In Man Bijt Hond mag er dan misschien al een rubriekje “De Toogfilosoof” zijn, waarin de beste toogwijsheden worden prijsgegeven, maar de “treinfilosoof” zou alleszins ook een geslaagd concept kunnen zijn.
Als je volkse wijsheden wil horen over de politiek, de Dexia-crisis, en wat de burger er nu juist allemaal van voelt, dan moet je gewoon een willekeurige trein nemen op een werkdag rond 7 uur of rond 16.30 uur, en je oren spitsen.
Onderbouwde en verrassende stellingen gegarandeerd!
Dat krijg je dus met al die nieuwerwetse mobiele media: dat een treinreiziger op den duur beter geïnformeerd is dan het treinpersoneel.
Vanochtend had ik voor het vertrek thuis op RailTime al gezien dat er een trein vaststond tussen Mechelen en Haacht – in Hever – en dat daardoor alle treinverkeer tussen Mechelen en Leuven in de soep lag. Dus ik wist op voorhand al dat ik miserie ging hebben vanochtend als ik over Mechelen ging, maar ik had met dit weer ook geen zin om over Brussel te gaan.
In Dendermonde station heb je om kwart over zeven twee treinen kort na elkaar richting Leuven: de IR-trein van elk uur, en de P-trein van ‘s ochtends. Normaal neem ik de P-trein, maar ik vroeg aan het stationspersoneel welke trein er het meest kans had om doorgelaten te worden richting Leuven, door de chaos.
“Ah, staat er een trein vast? Wij weten van niets meneer.”
Okee, laat maar. De IR-trein leek me belangrijker, dus heb ik die maar genomen. Vlot in Mechelen aangekomen, en toen we daar even stilstonden vroeg ik aan de passerende treinbegeleider “Is de miserie tussen Mechelen en Leuven al opgelost? Gaan we mogen vertrekken?”
“Aaaaah? Staat er een trein in nood in Hever? Dat verklaart waarom we niet mogen vertrekken. Ik ga direct eens informeren meneer.”
Een kwartier later rolt de P-trein – die ik niet genomen had – het station van Mechelen binnen, netjes naast ons. Ondertussen hebben we 20 minuten vertraging, en komt de treinbeleidster me zeggen dat wij zeker en vast als eerste gaan vertrekken, en dat ze het zeker en vast zal omroepen als dat zou veranderen. En er stappen effectief ook mensen over van de P-trein op de onze. Goed gekozen, dacht ik.
Vijf minuten later zie ik de P-trein naast ons netjes vertrekken. Ik ben zeker van mijn stuk dat het die trein is, ik herken namelijk de trein, de samenstelling, en het volk dat erop zit. Ik verifieer toch op RailTime, en ik zie inderdaad dat de P-trein gemarkeerd staat als ‘vertrokken’. Met een tiental minuutjes vertraging. Dju!
Ik wijs de treinbegeleidster er vriendelijk op, en die bezweert mij
“dat dat onmogelijk is meneer! Er is niéts van treinverkeer tussen Mechelen en Leuven, en wij zijn de eersten die erdoor gaan gaan. Dat kan zijn dat u een trein hebt zien vertrekken maar dat moet een andere trein zijn die niet richting Leuven ging hoor. Neen, dat kan echt niet.”
Sjah, dan is het toch een spooktrein die op RailTime te volgen is, en even later in Haacht, en uiteindelijk een half uur vroeger dan wij in Leuven arriveert. De spooktrein met een half uurtje vertraging, wij met een uur.
Kijk, ik neem die treinbegeleidster niets kwalijk – zij geeft ook maar door wat ze zelf hoort, en ze is de hele tijd vriendelijk en informatief gebleven. Ze heeft in Leuven trouwens aangegeven dat ze klacht ging neerleggen bij het verkeerscontrolecentrum over de gang van zaken. En ik wilde er nu vooral ook niet te hard op doorgaan, want er moet niets hatelijker zijn voor een treinbegeleider dat een reiziger die denkt dat hij het beter weet, en het personeel zit af te snoeven.
