CoderDojo

Computers

Onderstaand artikel heb ik geschreven voor de Leuvense stadsblog Leven In Leuven. Het is daar verschenen via deze link. Ik herhaal het artikel hier nog ‘ns, met een gewijzigde laatste paragraaf. In plaats van naar Leuven te verwijzen, doe ik op mijn eigen blog graag een oproep voor Dendermondse coaches.

Ik schrijf deze tekst terwijl ik op de trein zit. Mijn computer staat op mijn schoot, en is via mijn smartphone verbonden met internet. Tegenover mij zit iemand via zijn telefoon op te zoeken of zijn trein nog op tijd rijdt, en naast mij leest een man de krant op zijn tablet. De treinbegeleider komt langs en controleert de geldigheid van mijn abonnement via haar zakcomputer, waarmee ze daarnet een ticket geprint heeft voor een reiziger. Ondertussen geeft de lichtkrant in de trein aan in welk station we zometeen stoppen.

We kunnen ons amper nog voorstellen hoe het leven er uit zou zien zonder al die computers, en de komende jaren en decennia zal technologie alleen maar een belangrijker plaats innemen in ons leven. En voor onze kinderen zal het de normaalste zaak van de wereld zijn dat dagelijkse gebruiksvoorwerpen programmeerbaar zijn.

De Handige Harry’s van morgen zullen programmeurs zijn. Wie kan programmeren, zal al die technologie naar zijn hand kunnen zetten, en er wonderlijke dingen mee doen. En net daarom is het belangrijk dat we onze kinderen zo vroeg mogelijk laten proeven van die technologie. Dat we hen zín geven om te programmeren, om elektronische schakelingen te bouwen of om gewoon wat te experimenteren met technologie.

Daarom ben ik op dit moment op weg naar Flanders DC in Leuven, voor mijn tweede sessie als CoderDojo coach. CoderDojo is een van de vele mooie initiatieven die de afgelopen jaren ontstaan zijn met als enige doel om kinderen kennis te laten maken en “fun” te laten beleven met programmeren en technologie. Tijdens zo’n CoderDojo sessie (her en der in Vlaanderen) brengen we 30 kinderen tussen 7 en 14 jaar bij elkaar, en laten we hen vooral experimenteren. Geen saaie lessen of een ellenlange uitleg – gewoon doén: programmeren, elektronische schakelingen bouwen en websites maken, en onderweg vallen, opstaan en bijleren. In dezelfde ruimte lopen de CoderDojo coaches rond – volwassenen die bijspringen waar nodig om een while-lus uit de knoop te halen, een weerstand op de juiste plaats in een circuit te plaatsen of een stukje website te helpen layouten.

Sfeerbeeld van de Leuvense dojo

Sfeerbeeld van de Leuvense dojo

Het resultaat is verbluffend. Op het einde van zo’n sessie van 3 uur mogen de kinderen die dat willen, laten zien wat ze gemaakt hebben. En dan ben je als coach verbaasd over hoe snel ze de nieuwe technieken en denkwijzes overnemen, en hoe creatief ze kunnen zijn in wat ze maken. We kunnen als volwassene vaak nog wat opsteken van de efficiëntie waarmee zo’n 8-jarige een probleem oplost in een programma of schakeling.

Kinderen moeten op zo’n sessie vooral kennis maken met de concepten van programmeren, en niet zozeer met 100-en-1 programmeertalen. Daarom wordt er gewerkt met didactische platformen en tools. Leren programmeren doen ze in de heel visuele maar straffe Scratch-omgeving. Experimenteren met websites kunnen ze rechttoe rechtaan dankzij tools als CodePen. En voor de elektronische schakelingen wordt er gewerkt met Arduino, een open source elektronica platform.

Het toonmoment is een heerlijke afsluiter van de sessie. Zowel voor de kinderen, als voor de coaches. Want zo’n CoderDojo is volledig gratis en draait alleen maar op vrijwilligers. De drijfveer voor de coaches is om kinderen te zien groeien en mooie dingen te zien maken. En regelrechte programmeertalenten te zien ontluiken.

