Oh kijk, wat zien we nu?
De videoclip met de dertien Hooverphonic-madammen is offline gehaald (jammer, want het was een leuk clipje) en vervangen door de officiële clip…
… met zangeres 11! Genaamd Noémie.
Mijn gokje was dus correct…
Juicht, Hooverphonic-liefhebbers aller landen!
Want 2 jaar nadat Geike liet weten dat het genoeg was geweest bij Hooverphonic voor haar, heeft Alex Callier eindelijk zijn nieuwe frontzangeres gevonden.
De nieuwe single is vandaag voorgesteld, en hij mag er best wel wezen! Fijn zo.
De videoclip en de voorstelling van de nieuwe zangeres, die is voor volgende week. Maar ondertussen is er al een teaser-clip, en die is wel leuk: een hele reeks potentiële zangeressen passeert de revue, en waarschijnlijk zit “de nieuwe” er ergens tussen.
Half internet hoopt op nummer 4, ik gok op nummer 11. En nummer 12 wint de schattigheidsprijs…
Samson is 20 jaar oud. In hondejaren is dat een kleine 100 jaar, wat een respectabele leeftijd is voor een harige bobtail. Zijn baasje Gert is ondertussen ook 20 jaar ouder en heel wat rijker dan toen, maar is voor de fans nog steeds dezelfde simpele jongen uit het simpele dorp. Dat hij na 20 jaar nog steeds niet samenwoont met zijn Marlèneke kan wat vragen oproepen over de relatie die hij heeft met de vrouw, maar goed, hij heeft dan ook een heel trouw en lief huisdier.
Gert zegt het vandaag in de krant zelf: “ons programma is pure nostalgie voor jonge dertigers die vandaag zelf kinderen hebben”. Inderdaad, Gertje – 20 jaar geleden was ik 10 jaar en viel ik dus nog net binnen de doelgroep, en ondertussen heb ik zelf twee kindjes, waarvan de oudste met de dag meer en meer geïnteresseerd raakt in de perikelen en vooral de liedjes van het olijke duo.
Ik herinner mij nog zeer goed hoe er 20 jaar geleden plots een pratende hond opdook in de studio van de tv-omroepers, op het uur van de kinderprogramma’s. Ik vond het eerst wat vreemd, maar op de duur best wel leuk. De hond zat in die dagen niet alleen aan de zijde van omroeper Gert, maar ook aan die van zijn collega’s, zoals Johan Verstreken en Bruno Schevernels.
Toen de eerste CD in de winkel lag, vond ik mezelf te oud voor zoiets, dus geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht het glimmende schijfje op mijn verlanglijstje te zetten. Tot ik de CD toch van iemand cadeau kreeg als dank voor bewezen diensten, en ik het ding van voor naar achter en van achter naar voor grijsgedraaid heb. Ik kan de liedjes jaren later nog steeds wóórdelijk meezingen. En CD 2, 3, 4 en 5 zijn gevolgd. Daarna ben ik afgehaakt. 🙂
Diezelfde CD’s zijn nu na jaren weer vanonder het stof gekomen, om aan mijn door muziek gepassioneerde zoon. En het is een geweldig succes. Kobe draait de CD’s van voor naar achter en van achter naar voor, en hij zit de hele dag door de liedjes mee te zingen die ik als kind ook zong. Inderdaad Gertje: nostalgie. En het geeft een heel leuk gevoel als je een raakpunt vindt tussen je eigen jeugd en die van je kind.
20 jaar na de eerste verschijning van de lieve hond op de tv, is het Studio 100 imperium niet meer te overzien. Een gigantische commerciële machine zit achter Samson, Plop, Mega Mindy en consoorten, en daar hebben sommige mensen blijkbaar problemen mee. Ik ken ouders die er trots op zijn dat ze Studio 100 boycotten, en dat er géén van die commerciële producten hun huis in komen.
Ik heb daar allemaal veel minder een plobreem mee. Ik wil gewoon dat mijn kinderen leuke dingen kunnen beleven. Je mag van Gert en co zeggen wat je wil, maar hun programma’s, liedjes en producten zitten heel erg goed in elkaar, en zijn helemaal afgestemd op de leefwereld van kindjes. Onze Kobe is dol op alle liedjes van Studio 100, hij kijkt graag eens naar een Plop, een Piet Piraat of een Samson, hij krijgt zelfs sympathie voor de meisjes van K3, en hij was compleet verrukt en ondersteboven van zijn bezoek aan Plopsaland deze zomer. De tv-programma’s worden bekeken met mate, maar daar zijn we als ouders zelf verantwoordelijk voor.
