De papegaai die een parkiet bleek te zijn

Van het thuisfront

Gisteren zat ik rustig met Kobe in de zetel, toen Eveline vanuit de veranda riep:

“Kobe, Kobe, kom vlug! Vlug! Heel vlug!”

Kobe repte zich naar de veranda, want er was buiten blijkbaar iets speciaals te zien. En inderdaad, er zat een vreemde vogel op ons tuinhek:

Een vreemde vogel in onze tuin

Deze mooie vogel werd door ons direct geïdentificeerd als papegaai, maar bleek later een parkiet te zijn. Hoe dan ook: we hadden door dat dit geen beest was dat in hier in het wild leeft, en dat het dus vermoedelijk ergens in de buurt ontsnapt was.

Wat doe je dan? Aangezien het beest vrij rustig op ons hek bleef zitten (het was half verdoofd omdat het eerst tegen de ruit gevlogen was), hebben we snel de politie gebeld, die ons vriendelijk doorverwezen heeft naar de vogelbescherming.

Diezelfde vogelbescherming bleek het op dat moment heel druk te hebben met het vangen van een valk, dus ze vroegen ons vriendelijk om het beest zelf te vangen en binnen te brengen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar een kwartiertje, nog twee bonken tegen de ruit, en een huppeltocht met een laken in onze handen op straat later, zat het beestje wild om zich heen slaand maar veilig in een wasmandje.

En zo hebben Kobe en ik gisteren een onverwacht ritje gemaakt richting Malderen, naar het Vogelopvangcentrum. Daar wacht het beestje geduldig op zijn baasje. En ondertussen wordt het goed verzorgd, daar zijn we van overtuigd, want we hebben van een enthousiaste helpende knaap een mooie rondleiding gekregen tussen de steenuilen, kerkuilen, oehoe’s, valken, buizerds, eenden, zwanen, duiven, kippen, slangen, spinnen, schildpadden en konijnen. Die laatste vier zijn voor alle duidelijkheid geen vogels.

En zo werd een doodgewone zaterdag eventjes heel speciaal.

Winters bezoek

Kulbert de sneeuwman

En toen stond er plots een winterse vreemdeling in onze tuin.

Hoera! Eindelijk deftig gerief om mee te boetseren, en geen van die poedersneeuw van de afgelopen dagen waar niets mee aan te vangen valt…

Vijf

Lore en Eveline

Kijk, mijn twee favoriete meisjes, samen op één foto. Lore en Eveline, een goeie twee maand geleden.

Mijn Lientje is de beste mama die onze kindjes zich kunnen wensen, en het beste vrouwtje dat ik mij kan dromen. En dat heb ik haar exact vijf jaar geleden duidelijk gezegd, voor een hele kathedraal familie en vrienden.

Lientje, een gelukkige houten trouwverjaardag toegewenst. En we gaan er nog vele vele jaren aanbreien!

Fotoshoot op wit papier (bis)

Kijk, mijn dochter:

Lore en de garage

Zoals je op de blog van de kindjes kan lezen: net als twee jaar geleden – toen Kobe net kon zitten – heb ik ons dochter op een rol wit papier gezet, en er wat fotootjes van getrokken.

In het artikel met uitleg over de fotoshoot van toen heb ik uit de doeken gedaan hoe ik toen tewerk ben gegaan om de foto’s met witte achtergrond te bekomen. De uitleg van toen blijft gelden, maar omdat ik er sindsdien heel wat vragen over gekregen heb, heb ik deze keer ook een foto van de opstelling zelf getrokken, met wat uitleg:

Fotoshoot op wit papier

Je ziet onze living, met vanop het salontafeltje naar beneden gerold een rol wit printerpapier (van een A0-plotter). Dus gewoon papier, niets speciaals voor fotografen of zo.

Het papier is langs twee kanten vastgelegd met een gewicht, en Lore neemt plaats vlak tegen het salontafeltje. Er ligt speelgoed in de buurt, om ze gelukkig te houden. De flitser staat naast haar, het fototoestel op statief staat voldoende ver van haar weg, en de foto’s zijn getrokken met afstandsbediening, zodat je niet achter je toestel moet wegduiken terwijl je je dochter wil doen lachen. Verder staat er nog een reflectiescherm om wat licht te weerkaatsen, maar dat is optioneel.