Maar misschien moet de spoordirectie er maar eens conclusies uit trekken. Heel leuk dat reizigers tegenwoordig beter geïnformeerd zijn, maar als reizigers meer info krijgen dan het treinpersoneel zelf, dan zit er iets grondig scheef.
Dat levert vervelende betweters op als mezelve. En dàt is het laatste wat we willen, niet?
Zeg mij, wie heeft er nu nog Frank Debooseres en Sabine Hagedorens nodig, wanneer je in de trein gewoon recht tegenover een voorspellend mirakel zit.
Het meisje dat deze ochtend tegenover mij zat – blijkbaar heet ze Frauke – was de jongen naast haar met handen en voeten aan het uitleggen dat ze aan haar vingers voelt welk weer het gaat worden vandaag. En haar vingers zeggen haar vandaag dat het gaat sneeuwen. Echt, echterecht!
Noteert het dus goed, en neemt uw voorzorgen: het gaat sneeuwen vandaag. In Mechelen en omstreken. Want Fraukes vingers hebben nooit ongelijk!
4 oktober. De nieuwe NMBS-uniformen zijn in gebruik genomen.
Het was wel grappig hoe de nieuwe uniformen duidelijk nog heel onwennig aanvoelden voor de dragende treinbegeleiders. Hoe ze alles nog een beetje gewoon moesten worden, hoe hun vest wat anders op hun schouders hing, …
Maar eerlijk gezegd: ze mogen er zijn!
Deze ochtend op de trein Brussel-Leuven. De vaste conducteursaankondiging:
Dames en heren, u bevindt zich op de trein richting Leuven-Landen-Genk. De volgende haltes zijn Leuven, Tienen en Landen.
Op zich niets abnormaals mee natuurlijk, ware het niet dat de man een volle minuut nodig had om bovenstaande zin kuchend en krakend uit te spreken. Op een blog kan ik natuurlijk geen stem nadoen, maar ik zou gezworen hebben dat het niemand minder was dan Nonkel Van Grauwel! Het was op zijn minst zijn broer!
Het enige wat ik nog miste in de aankondiging was het nananananaaaaa-liedje en de volgende aankondiging:
En als ge niet maakt dat ge rap genoeg uitgestapt zijt, dan bel ik de duuuuivel, en dan komt die overgeven op jullie warme zeteltjes.
U weet dat ik tegenwoordig een treinpendelaar ben. Dat valt overigens reuzegoed mee, dankuwel.
Op die trein heb ik heel wat tijd om nog wat te werken, om de krant te lezen, of om mijn hersens te laten kronkelen.
Zo bedacht ik mij vorige week het volgende: zou het geen interessante, nieuwe bron van inkomsten zijn voor de NMBS om reclame te beginnen maken op de trein?
De omstandigheden zijn ideaal: elke trein is uitgerust met een speakerinstallatie en een conducteur met zoetgevooisde stem, en de privatisering van de overheidsbedrijven noopt ook de spoorwegen om nieuwe inkomstenbronnen aan te boren.
In de halletjes van de treinen is plaats voor kleine affiches, zoals veel mannen die kennen van boven de urinoirs in horecazaken en cinema’s. Ook de afscheurstrook op de treinbiljetten is de ideale ruimte voor het afdrukken van reclames. Maar stel u vooral de mogelijkheden van door de conducteur voorgelezen reclames door de luidsprekers voor…
Enzovoort, enzoverder – u kan er vast zelf nog een aantal bijverzinnen.
Fantastisch idee toch, niet??
Haaa, het is duidelijk weer Werchter. De trein richting Leuven zat deze ochtend volgepakt met jongeren van alle soort en slag, gepakt en gezakt met gigantische rugzakken, en het station van Leuven kende een wemelende drukte van jewelste richting festivalbussen.
Ik heb daar allemaal geen problemen mee – ik ben zelf nog festivalganger geweest – maar op een bepaald moment belandde één festivalganger in een bijzonder genante – maar tegelijk voor het publiek amusante – situatie.
De jonge knaap – een jaar of 18 – stapte de trein op, gewapend met een reuzegrote, blauwe rugzak, met daaraan zijn volledige overlevingspakket vastgeknoopt: een slaapmatje langs hier, een slaapzak langs daar, een kussentje bovenaan, … Het leek alsof de betrokkene zijn hele huisraad mee had.
