Pendelaarswijsheid

Van het thuisfront

Tjoeketjoek!“En? Hoe valt het pendelen mee?”

‘t Is een veelgehoorde vraag dezer dagen. Een niet onlogische vraag ook. We wonen ondertussen 3,5 maand in Dendermonde. 15 weken lang al heb ik mijn dagelijkse fietstocht van 10 minuten doorheen Heverlee ingeruild voor een klein uurtje treinen van Dendermonde naar Leuven en een kwartiertje vouwfietsen van Leuven naar Heverlee. En dat was een gok. Logisch dat de mensen na 100 dagen willen weten of het wat meevalt.

Ewel: ja. Onverhoopt goed, eigenlijk. Ik voel me al op en top pendelaar, en ik voel me er niet slecht bij.

In het begin is dat natuurlijk wat zoeken zo. Welke treinen neem ik best? Welke neem ik best niet? Waar ga ik zitten? Hoe doe ik dat met die vouwfiets? Waar zet ik die? Welke aansluitingen lopen vlotjes? Welke treinen vertrekken steevast te laat?

Dat was zoekwerk voor de eerste twee weken. Maar daarna heb je het wel beet hoor. Ondertussen heb ik mijn vast lijstje treinen die ik kan nemen, en mis ik zelden tot nooit nog een aansluiting. Op een uitzondering na. Zoals nu; op het eigenste ogenblik dat ik dit zit te schrijven, heb ik net een trein richting Brussel gemist. Maar da’s dan ook mijn eigen dikke vette schuld, ik had het telefoongesprek dat ik aan het voeren was maar wat vroeger moeten afbreken.

“En ‘s ochtends?” vragen de mensen vervolgens. “Is het vroege opstaan niet lastig?”

Eerlijk? Ja. Ja, da’s lastig. Maar het gaat. Ik ben langzaamaan mijn ritme aan het verleggen. Ik lig voorwaar meestal tegen middernacht in mijn nest, tegenwoordig. Maar het blijft lastig, om tegen 7 uur uit mijn bed te rollen. Maar hey, dat heb ik er wel voor over. Ik zie het als een training: binnenkort hebben we er een nieuwe wekker bij, die op de meest onmogelijke momenten zal aflopen.

En toegegeven, ik heb de laatste tijd al een paar keer serieus mogen lopen om ‘s ochtends mijn trein te halen. Vorige week heb ik tot twee keer toe mijn veters thuis niet dichtgeknoopt, omdat ik het anders niet meer ging halen. Maar kom, living on the edge is fun, nietwaar? 🙂

U hoort een al bij al zeer tevreden pendelaar, dus. Met dagelijks een uitgelezen krant. Mijn kop bulkt van de actualiteitskennis.

Pendelaarswijsheid.

Pendelaar

Van het thuisfront

Tjoeketjoek!Allee, nog een berichtje dat gerelateerd is met onze verhuis. Ons huis ligt nog niet helemaal op orde, nog niet alles is uit dozen, en nog niet alle spullen zijn gevonden. We zitten nog niet helemaal op de normale dagorde dus. Ondertussen ben ik wel weer aan de slag (vandaag werkdag 3), en we krijgen dus zicht op mijn pendelbestaan.

Ik heb er alle vertrouwen in dat alles op zijn pootjes valt, maar voorlopig is het nog even zoeken. Logisch ook, als je enige pendelervaring tot nu toe het wekelijkse thuis-kot-verkeer tijdens je studentenloopbaan is.

‘s Ochtends gaat alles supervlotjes, dan heb ik immers een rechtstreekse trein tussen Dendermonde en Leuven. Daar zitten redelijk wat scholieren op, maar hij is niet tot de nok toe gevuld, dus er is ruim plaats voor mijn vouwfiets en mezelve. Een bevredigende ervaring.

‘s Avonds is een ander paar mouwen. Dinsdag heb ik over Brussel geprobeerd, maar mijn trein in Leuven heeft het station met tien minuten vertraging verlaten (en hij was zo schoon op tijd!), waardoor ik mijn aansluiting in Brussel gemist heb, en mijn toevlucht moest zoeken tot een volgende trein, wat gelukkig slechts vijf minuten wachten betekende.