Vrijwillige coaches. Dat is wat we nodig hebben om zo’n dojo draaiend te houden. En om nieuwe dojo’s op te richten. Er zijn plannen om ook in Dendermonde een dojo op te richten, maar daarvoor moeten we nog wat volk bijeen sprokkelen. De drempel is bijzonder laag: je hoeft als coach niet eens een grondige voorkennis te hebben. Heb je dus zin om mee te coachen, en heb je wat affiniteit met technologie, contacteer me dan gerust, en dan spreken we verder af.

Gewoon doen!

Continue reading

Folklore

Algemeen

Ros Beiaard

Nu zondag is het zo ver: dan gaat ‘t Peirt door de straten van Dendermonde: de tienjaarlijkse Ros Beiaard-ommegang gaat uit, en gaat 100.000 mensen naar mijn thuisstad lokken. Voor Eveline en voor mij wordt het de eerste ommegang die we meemaken, en we zijn zeer benieuwd.

Het is exact drie jaar geleden dat we Leuven ingeruild hebben voor Dendermonde als thuisstad. Het onbekende Dendermonde, waar we weliswaar enkele vrienden wonen hadden, maar voor de rest niets of niemand kenden. Drie jaar later zijn hier onze twee kinderen geboren, gaat onze Kobe hier naar school, kennen we de winkels, de wegen, de streek, de gewoontes, hebben we heel wat mensen leren kennen, beginnen we ons bezig te houden met het plaatselijke verenigingsleven, en voelen we ons gewoon op en top thuis in deze stad. We wonen hier graag.

Zondag gaan we kennismaken met een grote brok folklore, die hier lééft zoals je het je niet kan voorstellen.

Elk jaar gaat hier op de laatste donderdag van augustus de Katuit uit, de reuzenommegang – een stoet met verschillende praalwagens waarin de stadsreuzen Goliath, Mars en Indiaan de hoofdrol spelen. Op 30 augustus 2007 ging ik kijken naar die ommegang, uit interesse voor mijn nieuwe stad, maar zonder veel verwachtingen.

Maar de reuzenstoet heeft me die avond geweldig gecharmeerd. Als stoet stelde het niet veel voor – als geboren Ieperling ben ik de Kattenstoet gewoon. Maar het was pràchtig om te zien hoe de hele bevolking die reuzen bijna letterlijk op handen droeg. Hoe iedereen het geweldig subliem vond om ze te zien passeren, om ze een dansje te zien doen, en om ze achteraf onder luid boegeroep terug voor een jaar de kazerne in te laten gaan. Je voelde gewoon dat deze stoet ieder jaar gewoon een exacte kopie is van het jaar ervoor, en dat er niets origineels aan is, maar dat het gewoon lééft bij de Dendermondenaar. Dat het pure folklore is. En dat vond ik prachtig. Die avond had ik voor het eerst een “Dendermonde-gevoel”.

Die avond was superspeciaal voor alle Dendermondenaars. Want die avond heeft de burgemeester – met een projectie op het belfort – een datum bekend gemaakt waar elke Dendermondenaar al 7 jaar op zat te wachten:

Volgende Ros Beiaard ommegang

30 mei 2010. De datum waarop het Ros Beiaard nog eens zou uitgaan. De menigte werd gek, en sindsdien is de gekte niet meer gaan liggen, en kan ze zondag alleen maar tot een orgelpunt komen. Het is fenomenaal om te zien hoe de hele folklore rond het Ros Beiaard hier leeft, hoe dat paard héilig is voor elke inwoner, hoe mensen graag betalen om affiches te mógen uithangen, en hoe sinds enkele weken één huis op de drie een vlag van het Ros heeft hangen. Je bent geen echte Dendermondenaar als je geen zo’n vlag hebt. Wij hebben nog geen vlag.

In die zin kan de stoet zondag al niet meer mislukken. Wat er zondag ook gebeurt, het Peirt mag na 10 jaar nog eens buiten komen, en daar leeft de stad van op. Het zal die vier jongens die erbovenop zitten worst wezen dat ze door de urenlange spreidstand helse pijnen zullen lijden, ze zullen het met fierheid en trots dragen. Net als de pijnders die onder het paard zitten en de zware last torsen.