Vol goede moed stapt hij de treincoupé binnen. Of liever: wurmt hij zichzelf de treincoupé binnen, want de rugzak volgde moeizaam. Tot hij op een bepaald moment vast zat: de rugzak bleek breder dan de deuropening. De jongen begon wat te wringen en te doen, zodat de rugzak iets verder de deuropening betrad, maar uiteindelijk blokkeerde die toch finaal. De jongen was nog van de domste niet, hij besefte dat hij zo de treincoupé niet zou binnenraken. Dan maar achteruit! En helaas… daar zat het probleem.
De kerel had zijn wringwerk zo keurig gedaan, dat de rugzak zich in een comfortabele positie tussen de deuropening had gekneld. Vooruit was geen optie, maar achteruit ook niet meer. Neen, de jongen zat gewoon vast. Duw, trek, duw: noppes.
Uiteindelijk kende het drama volgende afloop: de festivalganger is uit zijn rugzak gestapt (heeft zich met veel moeite uit de rugzakriemen gewrongen), om vervolgens de hangende rugzak met brute force terug naar het halletje te dwingen. Waar hij de rest van de treinreis zittend op de grond heeft doorgebracht, zittend naast zijn trouwe maar zwaarlijvige reisgenoot, de rugzak.
Ge moogt daar niet mee lachen zeker, met andermans leed? Maar ‘t kan soms zo amusant zijn.
Ik hoop dat die mens een geweldig festival tegemoet gaat. Schol!
Allee, nog een berichtje dat gerelateerd is met onze verhuis. Ons huis ligt nog niet helemaal op orde, nog niet alles is uit dozen, en nog niet alle spullen zijn gevonden. We zitten nog niet helemaal op de normale dagorde dus. Ondertussen ben ik wel weer aan de slag (vandaag werkdag 3), en we krijgen dus zicht op mijn pendelbestaan.
Ik heb er alle vertrouwen in dat alles op zijn pootjes valt, maar voorlopig is het nog even zoeken. Logisch ook, als je enige pendelervaring tot nu toe het wekelijkse thuis-kot-verkeer tijdens je studentenloopbaan is.
‘s Ochtends gaat alles supervlotjes, dan heb ik immers een rechtstreekse trein tussen Dendermonde en Leuven. Daar zitten redelijk wat scholieren op, maar hij is niet tot de nok toe gevuld, dus er is ruim plaats voor mijn vouwfiets en mezelve. Een bevredigende ervaring.
‘s Avonds is een ander paar mouwen. Dinsdag heb ik over Brussel geprobeerd, maar mijn trein in Leuven heeft het station met tien minuten vertraging verlaten (en hij was zo schoon op tijd!), waardoor ik mijn aansluiting in Brussel gemist heb, en mijn toevlucht moest zoeken tot een volgende trein, wat gelukkig slechts vijf minuten wachten betekende.
Gisteren dan effe over Mechelen geprobeerd. Met de treinen was er niets mis, maar ik zat twintig minuten voor vertrek van de trein nog nietsvermoedend op het bureau van een collega, waar ik de klok volledig uit het oog verloren was. Oeps, dat was effe een spurt, maar ik zeg u: vouwfietsgewijs van diep in Heverlee naar het station in Leuven in 13,5 minuten: het kàn. Het zweet moet je er wel bijnemen.
Vandaag dan heb ik om praktische redenen nogmaals het vierwielig rijtuig van stal gehaald: ik ben hier vandaag (en morgen) auto-gewijs. Aangezien die rit me over de Ring van Brussel voert, is zeer vroeg opstaan geboden, maar het werpt wel zijn vruchten af: 6.20h thuis vertrokken, 6.50h op de A12, 6.55h op de Brusselse Ring, 7.10h afrit Leuven, 7.15h op mijn bureau. Netjes en vlot. Maar wel vroeg 🙂
Ach ja. Het pendelaarsbestaan. Het moet nog even indringen. Maar het went wel, daar ben ik zeker van. We hebben er goesting in!
Zittend op de trein razen er wel eens hersenkronkels door een mens zijn hoofd.
