Elke dag doorkruis ik Leuven fietsgewijs op weg van mijn werk naar het station. En een mens ziet al eens wat op zo’n tocht.
De laatste dagen zie ik elke dag meer en meer studenten in Leuven opduiken, dikwijls vergezeld van hun ouders. Studenten met de meubels voor hun kot. Studenten die nog wat laatste inkopen komen doen voor het nieuwe jaar. De studentenpromotie-laptops die we op het werk verkopen vliegen als zoete broodjes de deur uit. Studenten die na een lange zomer voor het eerst terug afspreken met hun studiegenoten. Studenten die hun toekomstige studiestad komen verkennen. De broodjeszaken maken zich op voor de nieuwe drukte. De cafés zetten de stoelen op hun terras een laatste maal recht.
“Het is weer druk in Leuven, studenten lopen over straat,” zingt Noordkaap. De relatieve drukte van deze week is slechts een voorbode van de grote drukte van volgende week. Maandag opent het nieuwe academiejaar aan onze universiteit. Dan stromen opnieuw 30.000 studenten Leuven binnen, en herneemt Leuven zijn academische rol.
Het zal de eerste start zijn op 10 jaar tijd waarbij ik zelf niet in Leuven ben. De eerste start in 7 jaar waarbij ik zelf geen infosessies geef voor de eerstejaarsstudenten, de newbies.
Ik hoop op dat moment niet voor een vol auditorium te staan, maar voor een wiegje, met onze hoogstpersoonlijke newbie. Eén kleine mens, die recht heeft op onze volledige en onverdeelde aandacht.
En aandacht zal hij krijgen, onze kleine mens. We gaan nu al slapen met onze kleine Biebel, en we staan ermee op. De bezoekcijfers op deze blog en die van Biebel liggen hoger dan ooit. Er gaat geen dag voorbij, of ik krijg twintig keer de vraag of er nog geen nieuws is en hoe het nog met ons gaat. Dankjewel om zo mee te leven met ons gezin, jullie en ons geduld wordt weldra beloond!
Het gaat een goed academiejaar worden, ik voel het.
In het licht van Kobe’s geboorte bekijk ik de grote intocht dit jaar met andere ogen. Voor het eerst naar Leuven komen is een soort van tweede geboorte:
– deze keer niet alleen van mama maar ook van papa gescheiden zijn
– een nieuwe wereld ontdekken en een hoop nieuwe dingen leren: een wereld van proffen, cursussen, koten, zelfstandigheid…
maar ook simpele dingen, zoals volgende opmerkingen die ik deze avond opving demonstreren: “een hele winkel met alleen papierartikelen?” (in de Club) – “o, heb je dit al gezien?” (in de Delhaize, aan de verse slaatjes en potjes fruit)
– euh, de vergelijking valt vast nog verder door te trekken 🙂
Inderdaad. Leren drinken bijvoorbeeld.
Van de waterkraantjes in den Alma.