Treinstaking

Bedenkingen en hersenkronkels

Wat was ik vanochtend weer blij en content dat ik een fietsende werkmens ben. De eerste dag na de paasvakantie is het verkeer sowieso al drukker, en wanneer de treinigen nog eens beslissen te staken, is het helemaal ambiance.

Eveline stond vanochtend vruchteloos te wachten aan het station van Heverlee, toen men aankondigde dat haar trein afgeschaft was. Poef, gewoon afgeschaft. Trek uw plan.

Eveline heeft dan maar de auto genomen, om zich door de ochtendspits te wurmen richting Brussel, terwijl ik mij gezwind op mijn fietsje door de Heverleese verkeerschaos begaf. Lange, lange rijen auto’s.

Ik stond zoals elke dag op tien minuutjes op mijn werk. Maar daar komt binnenkort verandering in. Doordat ik binnenkort ook een treinpendelaar word, ben ik vanaf dan ook afhankelijk van de goodwill en de stiptheid van ons aller NMBS. En eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik dan in geval van staking op mijn werk moet raken – de auto is geen optie.

Uiteraard is staken een recht. Maar ‘t is toch ferm ambetant voor de brave werkmens. Maar ja, ambetantigheid veroorzaken is het hele uitgangspunt van een staking zeker?

We zullen wel zien. Voorlopig geniet ik in ieder geval van de fietsvrijheid.

Dring-dring!

Hatelijk

Bedenkingen en hersenkronkels

Daar kan ik nu eens niet tegen eh. Weersvoorspellers die storm voorspellen, en die dan nog gelijk blijken te hebben ook zie!

Puh! Ze zouden da moeten verbieden!

Mission impossible

Van het thuisfront

Man man man. Heverlee was weer in chaos vanochtend. Mijn werk is momenteel quasi onbereikbaar.

Er is een overweg vlak bij mijn werk. Die overweg is momenteel een heel belangrijke verkeersweg, omdat de naburige overweg (aan het Kantineplein) momenteel wegens wegenwerken afgesloten is.

Vanochtend kom ik met mijn fietsje aan die overweg toe, met de bedoeling erover te rijden en dan de laatste 100 meter naar mijn werk te rijden, wanneer ik zie dat het er krioelt van politiewagens, wagens van de gasmaatschappij en een ziekenwagen. Overweg afgesloten. Een groot gaslek. Geen doorgang. Ook niet voor voetgangers.

Geen doorgang. Terugkeren. Maar da’s natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, met de dichtsbijzijnde overweg die eveneens afgesloten is. Met de fiets is het uiteindelijk een omweg van een kwartier geworden, een heel stuk terug, en uiteindelijk zelfs nog via binnenwegjes over de universitaire campus. Met de auto? Geen idee, maar ik denk: chaos. En ik dus weeral ‘ns blij dat ik hier met de fiets ben.

Het is trouwens te merken aan de hoeveelheid volk hier op het werk. ‘t Is magertjes 🙂

Alphinisme

Van het thuisfront

Van vorige zaterdag tot en met gisteren zijn Eveline en ik samen met elf andere vrienden en één baby op mini-vakantie getrokken naar Alphen-Chaam. Alphen ligt zo’n 20 kilometer ten noorden van Turnhout, en dus nét over de Nederlandse grens.

Daar hadden we ons vakantiestekje op natuurkampeerterrein Landgoed De Hoevens. Stel je een grote weide voor met rondomrond tentjes en kampeerwagens, een sanitair gebouwtje, vijf blokhutten, een tipitent (een Indiaanse wigwam) en voor de rest heel veel landerijen en bossen. Een prachtig plekje in Nederlands Noord-Brabant dus.

Ons kampeerhoekje op de weide

Voor de volledige reeks foto’s kan je terecht op een aparte pagina. Voor een woordelijk verslag van de vakantie, met hier en daar wat foto’s, lees je gewoon verder.

Continue reading

Waterkiekens

Van het thuisfront

Evelines schoenen in het soppige grasNet terug van een vierdaags vakantietje in het Nederlandse Alphen (ten Noorden van Turnhout). We waren daar met een groep om te kamperen, te wandelen en te fietsen.

Uitgebreid verslag en foto’s volgen zo snel mogelijk, maar ik kan u alvast vertellen dat we water gezien hebben. Water. Wàter!

Zaterdag en zondag hebben we het droog gehouden, maar vanaf zondagavond zijn de hemelsluizen onherroepelijk open gegaan, met een bijzonder zompige camping en nogal natte tenten tot gevolg (er staan er momenteel twee te drogen in mijn garage).

Vandaag dan zijn we teruggefietst door een plensbui om driemaal ‘U’ tegen te zeggen, waardoor zelfs geen vierkante millimeter van mijn ondergoed nog droog was. Waterkiekens waren we. Waterkiekens.

Maar de moraal is nooit onder nul gegaan. Genoten hebben we. Wees daar maar hartstikke zjeker fan!