Dode hoek

Van het thuisfront

Nonde nonde nonde nonde nonde!!!

Sta ik nog net vandaag met de nodige verontwaardiging in onze cafetaria het krantenberichtje te lezen dat aan het bord geprikt is, waarin te lezen staat en vooral te zien is hoe collega Jan vorige week door een auto omver gereden is, en bloedend achtergelaten werd, en word ik vanavond wel zelf niet omver gereden zeker!

Gelukkig met veel minder verstrekkende gevolgen als bij Jan – kijk maar naar de foto bij het artikel; “gehavend” is het minste wat je kan zeggen. Neen, ik ben er van af gekomen met de schrik en een kapot zadel.

Ik was zoals elke dag fietsend op weg naar het station, en net voor ik het stationsplein wil oprijden, rij ik langs een auto die net een parkeerplaats verlaten heeft. Ik wil het stationsplein op – naar links – hij wil de ring op – naar rechts – en snijdt daarbij zijn hoek af, zodat hij rakelings langs het voetpad scheert. Maar in die (dode) hoek zat bibi, en ik ben dus geplet tussen de zijflank van de auto en de voetpadrand, waarbij zijn rechterachterwiel nét niet over mijn fietsje of mijn voet gereden heeft. Evenwicht verloren, op de grond beland, rechtgeklauterd en grijze Opel Astra de ring zien oprijden. Ikzelf heb niets, maar mijn zadel is kapot, waarschijnlijk door het duwen van mijn been tijdens de val.

Eerst was er verschietachtigheid (dat doet viés, maat!), dan borrelde de verontwaardiging op – “Ooit al gehoord van SPIEGELS, kalf!!! En PINKERS???” – en dan komt bij mij altijd de berusting, de relativering en mijn eeuwige naïeve geloof in de goedheid van de mens: volgens mij heeft die mens mij écht niet gezien (wat niet wegneemt dat hij mij had moéten zien), en mijn zadel was al een tijdje scheurtjes aan het vertonen en stilaan aan vervanging toe. Ik was nog woest toen ik in Leuven op de trein stapte, en ondertussen houden we halte in Boortmeerbeek en ben ik de rust en relativering zelve.

Ik heb een deel van zijn nummerplaat. In combinatie met het de kleur en het merk van zijn wagen waarschijnlijk genoeg om hem/haar op te sporen. Maar moet ik daarmee naar de politie stappen? Pffff, ik heb er echt geen zin in. Rompslomp en miserie voor een versleten zadel dat gescheurd is? Neen dank u. Dat ze dan maar hun energie steken in het opsporen van de wegpiraat die collega Jan omver gekegeld heeft.

Zen. En een nieuw zadel.

Pendelaar

Van het thuisfront

Tjoeketjoek!Allee, nog een berichtje dat gerelateerd is met onze verhuis. Ons huis ligt nog niet helemaal op orde, nog niet alles is uit dozen, en nog niet alle spullen zijn gevonden. We zitten nog niet helemaal op de normale dagorde dus. Ondertussen ben ik wel weer aan de slag (vandaag werkdag 3), en we krijgen dus zicht op mijn pendelbestaan.

Ik heb er alle vertrouwen in dat alles op zijn pootjes valt, maar voorlopig is het nog even zoeken. Logisch ook, als je enige pendelervaring tot nu toe het wekelijkse thuis-kot-verkeer tijdens je studentenloopbaan is.

‘s Ochtends gaat alles supervlotjes, dan heb ik immers een rechtstreekse trein tussen Dendermonde en Leuven. Daar zitten redelijk wat scholieren op, maar hij is niet tot de nok toe gevuld, dus er is ruim plaats voor mijn vouwfiets en mezelve. Een bevredigende ervaring.

‘s Avonds is een ander paar mouwen. Dinsdag heb ik over Brussel geprobeerd, maar mijn trein in Leuven heeft het station met tien minuten vertraging verlaten (en hij was zo schoon op tijd!), waardoor ik mijn aansluiting in Brussel gemist heb, en mijn toevlucht moest zoeken tot een volgende trein, wat gelukkig slechts vijf minuten wachten betekende.