Vorige week donderdag was ik per trein op weg naar de fuif (die overigens een succes was), en ondertussen was ik bij wijze van voorbereiding nog wat muziek aan het beluisteren vanop mijn MP3-speler.
Nu, ik ben zo een van die nozems die soms zijn muziek wel eens luid durft te zetten, die later gehoorklachten zal hebben hierdoor, en die soms de rest van het treinstel wel eens ongevraagd laat meegenieten van de muziek. Soms. Zelden, eigenlijk, maar kom.
Nu was ik verzeild in een luide beluistering van de recentste plaat van Milow, toen ik me plots bedacht dat de man Leuvenaar is, en bv. wel eens op dezelfde trein kon zitten. In hetzelfde treinstel bijvoorbeeld, en dus ongevraagd meeluisterend naar zijn eigen muziek.
Wat zou er op zo’n moment door zo’n aanstormend muzikant heengaan? Je zit rustig op de trein, en iemand verkiest om naar jouw muziek te luisteren. Gaaf, jong!
Of je bent een beginnend schrijver, je wandelt door een park, en iemand zit op een bankje jouw boek te lezen. Met een glimlach op de mond. Stap je dan fluitend verder, en maak je er een huppelsprongetje bij?
Of je bent een jong mode-ontwerper, die de weg naar de catwalk nog moet vinden, en op een zomerse dag zie je iemand met een van jouw creaties aan zijn of haar lijf door de stad kuieren.
Het moet wat zijn. Roem. En de kick ervan. En het is ze gegund, die jonge leeuwen. Het is ze gegund.
Wat was ik vanochtend weer blij en content dat ik een fietsende werkmens ben. De eerste dag na de paasvakantie is het verkeer sowieso al drukker, en wanneer de treinigen nog eens beslissen te staken, is het helemaal ambiance.
Eveline stond vanochtend vruchteloos te wachten aan het station van Heverlee, toen men aankondigde dat haar trein afgeschaft was. Poef, gewoon afgeschaft. Trek uw plan.
Eveline heeft dan maar de auto genomen, om zich door de ochtendspits te wurmen richting Brussel, terwijl ik mij gezwind op mijn fietsje door de Heverleese verkeerschaos begaf. Lange, lange rijen auto’s.
Ik stond zoals elke dag op tien minuutjes op mijn werk. Maar daar komt binnenkort verandering in. Doordat ik binnenkort ook een treinpendelaar word, ben ik vanaf dan ook afhankelijk van de goodwill en de stiptheid van ons aller NMBS. En eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik dan in geval van staking op mijn werk moet raken – de auto is geen optie.
Uiteraard is staken een recht. Maar ‘t is toch ferm ambetant voor de brave werkmens. Maar ja, ambetantigheid veroorzaken is het hele uitgangspunt van een staking zeker?
We zullen wel zien. Voorlopig geniet ik in ieder geval van de fietsvrijheid.
Dring-dring!
In de reacties op het artikel ontstond toen een kleine discussie over de zin en de onzin van je motor uitdoen voor zo’n korte tijd. Veel speculaties, maar niemand wist precies hoe de vork aan de steel zat.
Nochtans kan je aan vele overwegen bordjes zien hangen waarop te lezen staat dat je je motor moet afzetten. Ondertussen weet ik er een paar hangen, in Asse bijvoorbeeld, of in Dendermonde.
Maar kijk, gisteren werd mijn vraag ook beantwoord in de Wetenschapswinkel van De Standaard: “Kan je de automotor tijdens een korte stop het best laten draaien?”
En – hoera, hoera – het antwoord is neen. Of met andere woorden: het hééft zin om je motor uit te doen voor een korte stop.
Voila. Blij dat dat ook weer uitgeklaard is.
Kan iemand mij zeggen waarom niemand nog schijnt zijn motor af te leggen wanneer hij voor een overweg staat te wachten? Is dat omdat iedereen tegenwoordig met bedrijfsnaft schijnt te rijden?
Doe uw brandstoftank, Kyoto en mijn fietserslongen een plezier, en draai dat sleuteltje even terug terwijl u staat te wachten. Wanneer de slagbomen weer omhoog gaan, heeft u ruim de tijd om opnieuw te starten.
Dankuvriendelijk.