Zonnebril

Ondertussen zijn we al een dikke twee maand verhuisd – wat vliegt de tijd toch snel.

Alle dozen zijn ondertussen al lang uitgepakt, en alles heeft een plaatsje gekregen. We voelen ons helemaal thuis in ons huisje!

Maar twee maanden na verhuis miste ik nog één kleinood: mijn zonnebril. Het kan iets onnozels lijken, maar ik miste mijn zonnebril met de dag meer en meer. Ik heb heel gevoelige ogen, wat mij het voordeel van nachtzicht oplevert, maar wat er eveneens voor zorgt dat de minste zonnestraaltjes genoeg zijn om mij mijn ogen helemaal te doen dichtknijpen. Niet erg handig is dat.

Omdat autorijden met gesloten ogen nog minder handig is, bewaar ik permanent een exemplaar in de auto. En de afgelopen weken heb ik dat exemplaar soms geleend voor een fietstocht, of om in de tuin te zitten. Maar ik mocht absoluut niet vergeten om achteraf het ding terug in de auto te leggen, dus dat begon ook wat ambetant te worden.

Dus na vijf keer de garage ondersteboven gehaald te hebben in de overtuiging dat de bril zéker niet in huis lag, heb ik dit weekend de knoop doorgehakt en een goedkoop depannage-exemplaar van 9 euro gekocht. Geen fantastische bril, maar genoeg om mij tegen de ergste stralen te beschermen, in afwachting van het blijde terugvinden van mijn kwalitatief exemplaar.

Zaterdagavond lag ik de aankoop en het gemis nog even te bespreken met mijn eega in het echtelijk bed, toen zij plots dacht: “laat ik eens in het nachtkastje kijken”. Uiteraard leverde die speurtocht niets op; een zonnebril in een nachtkastje is immers even nuttig als een pakje tabak in een gezondheidskit, als een dikke wollen muts in een reiskoffer naar Spanje, als een stereohoofdtelefoon voor Vincent Van Gogh, als een modeboetiek in een naturistenpark: de zon schijnt namelijk zelden tot nooit in onze slaapkamer ‘s nachts.

Maar toch. Misschien was mijn vrouw bij de verhuis voorzienig geweest voor als de dag des oordeels aanbreekt, de apokalyps, wanneer de zon feller schijnt dan 1000 sterren bij elkaar, en het zonlicht in het midden van de nacht dwars door onze rolluiken heen de hele slaapkamer hel verlicht. Als dàt gebeurt, wil ik mij misschien nog eens omdraaien en wat verder slapen, en dàn kan een zonnebril handig zijn. Dus voor alle zekerheid keek ik na de zoekactie van mijn vrouw in haar nachtkastje toch ook maar eens in mijn nachtkastje.

En ja hoor. Daar lag hij al meer dan twee maanden op mij te wachten: mijn oude, vertrouwde zonnebril, in zijn verweerde doosje. Het weerzien was zo intens gelukkig, dat ik het ding de hele nacht gedragen heb.

De moraal: ben je iets kwijt, zoek dan altijd op alle plaatsen, ook de meest onmogelijke. En koop een goedkope vervanging: dan vind je je gemis geheid dezelfde dag nog terug.