Gisteren dan effe over Mechelen geprobeerd. Met de treinen was er niets mis, maar ik zat twintig minuten voor vertrek van de trein nog nietsvermoedend op het bureau van een collega, waar ik de klok volledig uit het oog verloren was. Oeps, dat was effe een spurt, maar ik zeg u: vouwfietsgewijs van diep in Heverlee naar het station in Leuven in 13,5 minuten: het kàn. Het zweet moet je er wel bijnemen.

Vandaag dan heb ik om praktische redenen nogmaals het vierwielig rijtuig van stal gehaald: ik ben hier vandaag (en morgen) auto-gewijs. Aangezien die rit me over de Ring van Brussel voert, is zeer vroeg opstaan geboden, maar het werpt wel zijn vruchten af: 6.20h thuis vertrokken, 6.50h op de A12, 6.55h op de Brusselse Ring, 7.10h afrit Leuven, 7.15h op mijn bureau. Netjes en vlot. Maar wel vroeg 🙂

Ach ja. Het pendelaarsbestaan. Het moet nog even indringen. Maar het went wel, daar ben ik zeker van. We hebben er goesting in!

Motor uit

Bedenkingen en hersenkronkels

OverwegIn augustus vorig jaar schreef ik een berichtje over chauffeurs die hun motor laten draaien terwijl ze voor een overweg staan te wachten.

In de reacties op het artikel ontstond toen een kleine discussie over de zin en de onzin van je motor uitdoen voor zo’n korte tijd. Veel speculaties, maar niemand wist precies hoe de vork aan de steel zat.

Nochtans kan je aan vele overwegen bordjes zien hangen waarop te lezen staat dat je je motor moet afzetten. Ondertussen weet ik er een paar hangen, in Asse bijvoorbeeld, of in Dendermonde.

Maar kijk, gisteren werd mijn vraag ook beantwoord in de Wetenschapswinkel van De Standaard: “Kan je de automotor tijdens een korte stop het best laten draaien?”

En – hoera, hoera – het antwoord is neen. Of met andere woorden: het hééft zin om je motor uit te doen voor een korte stop.

Voila. Blij dat dat ook weer uitgeklaard is.

Mission impossible

Van het thuisfront

Man man man. Heverlee was weer in chaos vanochtend. Mijn werk is momenteel quasi onbereikbaar.

Er is een overweg vlak bij mijn werk. Die overweg is momenteel een heel belangrijke verkeersweg, omdat de naburige overweg (aan het Kantineplein) momenteel wegens wegenwerken afgesloten is.

Vanochtend kom ik met mijn fietsje aan die overweg toe, met de bedoeling erover te rijden en dan de laatste 100 meter naar mijn werk te rijden, wanneer ik zie dat het er krioelt van politiewagens, wagens van de gasmaatschappij en een ziekenwagen. Overweg afgesloten. Een groot gaslek. Geen doorgang. Ook niet voor voetgangers.

Geen doorgang. Terugkeren. Maar da’s natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, met de dichtsbijzijnde overweg die eveneens afgesloten is. Met de fiets is het uiteindelijk een omweg van een kwartier geworden, een heel stuk terug, en uiteindelijk zelfs nog via binnenwegjes over de universitaire campus. Met de auto? Geen idee, maar ik denk: chaos. En ik dus weeral ‘ns blij dat ik hier met de fiets ben.

Het is trouwens te merken aan de hoeveelheid volk hier op het werk. ‘t Is magertjes 🙂

Pimp your Beetle

“Een uitlaatpijp kan niet groot genoeg zijn!” moet Ron Patrick uit Californië gedacht hebben, toen hij zijn Volkswagen Beetle onder handen nam.

Ron is een slimme ingenieur, die zijn auto een beetje verbouwd heeft. Straf genoeg is zijn auto legaal ingeschreven in Californië, hij heeft een knopje om te wisselen tussen zijn jetmoter en zijn gewone moter.

Het pleit voor hem dat hij beweert geen idee te hebben wat de maximumsnelheid van het gevaar is. “The car was built to thrill me, not kill me.”

www.ronpatrickstuff.com

— via kotnet.absurd