Over 10 jaar heb ik een zoon van 12,5 en een dochter van 10, die misschien hun rolletje zullen spelen in de stoet, en in ieder geval jarenlang de leer van het paard zullen meekrijgen in de school en daarbuiten. Benieuwd of we dan een vlag aan ons huis zullen hebben hangen.

Ik kijk er alvast naar uit.

C’est arrivé près de chez nous

Van het thuisfront

Allereerst het belangrijkste nieuws voor vrienden en kennissen: alles is okee met Kobe en met ons. Eveline is op haar werk, ik ben veilig thuis met Kobe. Ook onze vrienden en hun kindjes zijn okee. Bedankt voor de vele bezorgde berichtjes en telefoontjes, maar hier alles goed dus.

Al is ‘alles goed’ relatief. Ik voel me behoorlijk misselijk, na het vreselijke nieuws over de dodelijke steekpartij in een crèche in Sint-Gillis-Dendermonde, op een kilometer van hier.

Zo’n nieuws raakt ieder mens, maar als je zelf een ukkepuk van een jaar hebt rondlopen, en het gebeurt op een paar straten van je deur, dan ben je helemaal van de kaart.

Vrijdag is mijn vrije dag met Kobe. Dan doe ik fijne dingen met mijn zoon, en regelmatig gaan we samen wandelen. Aan de crèche waar het drama gebeurd is, is een parkje waar ik regelmatig passeer met Kobe. Gelukkig stonden er deze voormiddag boodschappen op het programma, en zijn we niet in de buurt geweest.

Een uur aan een stuk hoorde ik sirenes. Ik dacht ‘hier moet een hele grote brand in de buurt zijn’. En dan kom je thuis, ontmoet je je ontstelde buren op straat, en hoor je het nieuws. En dan word je helemaal koud.

Ik heb Kobe platgeknuffeld. Het manneke weet natuurlijk van niets.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Dendermonde en Vlaanderen deze vreselijke dag snel mag vergeten, en dat we snel weer onze kindjes zonder angst naar onthaalmoeders, chèches en scholen kunnen brengen, omdat we weten dat dit eenmalige gebeurtenissen zijn, die het normale tarten. Ik hoop het van harte.

En ik hoop vooral dat de mensen die hier wél bij betrokken zijn op een dag weer de draad kunnen opnemen en niet meer continu aan deze zwarte dag moeten denken. Sterkte, héél veel sterkte…

Sloebers

Bedenkingen en hersenkronkels

Tsssss, die internet-gebruikers toch. Ge zijt toch sloeberkes zunne!

U weet of u weet niet dat ik regelmatig eens een fotootje op Flickr plaats, de online fotodienst van Yahoo. En kijk, één van de voordelen van Flickr is dat je per foto ziet hoeveel de foto aangeklikt is.

Wel kijk, wat is nu de kwestie? Enkele weken geleden heb ik op Flickr foto’s geplaatst van de Katuit, de jaarlijkse reuzenommegang in Dendermonde – een linkje verscheen op deze blog.

Dat linkje zelf (de set) is 310 keer aangeklikt. De individuele foto’s heel wat minder, gemiddeld zo’n 15 à 20 keer. Behalve drie. 3 foto’s zijn 59, 51 en 49 keer aange(k)likt. Willen dat nu wel net geen foto’s zijn met de (nauwelijks) gebodypainte dames die Schelde en Dender voorstellen, zeker? En dat zonder dat er iets van speciale tags aan de foto’s hangt.

Tralala

Vrouwelijk naakt. Het wordt altijd gevonden op het wereldwijde web.

Pendelaarswijsheid

Van het thuisfront

Tjoeketjoek!“En? Hoe valt het pendelen mee?”

‘t Is een veelgehoorde vraag dezer dagen. Een niet onlogische vraag ook. We wonen ondertussen 3,5 maand in Dendermonde. 15 weken lang al heb ik mijn dagelijkse fietstocht van 10 minuten doorheen Heverlee ingeruild voor een klein uurtje treinen van Dendermonde naar Leuven en een kwartiertje vouwfietsen van Leuven naar Heverlee. En dat was een gok. Logisch dat de mensen na 100 dagen willen weten of het wat meevalt.

Ewel: ja. Onverhoopt goed, eigenlijk. Ik voel me al op en top pendelaar, en ik voel me er niet slecht bij.

