dan ze effectief hebben. En de uitleg is verhelderend.

Het is ook wel leuk om te puzzelen welke fotograaf je zal bezoeken: niet te veraf gelegen, een interessant pakket (hoeveelheid foto’s of uitvergrotingen, dit is anders bij elke fotograaf), de stijl van de fotograaf.

Ik denk dat de fotografen die deelnemen aan het Bongo-programma zelf ook tevreden kunnen zijn: het zou nooit bij ons opgekomen zijn om zoiets te proberen! Karel trekt zelf foto’s, dus waarom zouden we dit eigenlijk doen?
En nu, achteraf gezien, hebben we al gezegd dat als we dit binnen een paar jaar, als we een voltallig gezin hebben, dit zeker nog eens laten doen. En de kans is groot dat het dan meteen bij Foto Linde is, want we waren er ten zeerste van te spreken. Goeie reclame, denk ik dan.

De fotoshoot zelf was plezant. Ik was er wat onzeker over eigenlijk vooraf, ik vreesde voor te geforceerd poseren en dergelijke, zeker omdat het in een studio was. Maar we hebben ons best geamuseerd. We werden direct op ons gemak gesteld, we mochten zelf aangeven wat we zagen zitten en wat niet, we moesten geen eeeeeeeeeeeeeuwigheid in dezelfde pose blijven staan en zelfs onze Kobe was niet te ambetant ervan.

Conclusie: ik wil dit best nog wel eens doen! 🙂

Reageer!