Ik en elektriek, we gaan toch nooit goeie vrienden worden. Als multimedia-gebruiker ben ik een hevig afnemer van de zapperigheid, maar als er iets fout mee gaat, ben ik er nooit gerust op.

Deze namiddag zaten mijn collega en ik rustig te werken op ons bureau, toen we plots de geur van verbrand rubber begonnen te ruiken. Gang gecontroleerd: niets. Kop buiten gestoken: niets. Andere bureaus gecheckt: niets. Voedingen van de computers gecontroleerd: niets.

Maar kijk, daar heeft een bedrijf een technische dienst voor: centrale dispatch gebeld, en die hebben een technieker gestuurd.

De diagnose was snel gesteld: “De lampen, meneer. De draden van de lampen die aan het doorsmelten zijn door nen oververhitten ballast.”

Allee vooruit. Als gij het zegt. Maar gelijk had hij: lampebak opengetrokken, een keer (met een tang!) aan een draadje getrokken en… poef!

Man man man, zo’n kortsluiting met grote vonk blijft en luide poef blijft echt wel verschietachtig zunne… Maar allee, wijle blij dat het probleem gelokaliseerd is. De technieker is momenteel druk in de weer met de reparatie – gelukkig ben ik het gewoon om in het donker mijn toetsen te zoeken.

Merci, technische dienst. En awoe vieze geurtjes en kortsluitende knallen.