In het begin is dat natuurlijk wat zoeken zo. Welke treinen neem ik best? Welke neem ik best niet? Waar ga ik zitten? Hoe doe ik dat met die vouwfiets? Waar zet ik die? Welke aansluitingen lopen vlotjes? Welke treinen vertrekken steevast te laat?

Dat was zoekwerk voor de eerste twee weken. Maar daarna heb je het wel beet hoor. Ondertussen heb ik mijn vast lijstje treinen die ik kan nemen, en mis ik zelden tot nooit nog een aansluiting. Op een uitzondering na. Zoals nu; op het eigenste ogenblik dat ik dit zit te schrijven, heb ik net een trein richting Brussel gemist. Maar da’s dan ook mijn eigen dikke vette schuld, ik had het telefoongesprek dat ik aan het voeren was maar wat vroeger moeten afbreken.

“En ‘s ochtends?” vragen de mensen vervolgens. “Is het vroege opstaan niet lastig?”

Eerlijk? Ja. Ja, da’s lastig. Maar het gaat. Ik ben langzaamaan mijn ritme aan het verleggen. Ik lig voorwaar meestal tegen middernacht in mijn nest, tegenwoordig. Maar het blijft lastig, om tegen 7 uur uit mijn bed te rollen. Maar hey, dat heb ik er wel voor over. Ik zie het als een training: binnenkort hebben we er een nieuwe wekker bij, die op de meest onmogelijke momenten zal aflopen.

En toegegeven, ik heb de laatste tijd al een paar keer serieus mogen lopen om ‘s ochtends mijn trein te halen. Vorige week heb ik tot twee keer toe mijn veters thuis niet dichtgeknoopt, omdat ik het anders niet meer ging halen. Maar kom, living on the edge is fun, nietwaar? 🙂

U hoort een al bij al zeer tevreden pendelaar, dus. Met dagelijks een uitgelezen krant. Mijn kop bulkt van de actualiteitskennis.

Pendelaarswijsheid.

Bloemencorso

Fotografie

Het is druk op fotografioneel gebied. Mijn foto’s van de Katuit stonden nog maar net online, of mijn toestel stond al weer vol met foto’s van de daguitstap van mijn werk, en van de Bloemencorso die zondag door de straten van Sint-Gillis-bij-Dendermonde trok. En te bedenken dat ik mijn geheugenkaartjes moet vrij houden voor een onverwachte gebeurtenis die zich één van de komende weken gaat voordoen

De bloemencorso was best wel fijn om te zien: een opeenvolging van praalwagens, uit bloemen gemaakt, afgewisseld met muziekbands en acts.

Mijn volledige fotoverslag vind je op Flickr, een impressie in enkele foto’s vind je hieronder. Een zeer geslaagde andere fotoreportage vind je bij Bart Buggenhout.

Continue reading

Katuit

Mars en Goliath

Donderdagavond ging de jaarlijkse, traditionele reuzenommegang ‘Katuit‘ door de Dendermondse straten, gevolgd door een feestelijk vuurwerk, en een dansje van de reuzen.

Want de reuzen, da’s waar het allemaal om draait in de Katuit. Op de foto zie je Mars en Goliath.

We wonen ondertussen drie maanden in Dendermonde, en donderdag had ik voor het eerst een fier gevoel om Dendermondenaar te zijn. Want de Katuit is een waar volksfeest! Ik heb enorm genoten van de manier waarop de Dendermondenaar meeleeft met deze stoet, van de ambiance op straat, en van de folklore-rituelen die overvloedig aanwezig waren.

De stoet eindigde feestelijk met de bekendmaking van de datum waarop in 2010 de tienjaarlijkse Ros Beiaard-ommegang doorgaat. Hou 30 mei 2010 vrij in jullie agenda’s!

Ik ben volop bezig met het verwerken van de foto’s. Een eerste selectie vind je alvast op Flickr, meer volgt zeer binnenkort!

Stoomtrein

Stoomtrein

Wie in de omgeving van het station van Dendermonde woont, hoorde vorig weekend gefluit. Stomend gefluit.

Dat gefluit was niet afkomstig van de stoomketel in de keuken, maar wel van de stoomtrein die in het station stond te wachten. De stoomtrein Dendermonde-Puurs.

