Ik ben een levend reclamebord voor de verse slaatjes van Delhaize. En in het bijzonder van hun ‘lichtheid’.

Waarom? Is er dan iets speciaals aan mij te zien misschien? Neen! En dat is het hem juist!

Vanmiddag heb ik een slaatje gegeten dat ik gekocht had in de Delhaize. Een zelfbouwpakket: een hoop bijeengeklutste groentjes, stukjes gebakken kip, en een zakje dressing om door de rest te klutsen. Ik had wat moeite om het zakje open te krijgen (okee, dat specifieke stuk is sléchte reclame), maar ben er uiteindelijk toch in geslaagd om een klein gaatje te maken, waardoor ik de dressing over mijn slaatje kon spuiten. En toen liep het fout. De dressing spoot naar de verkeerde kant en landde – kwak – op mijn hemd en op mijn broek. Na enig gevloek heb ik het kwakje direct opgekuist met een papieren servietje, maar ik dacht dat ik mij de rest van de namiddag op mijn bureau ging moeten verstoppen, want dressing, da’s vettig, en vet, dat maakt plekken. Dacht ik.

Groot was dus mijn verrassing toen de velkken na amper een half uurtje spoorloos verdwenen waren. Geen vlekje op mijn broek, geen vlekje op mijn hemd. Hetgeen zeer sterk pleit voor de dressing, die blijkbaar helemaal niet zo mayonaisig is als je wel zou vermoeden. Hoera!

En het heeft nog gesmaakt ook! En ik kon vrijelijk door de gangen rondhuppelen zonder de schande van de dienst te zijn. Allee ja, op dat huppelen na dan.