Wussie

Vanavond op de trein: een man en zijn dierentuin.

In de zetel tegenover mij zat een jonge kerel, met op zijn schouder zijn rat, op zijn schoot zijn kat, en aan zijn voeten zijn hond. De rat snuffelde vrolijk in het rond, het jonge poesje was nieuwsgierig aan het rondkijken en -kruipen, en de hond lag gewoon braaf te wezen. De man had naast zich een kooi voor de kat en een doos voor de rat.

Het was een zicht. Vooral toen hij telefoon kreeg, en de rat ondertussen een aantal toevallige ontsnappingspogingen ondernam. Het was een zicht…

Ik was op weg van een babybezoekje (bij sinterklaasbaby Jonathan) naar huis, en ik had dus toevallig mijn fototoestel in mijn rugzak zitten. Ik had de man kunnen aanspreken en hem kunnen vragen of ik een foto van hem mocht trekken, of ik het koddig zicht mocht vereeuwigen.

Ik heb lang getwijfeld en overleg gepleegd met mezelf, maar ik heb het niet gedaan. Ik heb het gewoon laten passeren. Ik heb het lef niet om wildvreemden aan te spreken om ze te fotograferen, en stiekem trekken, dat wil ik al helemaal niet. Dus heb ik geen foto.

Dan denk ik aan fotografen zoals Herman Horsten, die daar allemaal geen problemen rond maken, en dat gewoon doen. Wat leuke foto’s oplevert.

Maar helaas, die zijn niet aan mij besteed.

Man, ik ben een wussie.