Als dat alles mijn kind vrolijk, gelukkig en blij maakt, dan mag Gertje daar wel een centje aan overhouden – hij heeft dat nu eenmaal heel goed bekeken, allemaal.
Gelukkige verjaardag, Samson en Gert. Wie weet zingen Kobes kinderen op een dag ook mee met jullie liedjes. 🙂
Vanavond is het zover, dan brengt Solidariteitskoor Caminhando zijn jaarlijkse concert, getiteld ‘Korika’. En er is hard voor gerepeteerd.
U kunt nog steeds kaarten krijgen voor dit concert in Wijgmaal, dus haast u! Een culturele en solidaire avond wacht u!
Zittend op de trein razen er wel eens hersenkronkels door een mens zijn hoofd.
Vorige week donderdag was ik per trein op weg naar de fuif (die overigens een succes was), en ondertussen was ik bij wijze van voorbereiding nog wat muziek aan het beluisteren vanop mijn MP3-speler.
Nu, ik ben zo een van die nozems die soms zijn muziek wel eens luid durft te zetten, die later gehoorklachten zal hebben hierdoor, en die soms de rest van het treinstel wel eens ongevraagd laat meegenieten van de muziek. Soms. Zelden, eigenlijk, maar kom.
Nu was ik verzeild in een luide beluistering van de recentste plaat van Milow, toen ik me plots bedacht dat de man Leuvenaar is, en bv. wel eens op dezelfde trein kon zitten. In hetzelfde treinstel bijvoorbeeld, en dus ongevraagd meeluisterend naar zijn eigen muziek.
Wat zou er op zo’n moment door zo’n aanstormend muzikant heengaan? Je zit rustig op de trein, en iemand verkiest om naar jouw muziek te luisteren. Gaaf, jong!
Of je bent een beginnend schrijver, je wandelt door een park, en iemand zit op een bankje jouw boek te lezen. Met een glimlach op de mond. Stap je dan fluitend verder, en maak je er een huppelsprongetje bij?
Of je bent een jong mode-ontwerper, die de weg naar de catwalk nog moet vinden, en op een zomerse dag zie je iemand met een van jouw creaties aan zijn of haar lijf door de stad kuieren.
Het moet wat zijn. Roem. En de kick ervan. En het is ze gegund, die jonge leeuwen. Het is ze gegund.
Over een tweetal weken brengt Caminhando – het solidariteitskoor waar Eveline en ik onze stem laten horen – naar jaarlijkse gewoonte een muzikale avond.
Het concert van dit jaar kreeg de titel ‘Korika’ mee, wat Hoop betekent.
Zoals elk jaar gaat de opbrengst van dit concert naar een goed doel, en dit jaar is dat de Mucherla Global School, een school in Zuid-Centraal Indië, die elk financieel duwtje goed kan gebruiken.
Cadeautjes! Ik mag cadeautjes uitdelen! Muziekcadeau’s nog wel! Hoera!
Geen cassetjes, geen LP’s, geen CD’s, geen CD-bonnen, maar downloadbonnen! Om legaal muziek te downloaden.
Ik was mijn rustige zondagochtend aan het spenderen aan het uitbreiden van mijn muziekcollectie, toen ik bij het downloaden van “Dagen van gras, dagen van stro” van Spinvis plots de melding kreeg dat ik tien cadeaubonnen verdiend had. Eén of andere actie van iTunes waar ik geen weet van had…
Allemaal zeer fijn, mààr de cadeaubonnen mogen niet door mezelf opgesoupeerd worden, ze zijn bedoeld om cadeau te doen.
En daar komen jullie in het plaatje! Vijf van mijn tien bonnen geef ik weg aan de lezers van mijn weblog.
Zin in een downloadbon ter waarde van 4,95 euro, goed voor vijf nummers op iTunes? Grijp dan nu je kans, en laat een reactie na in de comments. We houden het leuk: om je kandidaat te stellen voor een bon, moet je een reactie op rijm achterlaten (bv. “Ik wil graag zo’n cadeaubon, want het is lang geleden dat ik nog iets won”).
Een onschuldige kinderhand loot vanavond vijf winnaars uit de reacties. Go!
Update 23.59h: Dit bericht is – zoals u misschien al vermoedde – een aprilvis. Met dank aan de drie mensen die zich laten vangen hebben, of zich de moeite genomen hebben om te reageren. Zie ook het volgende artikel.