Dat is het zowat qua opstelling. Het soort foto’s dat je dan bekomt, ziet er zo uit:

Wat volgt is het opkuisen van de foto in Lightroom, en die vervolgens doorsturen naar Photoshop, om hem netjes uit te knippen, en aan de hand van Levels de witwaarden omhoog te trekken. Enig knip-, gom- en retoucheerwerk later is dit dan het resultaat:

Lore en de garage

Voor de volledigheid vermeld ik erbij dat

  1. ik absoluut geen specialist ben, en dit dus eigenlijk amateuristisch gepruts is met veel ruimte voor verbetering
  2. ik zelf eigenlijk niet tevreden ben van het resultaat. De belichting zat slecht, ik zat met lastige schaduwen, en de instellingen van mijn toestel stonden niet optimaal. Maar het moest rap gaan, en ik ben uit vorm.

Succes als je er zelf mee aan de slag wil gaan, en geniet intussen nog wat van de vrolijkheid van onze dochter:

Lore Lore en de olifant Lore en de bolderkar

Dochter

Voor wie de blog van de kindjes niet volgt: een update van hoe onze flinke, gezonde dochter er tegenwoordig nog uitziet.

Lieve meid

4,5 maand, gezond en stralend! Zo hebben we het graag…

Valse start

Fotografie

Nu onze verhuis achter de rug is, wordt ons leven eindelijk stilaan weer wat rustiger. We leven niet meer op het hectische ritme van enkele weken geleden, maar kunnen weer af en toe tijd maken om – tussen het werk dat nog overblijft – te relaxen, en we kunnen ons sterk verwaarloosd sociaal leven weer revitaliseren; stilaan gaan de etens-uitnodigingen weer de deur uit.

Ik had jullie hier graag ook met trots en vreugde meegedeeld dat ik ook mijn fotohobby weer ten volle opgenomen heb, maar ik moet al beginnen met slecht nieuws op dat vlak.

Ik had effectief vorig weekend vol enthousiasme mijn fototoestel weer ter hand genomen, om weer met het betere amateurwerk bezig te zijn, en was begonnen met een hele reeks foto’s van onze Kobe, want onze  meest recente dateerden ondertussen uit de kersttijd.

Op mijn kaartje stonden nog foto’s van ‘den bouw’, van begin januari tot nu, want het was er in tussentijd niet van gekomen die ervan te halen. En tussendoor stonden er nog foto’s van een feest op. Er was dus werk aan de winkel.

En zondagavond had ik me dan ook enthousiast achter mijn pc gezet, om eindelijk eens aan die berg foto’s te beginnen.

En toen liep het fout. Eén verkeerde handeling. En roesj – heel mijn kaartje leeg. Boem patat. Weg. Alles. Verdwenen in het grote digitale gat.

Dé fout die ik toen gemaakt heb, is om te panikeren, en vanalles van undo-toestanden en zo te proberen, tegen beter weten in, waardoor er vanalles van verkeerde bestanden op het kaartje geschreven werd.

Was ik kalm gebleven, ik had éérst en vooral een recovery-tooltje losgelaten op het kaartje, en vermoedelijk nog zowat alles kunnen recupereren. Maar doordat ik nu eerst gefoefeld en geschreven had, en pas daarna aan de recovery was begonnen, waren heel wat bestanden reddeloos verloren.

Heel wat, dus niet allemaal. Ik heb een behoorlijk deel foto’s kunnen recupereren. Van elke fotoreeks waren er nog wel een aantal exemplaren over. Bijvoorbeeld deze foto van Kobe die het startschot gaf van een nieuw fotografie-seizoen.

Nikon

Anticommercieel als hij is, bedekt hij de merknaam. Maar de boodschap is duidelijk.

Een valse start dus. Met veel verloren foto’s en enkele gerecupereerde. Maar er zijn geen rampen gebeurd. Het motiveert me alleen maar om die schade des te beter in te halen.

De komende weken komen er dus weer foto’s aan.

Ik ben daar alvast blij over. En Kobe ook, eigenlijk.

