Ik heb net de laatste bladzijden uit van Eragon, het eerste boek van de tiener-fantasy-auteur Christopher Paolini.

Mijn aandacht voor het boek werd getrokken nadat eind vorig jaar de verfilming in de bioscopen draaide. Ik heb de film niet gezien, en een collega raadde me de film ook af, maar raadde me ten stelligste het boek aan.

Het verhaal vertelt hoe een eenvoudige boerenjongen (Kulderzipken?) op een dag een drakenei vindt, dat spoedig uitkomt. Zo wordt Saphira geboren en ontstaat een innige vriendschap tussen de vrouwtjesdraak en haar Rijder, Eragon. Samen staan ze voor een aantal uitdagingen, en de bevolking van het Rijk rekent erop dat ze de koning omver kunnen kegelen.

Ik ben niet ondersteboven van het boek – de jeugdige schrijfstijl laat soms wat te wensen over – maar het is een leuk verhaal. Je merkt wel waar de jonge auteur de boter gehaald heeft: er zitten duidelijke ideeën en herkenbaarheden in van The Lord of the Rings (uiteraard), Magiër (Raymond Feist), nog enkele andere fantasy-boeken, en ja, zelfs Star Wars en The Matrix. Maar tjah, je kan dan ook niet blíjven nieuwe fantasy-werelden uitvinden eh.

Maar kijk, het frustrerendste komt aan het staartje: het is het eerste boek van een trilogie, en het einde is dan ook zo open als het maar kan zijn – we want more.

Binnenkort dus eens met een boekenbon onder de arm naar de boekenboer voor deel 2, Eldest. En dan hopen dat het einde daarvan niet nog frustrerender is, want – hoera hoera – boek 3 is nog niet geschreven.

Al bij al een leuke leestip, als je van fantasy houdt. En niets tegen open eindes hebt.
Tot uw dienst.