Gisteren dan effe over Mechelen geprobeerd. Met de treinen was er niets mis, maar ik zat twintig minuten voor vertrek van de trein nog nietsvermoedend op het bureau van een collega, waar ik de klok volledig uit het oog verloren was. Oeps, dat was effe een spurt, maar ik zeg u: vouwfietsgewijs van diep in Heverlee naar het station in Leuven in 13,5 minuten: het kàn. Het zweet moet je er wel bijnemen.

Vandaag dan heb ik om praktische redenen nogmaals het vierwielig rijtuig van stal gehaald: ik ben hier vandaag (en morgen) auto-gewijs. Aangezien die rit me over de Ring van Brussel voert, is zeer vroeg opstaan geboden, maar het werpt wel zijn vruchten af: 6.20h thuis vertrokken, 6.50h op de A12, 6.55h op de Brusselse Ring, 7.10h afrit Leuven, 7.15h op mijn bureau. Netjes en vlot. Maar wel vroeg 🙂

Ach ja. Het pendelaarsbestaan. Het moet nog even indringen. Maar het went wel, daar ben ik zeker van. We hebben er goesting in!

Vouwfiets II

Van het thuisfront

Een Brompton in opgevouwde toestandHoera, hoera!

Vandaag over drie weken verhuizen Eveline en ik. En vanaf dan treed ik het pendelbestaan binnen. En zoals aangekondigd zal ik dat vouwfietsgewijs doen.

Die vouwfiets, dat is een Brompton geworden. En ik mocht hem deze week afhalen bij Fietsen Koen. Ik ben vanaf nu een Bromptoniaan, of hoe dat mensenras ook mag heten.

Voor foto’s heb ik nog geen tijd gehad, ik heb er zelfs nog maar twee beperkte testritten opzitten, maar dat volgt allemaal nog wel.

Ik heb van de gelegenheid ook gebruik gemaakt om mezelf een fietshelm aan te schaffen. Het is misschien geen zicht, maar het voelt alsof het geen overbodige luxe is, als je weet dat een collega van mij een tijdje geleden met zijn gloednieuwe vouwfiets een vooroverkanteling-met-vliegmaneuver-over-het-stuur gemaakt heeft, en daarbij zijn kaakbeen gebroken heeft. Veiligheid voor alles, en zo, en een gewaarschuwd man die er twee waard is, maar allee, toch heb ik maar één fietshelm gekocht.

En waarom uiteindelijk een Brompton, en niet bv. een A-bike zoals in de commentaren van het vorige artikel aangeprezen?
Goh… feeling. Een Brompton is het ideale compromis tussen supercompactheid en een stevige, zéér deftige fiets waarmee je hoge snelheden haalt.

Als er nog twijfelaars in de zaal zijn, dan heb ik nog twee linkjes voor u.

Continue reading

Treinstaking

Bedenkingen en hersenkronkels

Wat was ik vanochtend weer blij en content dat ik een fietsende werkmens ben. De eerste dag na de paasvakantie is het verkeer sowieso al drukker, en wanneer de treinigen nog eens beslissen te staken, is het helemaal ambiance.

Eveline stond vanochtend vruchteloos te wachten aan het station van Heverlee, toen men aankondigde dat haar trein afgeschaft was. Poef, gewoon afgeschaft. Trek uw plan.

Eveline heeft dan maar de auto genomen, om zich door de ochtendspits te wurmen richting Brussel, terwijl ik mij gezwind op mijn fietsje door de Heverleese verkeerschaos begaf. Lange, lange rijen auto’s.

Ik stond zoals elke dag op tien minuutjes op mijn werk. Maar daar komt binnenkort verandering in. Doordat ik binnenkort ook een treinpendelaar word, ben ik vanaf dan ook afhankelijk van de goodwill en de stiptheid van ons aller NMBS. En eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik dan in geval van staking op mijn werk moet raken – de auto is geen optie.

Uiteraard is staken een recht. Maar ‘t is toch ferm ambetant voor de brave werkmens. Maar ja, ambetantigheid veroorzaken is het hele uitgangspunt van een staking zeker?

We zullen wel zien. Voorlopig geniet ik in ieder geval van de fietsvrijheid.

Dring-dring!