Ik heb een huis. Dat huis heeft een tuin. In die tuin groeit vanalles. En dat moet af en toe gesnoeid of afgereden worden.
Dus zoals een goede huisvader rijd ik op regelmatige basis mijn gras af, en deponneer ik de dode sprieten in mijn GFT-bak. Wanneer dat ding vol is, gaat er een sticker rond het handvat, komt het ding op straat te staan, wordt het geleegd door de mensen van de ophaling, en ‘s avonds als ik van de dagtaak terugkeer, kan ik een lege container terug richting tuinhuis rollen.
Twee weken geleden liep het net zo, op het laatste deel na. De volle bak stond ‘s ochtends buiten, de lege bak was ‘s avonds in geen omstreken te verkennen. “Tiens, heeft Eveline de bak al binnen gezet?” Mijn vrouw wist van niets. Mijn zoon ook niet. De buren ook niet. De container was spoorloos verdwenen.
Een wandelingetje in de buurt leverde al evenmin iets op. Alle containers waren netjes weer op stal gegaan, nergens een verloren exemplaar.
Een verstrooide buur? Die dat in het slechtste geval pas twee weken later zou opmerken? Of kwaad opzet? We hadden er het raden naar. Het enige wat ik kon doen, is een ‘Opsporing verzocht’-affiche aan mijn raam hangen. Maar ook dat leverde niets op. Op een verontwaardigde buurvrouw na. “Het is toch schandalig, dat ze nu zelfs dat al niet meer laten staan!”
Ondertussen had ik gebeld naar de milieudienst van de stad. Daar stelden ze me een heel eenvoudige oplossing voor: aangifte doen bij de politie, en met die aangifte had ik recht op een nieuwe container.
Okido, zo gezegd, zo gedaan. De afspraak met de blauwe vrienden stond gepland voor woensdagavond. Ik zou het politiebureau binnenstormen en schreeuwen dat een griezelige GFT-crimineel de buurt teisterde, en weerloze containers ramde en in zijn broekzakken stak.
Maar zover is het niet gekomen. Want op woensdag kwam er een telefoontje van de intercommunale.
– “Of we toevallig onze GFT-bak kwijt zijn?”
– Ja.
– “Of we geen briefje in de bus gevonden hadden?”
– Neen.
– “Ja, normaal moeten ze een briefje in de bus steken, maar dat komt er niet altijd van. Soit, uw container is bij de ophaling van maandag in de vuilniskar beland.”
– Aha.
– “Onze excuses daarvoor, we komen morgen een nieuwe brengen.”
– Okee, dank u.
Best absurd nieuws, eigenlijk. Onze groene container is tussen het groenafval beland. Het ding is nochtans gemaakt van niet-afbreekbare plastiek. Echt goed composteren zal dat dus niet doen. Maar we krijgen hem gelukkig niet terug in toegetakelde toestand, met allerlei patattenschillen en andere gore plantenresten aan de buitenkant.
Neen, op donderdag stond een man voor de deur met een mooie, donkergroene, fonkelnieuwe, blinkende, vlot rollende GFT-container. Eind goed, al goed, mysterie opgelost.
En toen was mijn gras dríngend aan een maaibeurt toe.
hoog tijd voor een compostbak Karel 😉
Mo how zeg. Dat is gewoon in de kar gevallen, en ze hebben dat niet gemerkt om die er direct weer uit te halen of zo??? Rare jongens 😉
Trouwens, ooit al aan wormenbak gedacht? Ziet er wel tof uit. Of compostvat natuurlijk.
Wij hebben juist hetzelfde voor gehad, maar wel een papiertje gekregen.
We kregen in ruil wel een kleiner model 🙂
Het goede nieuws is wel dat je die oude bak niet moest uitkuisen, toch niet zo’n leuk werkje 🙂
Enigszins gerelateerd:
Tegengekomen midden in de nacht een paar dagen geleden op weg naar huis:
http://drop.io/GFTbak_bonanza
Had er blijkbaar een of andere flauwe plezante GFT-bakken in het midden van de (eenrichtings)straat gezet vlak na nen haarspeldbocht…
Nadat er op 2 minuten al 2 auto’s den hoek omgedraaid waren en bijna op diejen eersten bak zaten, heb ik die dan maar voor willekeurige huizen gezet … Geen idee of het de juiste huizen waren, geen idee of de respectieve eigenaars hunnen eigen bak hebben teruggevonden ‘s anderendaags. Maarja, het alternatief was misschien een “Ikea-GFT-bak” geweest. Nog zelf (terug) ineen te zetten …