Nostalgie op spoor 1!

Living

Van het thuisfront

Vlaamse feestdag vandaag. Zowel voor Eveline als voor mezelf betekent dat een dag vrijaf. Ideaal moment dus om nog eens naar onze Zweedse meubelvrienden te vroemen, om daar een paar allerlaatste spulletjes voor ons huisje en onze living op te pikken.

En ja hoor, onze living is “af” (in zoverre een living ooit af is natuurlijk): onze nieuwe zetels staan er, ons tapijt ligt er, het salontafeltje staat er, er liggen kussentjes in de zetel, ja er staat zelfs al een park klaar voor kleine Biebel.

Onze living

En we zijn in de wolken met onze nieuwe living. Voor sommigen misschien wat traditioneel en saai, maar dit is een living zoals wij er graag een hebben. En die zetels, die zitten goéd man, goéd!

Continue reading

Pendelaar

Van het thuisfront

Tjoeketjoek!Allee, nog een berichtje dat gerelateerd is met onze verhuis. Ons huis ligt nog niet helemaal op orde, nog niet alles is uit dozen, en nog niet alle spullen zijn gevonden. We zitten nog niet helemaal op de normale dagorde dus. Ondertussen ben ik wel weer aan de slag (vandaag werkdag 3), en we krijgen dus zicht op mijn pendelbestaan.

Ik heb er alle vertrouwen in dat alles op zijn pootjes valt, maar voorlopig is het nog even zoeken. Logisch ook, als je enige pendelervaring tot nu toe het wekelijkse thuis-kot-verkeer tijdens je studentenloopbaan is.

‘s Ochtends gaat alles supervlotjes, dan heb ik immers een rechtstreekse trein tussen Dendermonde en Leuven. Daar zitten redelijk wat scholieren op, maar hij is niet tot de nok toe gevuld, dus er is ruim plaats voor mijn vouwfiets en mezelve. Een bevredigende ervaring.

‘s Avonds is een ander paar mouwen. Dinsdag heb ik over Brussel geprobeerd, maar mijn trein in Leuven heeft het station met tien minuten vertraging verlaten (en hij was zo schoon op tijd!), waardoor ik mijn aansluiting in Brussel gemist heb, en mijn toevlucht moest zoeken tot een volgende trein, wat gelukkig slechts vijf minuten wachten betekende.

Gisteren dan effe over Mechelen geprobeerd. Met de treinen was er niets mis, maar ik zat twintig minuten voor vertrek van de trein nog nietsvermoedend op het bureau van een collega, waar ik de klok volledig uit het oog verloren was. Oeps, dat was effe een spurt, maar ik zeg u: vouwfietsgewijs van diep in Heverlee naar het station in Leuven in 13,5 minuten: het kàn. Het zweet moet je er wel bijnemen.

Vandaag dan heb ik om praktische redenen nogmaals het vierwielig rijtuig van stal gehaald: ik ben hier vandaag (en morgen) auto-gewijs. Aangezien die rit me over de Ring van Brussel voert, is zeer vroeg opstaan geboden, maar het werpt wel zijn vruchten af: 6.20h thuis vertrokken, 6.50h op de A12, 6.55h op de Brusselse Ring, 7.10h afrit Leuven, 7.15h op mijn bureau. Netjes en vlot. Maar wel vroeg 🙂

Ach ja. Het pendelaarsbestaan. Het moet nog even indringen. Maar het went wel, daar ben ik zeker van. We hebben er goesting in!

Zicht

View from a room

Zo staan wij ‘s ochtends tegenwoordig op, zie. Dit is het zicht vanuit onze slaapkamer, en het is duidelijk Heverlee niet. Goeiemorgen, Dendermonde!

Verhuisd

Van het thuisfront

Heel kort berichtje, wegens moe van de afgelopen dagen, maar: we zijn verhuisd!!!

Momenteel is het nog wat leven tussen de dozen, maar het wordt stilaan een gezellig huisje. En kijk, sinds vandaag hebben we internet, vaste telefoon en zelfs digitale televisie. We worden nog moderne mensen, kijk ‘ns aan.

We hadden deze verhuis niet gedaan zonder een fantastische ploeg verhuizers, dus hip hip hoera voor de verhuizers!