Missie 1 voor dit weekend volbracht. Vandaag heeft mijn werkgever naar tweejaarlijkse gewoonte een feestje gegeven voor zijn werknemers.
Het klinkt heel bescheiden, maar als een universiteit met een paar duizenden werknemers een feestje geeft, dan is dat een feest. Om ‘u’ tegen te zeggen. En ‘Trip Trap’, want zo heet het ding.
Met z’n 5.600 waren we in totaal. Werknemers, partners, vrienden en kindjes. En voor elk van die mensen was er van ‘s middags een heel gamma aan sportactiviteiten, was er een compleet ‘Kinderland’, was er een Italiaans buffet (soep, hoofdgerecht, dessert), was er drank bij de vleet, was er een proevertje van het zelfgebrouwen TripTrap-bier (handig zo’n universiteit waar ze zo’n beetje van alles doen), was er het optreden van Spring voor de kindjes, maar waren er vooral ‘s avonds The Magical Flying Thunderbirds. En dat allemaal op kosten van meneer mijn broodheer.
Eveline en ik waren dit jaar vrijwilligers op Kinderland. Maar gezweet dat we hebben, meneer. Gezwéét!
En wat moesten we dan juist doen? Eveline heeft zich kunnen uitleven op de kindergezichtjes, op de grime-stand. Er zit een klein beetje een artiest in mijn vrouw, en ze vond het dan ook heerlijk om de kindjes te beschilderen, al heeft ze er een paar uur in de brandende zon voor doorgebracht, en al is ze nu zo verbrand als iets.
Ikzelf was beschut tegen het zonlicht, maar allerminst tegen de warmte. Met een lange mantel en een grote toverhoed mocht ik het plaatselijke Zweinstein (Hogwarts) bevolken: een (warm) tentje, met donkere doeken bekleed, wat dan de toverschool voorstelde. Terwijl het zweet van mijn gezicht liep (straffe tovertruc eh!) heb ik de kindjes volgende eenvoudige trucjes laten zien:
- een beetje gezichtsbedrog, zelf te knutselen
- water uit een stylo knijpen
- een kaartspel compleet door elkaar halen en er dan vier azen uithalen
- een getrokken kaart raden
- drie touwen even lang maken
- een balletje door een bekertje slaan
- iemands gedachten lezen
- een glas op een kaart laten balanceren
en zo nog wel een paar dingetjes. En als ze héél braaf waren, kregen ze enkele van die trucjes op papier mee naar huis…
Ik heb zo’n 2 à 300 kindjes de revue zien passeren denk ik. Sommige waren braaf; anderen minder braaf. Maar de tijd is voorbij gevlogen.
En dan de Thunderbirds ‘s avonds… Schitterend, echt waar. Met volle teugen genoten. Meegebruld. En als het een privé-feestje betreft, en dus geen hele meutes zich voor het podium verdringen, maar je eigenlijk alle plaats hebt om te springen en te doen, dan vindt een meute-onminnend mens als mezelf dat fijn. Heel fijn.
Een geslaagd feestje dus. En een chapeau voor de organisatie. Er zijn uiteraard een aantal dingetjes die beter konden (het weer :-)) maar een zeurpiet die daarover valt!
Dank u wel, meneer de werkgever. U mag meer van die feestjes smijten.