Onderstaand artikel heb ik geschreven voor de Leuvense stadsblog Leven In Leuven. Het is daar verschenen via deze link. Ik herhaal het artikel hier nog ‘ns, met een gewijzigde laatste paragraaf. In plaats van naar Leuven te verwijzen, doe ik op mijn eigen blog graag een oproep voor Dendermondse coaches.
Ik schrijf deze tekst terwijl ik op de trein zit. Mijn computer staat op mijn schoot, en is via mijn smartphone verbonden met internet. Tegenover mij zit iemand via zijn telefoon op te zoeken of zijn trein nog op tijd rijdt, en naast mij leest een man de krant op zijn tablet. De treinbegeleider komt langs en controleert de geldigheid van mijn abonnement via haar zakcomputer, waarmee ze daarnet een ticket geprint heeft voor een reiziger. Ondertussen geeft de lichtkrant in de trein aan in welk station we zometeen stoppen.
We kunnen ons amper nog voorstellen hoe het leven er uit zou zien zonder al die computers, en de komende jaren en decennia zal technologie alleen maar een belangrijker plaats innemen in ons leven. En voor onze kinderen zal het de normaalste zaak van de wereld zijn dat dagelijkse gebruiksvoorwerpen programmeerbaar zijn.
De Handige Harry’s van morgen zullen programmeurs zijn. Wie kan programmeren, zal al die technologie naar zijn hand kunnen zetten, en er wonderlijke dingen mee doen. En net daarom is het belangrijk dat we onze kinderen zo vroeg mogelijk laten proeven van die technologie. Dat we hen zín geven om te programmeren, om elektronische schakelingen te bouwen of om gewoon wat te experimenteren met technologie.
Daarom ben ik op dit moment op weg naar Flanders DC in Leuven, voor mijn tweede sessie als CoderDojo coach. CoderDojo is een van de vele mooie initiatieven die de afgelopen jaren ontstaan zijn met als enige doel om kinderen kennis te laten maken en “fun” te laten beleven met programmeren en technologie. Tijdens zo’n CoderDojo sessie (her en der in Vlaanderen) brengen we 30 kinderen tussen 7 en 14 jaar bij elkaar, en laten we hen vooral experimenteren. Geen saaie lessen of een ellenlange uitleg – gewoon doén: programmeren, elektronische schakelingen bouwen en websites maken, en onderweg vallen, opstaan en bijleren. In dezelfde ruimte lopen de CoderDojo coaches rond – volwassenen die bijspringen waar nodig om een while-lus uit de knoop te halen, een weerstand op de juiste plaats in een circuit te plaatsen of een stukje website te helpen layouten.
Sfeerbeeld van de Leuvense dojo
Het resultaat is verbluffend. Op het einde van zo’n sessie van 3 uur mogen de kinderen die dat willen, laten zien wat ze gemaakt hebben. En dan ben je als coach verbaasd over hoe snel ze de nieuwe technieken en denkwijzes overnemen, en hoe creatief ze kunnen zijn in wat ze maken. We kunnen als volwassene vaak nog wat opsteken van de efficiëntie waarmee zo’n 8-jarige een probleem oplost in een programma of schakeling.
Kinderen moeten op zo’n sessie vooral kennis maken met de concepten van programmeren, en niet zozeer met 100-en-1 programmeertalen. Daarom wordt er gewerkt met didactische platformen en tools. Leren programmeren doen ze in de heel visuele maar straffe Scratch-omgeving. Experimenteren met websites kunnen ze rechttoe rechtaan dankzij tools als CodePen. En voor de elektronische schakelingen wordt er gewerkt met Arduino, een open source elektronica platform.
Het toonmoment is een heerlijke afsluiter van de sessie. Zowel voor de kinderen, als voor de coaches. Want zo’n CoderDojo is volledig gratis en draait alleen maar op vrijwilligers. De drijfveer voor de coaches is om kinderen te zien groeien en mooie dingen te zien maken. En regelrechte programmeertalenten te zien ontluiken.
Vrijwillige coaches. Dat is wat we nodig hebben om zo’n dojo draaiend te houden. En om nieuwe dojo’s op te richten. Er zijn plannen om ook in Dendermonde een dojo op te richten, maar daarvoor moeten we nog wat volk bijeen sprokkelen. De drempel is bijzonder laag: je hoeft als coach niet eens een grondige voorkennis te hebben. Heb je dus zin om mee te coachen, en heb je wat affiniteit met technologie, contacteer me dan gerust, en dan spreken we verder af.
Gewoon doen!
“En? Hoe valt het pendelen mee?”