 Nikon

Spiekbriefje

Cf. nota Dehaene

Als persmuskieten mogen foto’s trekken van nota’s van politici in auto’s, mag ik ook foto’s trekken van spiekbriefjes van trommelaars…

Sloebers

Bedenkingen en hersenkronkels

Tsssss, die internet-gebruikers toch. Ge zijt toch sloeberkes zunne!

U weet of u weet niet dat ik regelmatig eens een fotootje op Flickr plaats, de online fotodienst van Yahoo. En kijk, één van de voordelen van Flickr is dat je per foto ziet hoeveel de foto aangeklikt is.

Wel kijk, wat is nu de kwestie? Enkele weken geleden heb ik op Flickr foto’s geplaatst van de Katuit, de jaarlijkse reuzenommegang in Dendermonde – een linkje verscheen op deze blog.

Dat linkje zelf (de set) is 310 keer aangeklikt. De individuele foto’s heel wat minder, gemiddeld zo’n 15 à 20 keer. Behalve drie. 3 foto’s zijn 59, 51 en 49 keer aange(k)likt. Willen dat nu wel net geen foto’s zijn met de (nauwelijks) gebodypainte dames die Schelde en Dender voorstellen, zeker? En dat zonder dat er iets van speciale tags aan de foto’s hangt.

Tralala

Vrouwelijk naakt. Het wordt altijd gevonden op het wereldwijde web.

Wried accident

Waaaah! Instorting!

De heer des huizes heeft zich vorige zondag goed geamuseerd met uiterst geschikte torenbouw-kaartjes, terwijl de vrouw des huizes foto’s aan het trekken was. En kijk, op het moment van de instorting heeft ze nét op het goede moment afgedrukt; de kaartjes stromen nog van de tafel.

En de mimiek? Tsjah, als je al ne keer 118 kaartjes op 8 niveaus gezet hebt, zout ge voor minder verschieten…

Bloemencorso

Fotografie

Het is druk op fotografioneel gebied. Mijn foto’s van de Katuit stonden nog maar net online, of mijn toestel stond al weer vol met foto’s van de daguitstap van mijn werk, en van de Bloemencorso die zondag door de straten van Sint-Gillis-bij-Dendermonde trok. En te bedenken dat ik mijn geheugenkaartjes moet vrij houden voor een onverwachte gebeurtenis die zich één van de komende weken gaat voordoen

De bloemencorso was best wel fijn om te zien: een opeenvolging van praalwagens, uit bloemen gemaakt, afgewisseld met muziekbands en acts.

Mijn volledige fotoverslag vind je op Flickr, een impressie in enkele foto’s vind je hieronder. Een zeer geslaagde andere fotoreportage vind je bij Bart Buggenhout.

Continue reading

Katuit

Mars en Goliath

Donderdagavond ging de jaarlijkse, traditionele reuzenommegang ‘Katuit‘ door de Dendermondse straten, gevolgd door een feestelijk vuurwerk, en een dansje van de reuzen.

Want de reuzen, da’s waar het allemaal om draait in de Katuit. Op de foto zie je Mars en Goliath.

We wonen ondertussen drie maanden in Dendermonde, en donderdag had ik voor het eerst een fier gevoel om Dendermondenaar te zijn. Want de Katuit is een waar volksfeest! Ik heb enorm genoten van de manier waarop de Dendermondenaar meeleeft met deze stoet, van de ambiance op straat, en van de folklore-rituelen die overvloedig aanwezig waren.

De stoet eindigde feestelijk met de bekendmaking van de datum waarop in 2010 de tienjaarlijkse Ros Beiaard-ommegang doorgaat. Hou 30 mei 2010 vrij in jullie agenda’s!

Ik ben volop bezig met het verwerken van de foto’s. Een eerste selectie vind je alvast op Flickr, meer volgt zeer binnenkort!

Gevonden

Sammeke

Sam Valkenborgh, zanger van De Fixkes, vorige woensdag in De Standaard:

We hebben dus aan de kar moeten trekken; we hebben elk optreden iets anders uitgeprobeerd. Vorige week in Ieper hadden we voor het eerst het gevoel: nu hebben we het gevonden.

Dat vorige week in Ieper, dat was op het Stadsfestival op 18 augustus. De Fixkes mochten er afsluiten om middernacht en brachten een fijn programma met intieme, maar ook vlotte nummers. Want het leven is meer dan kvraagetaan alleen.