C’est arrivé près de chez nous

Allereerst het belangrijkste nieuws voor vrienden en kennissen: alles is okee met Kobe en met ons. Eveline is op haar werk, ik ben veilig thuis met Kobe. Ook onze vrienden en hun kindjes zijn okee. Bedankt voor de vele bezorgde berichtjes en telefoontjes, maar hier alles goed dus.

Al is ‘alles goed’ relatief. Ik voel me behoorlijk misselijk, na het vreselijke nieuws over de dodelijke steekpartij in een crèche in Sint-Gillis-Dendermonde, op een kilometer van hier.

Zo’n nieuws raakt ieder mens, maar als je zelf een ukkepuk van een jaar hebt rondlopen, en het gebeurt op een paar straten van je deur, dan ben je helemaal van de kaart.

Vrijdag is mijn vrije dag met Kobe. Dan doe ik fijne dingen met mijn zoon, en regelmatig gaan we samen wandelen. Aan de crèche waar het drama gebeurd is, is een parkje waar ik regelmatig passeer met Kobe. Gelukkig stonden er deze voormiddag boodschappen op het programma, en zijn we niet in de buurt geweest.

Een uur aan een stuk hoorde ik sirenes. Ik dacht ‘hier moet een hele grote brand in de buurt zijn’. En dan kom je thuis, ontmoet je je ontstelde buren op straat, en hoor je het nieuws. En dan word je helemaal koud.

Ik heb Kobe platgeknuffeld. Het manneke weet natuurlijk van niets.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Dendermonde en Vlaanderen deze vreselijke dag snel mag vergeten, en dat we snel weer onze kindjes zonder angst naar onthaalmoeders, chèches en scholen kunnen brengen, omdat we weten dat dit eenmalige gebeurtenissen zijn, die het normale tarten. Ik hoop het van harte.

En ik hoop vooral dat de mensen die hier wél bij betrokken zijn op een dag weer de draad kunnen opnemen en niet meer continu aan deze zwarte dag moeten denken. Sterkte, héél veel sterkte…

5 thoughts on “C’est arrivé près de chez nous”

  1. En natuurlijk alle steun voor de ouders, familie, onthaalouders, kindjes,… die dit allemaal moesten meemaken… Ik ben er niet goed van.

  2. Het is slikken. Serieus slikken…
    Met een krop in de keel, rillingen over mijn rug en tranen in mijn ogen heb ik onze Simon ook stevig vastgepakt. Blij dat dat kleine ventje veilig in mijn armen zat. Het doet mijn zorgen – die soms onoverkomelijk leken – vervagen tot belachelijke details.

    Ik denk aan alle ouders, kinderen, broers en zussen, grootouders, vrienden en vriendjes, buren,… van de slachtoffers. Ik denk aan alle begeleiders, opvoeders en kindjes die dat drama hebben zien gebeuren. Ik denk aan de familie van de dader, ook zij zijn nu slachtoffer.
    Ik hoop voor iedereen dat zij steun, troost, nieuwe moed, hoop vinden bij mensen die hen graag zien en hen in deze vreselijke periode niet in de steek laten.

    Ik ben er echt niet goed van…

  3. Heb ook onmiddellijk aan jullie gedacht, maar ik wist dat Kobe bij een onthaalmoeder zat.
    Maar dan nog, we kennen misschien de mensen persoonlijk niet, maar niemand verdient zoiets.
    Een kind is onschuldig en heeft niemand al iets kwaad kunnen doen.
    Onbegrijpbaar en zo’n drama voor alle betrokken.
    En ook ongelofelijk dat het hier bij ons gebeurt. Je dacht dat zoiets alleen kon bij de Amerikanen, geen goede evolutie …

Reageer!