sta’ksjes (mv.) keurig West-Vlaams voor in de grond geslagen paaltjes, zie ‘Plant ne keer patatten’ (W. Vermandere)

Werken in de tuin. Het is iets nieuws voor mij. 18 jaar lang heb ik in hartje Ieper gewoond, in een huis met een koer, daarna heb ik zes jaar op kot gezeten zonder tuin, en nu komen we net van vier jaar appartement – uiteraard zonder tuin.

De tuin dus. Een nieuw gegeven. Schuilt er een groot tuinman in mij, of zijn groene vingers niet aan mij besteed? Geen idee, maar momenteel ben ik nog een groentje.

Onze tuin komt van een complete woestenij, en heeft ondertussen een leuk gazonnetje. De enige doorn in het oog: een ex-mestput, helemaal achterin de tuin. De mestput was omzoomd met allerlei sta’ksjes, de meeste in hout, sommige in metaal.

‘t Is properder als dat ding weg is, dacht ik, en bovendien zal het zo makkelijker gras afrijden zijn. Dus bibi vol goede moed de paaltjes te lijf, vandaag.

Ja hallo. Sta’ksjes mijn voeten! Waar ik paaltjes van 30-40 cm verwachtte, bleken het sloebers van anderhalve meter te zijn! Paaltjes met hun voeten in de klei dus, klei met grote zuigkracht.

Ik heb er een pijnlijke rug aan overgehouden, en de hele zone rond de put mogen omspitten, maar de houten exemplaren zijn er eindelijk uit. Vijftien houten palen, twee massieve stenen (10x30x60 cm³) en een boel fauna en rommel later is het eindresultaat een omgeploegde zone, en twee ijzeren smeerlappen (T-profielen) die geen centimeter verroeren. *zucht* Tot zover mijn moedige eerste tuin-ervaring.

Morgen een voorhamer opsnorren, en dan gaan we de ijzeren mormels opnieuw te lijf, met hernieuwde moed. Ik krijg ze nog wel, ik krijg ze nog wel!

(Alle tips zijn welkom, natuurlijk)