Radio 5

Goh. Best dat ik niet op een stoel zit als ik de krant ‘s ochtends uit de bus haal. Anders was ik er vanochtend van gevallen.

Ik dacht écht waar effe dat het 1 april was vandaag, toen ik de krant openplooide en in grote letters “VRT doekt Radio Donna op“ las op de voorpagina, met een foto van Peter Van de Veire ernaast. Ik dacht écht dat het een grap was.

Tot ik doorhad dat het vandaag geen 1 april is, en dat De Standaard dat dus niet zomaar op zijn voorpagina zet.

Goh… Ik was er toch effe mijn kluts van kwijt. Ik luister al jaren niet meer naar Donna, en als ik er sporadisch flarden van opvang, vraag ik me af wat voor vrije radio dàt nu weer is. Buh. Ik ben niet hip genoeg voor het hippe sfeertje dat rond de zender hangt. Het happy-happy-joy-joy-sfeertje dat aan de zender en ook in de tv-spotjes hangt, vind ik er ferm over.

Maar toch. Donna en ik… we hebben iets. Oei oei, nu gaan er grote onthullingen komen, denk ik. Verschiet niet, maar nu ga ik even héél diep in mijn ziel graven en hem helemaal openleggen. Mijn vrienden van toen en mijn familie zullen waarschijnlijk maar al te graag smakelijk vertellen wat voor gigantische, freaky Donna-fan van het eerste uur ik was.

Toen eind 1991, begin 1992 werd gesproken over een nieuwe radio die het gat in de markt moest vullen (codenaam ‘Radio 5’), voelde ik me helemaal aangesproken! Ik was hun doelpubliek! Dit was mijn zender! En ik zou iedere stap in de aanloop met argusogen volgen!

Op 28 maart 1992 (ik heb de datum niet moeten opzoeken) zat ik om 6 uur ‘s ochtends dan ook aan mijn radio gekluisterd (in West-Vlaanderen op dat moment alleen via 927 AM) om door de vele ruis Michel Follet te horen zeggen dat zijn koffiemachien kapot was, en dat er een nieuwe radio geboren was. Het begin van de allereerste ‘Jabbedabbedoe’, het begin van een tijdperk. Ik heb er nog steeds een opname van op cassette. Net zoals van honderd biljoen andere Donna-momenten, trouwens.

Ik was hooked. Mijn Donna-verslaving kende geen grenzen. Ik luisterde 12 uur op een dag, nam zowat ales op, knipte alles uit wat ik in kranten en tijdschriften vond over Donna, ik spaarde alles, ik deed mee aan allerlei spelletjes, ben meerdere keren telefonisch op de radio geweest, en heb éttelijke CD’s gewonnen. Ja, ik heb op zondagavond nog “Donnaaaaaaaaaaaaaa…” staan reutelen voor heel luisterend Vlaanderen voor het spelletje “De Langste Adem”. En het heeft me verdomme een CD van Bart Kaëll opgeleverd.

Het hoogtepunt was toen mijn zus geregeld had gekregen dat ik met Sven Ornelis eens mee mocht naar de Donna-studio. Ik heb het bewuste briefje met de uitnodiging van Sven nog steeds. Euforisch was ik!!! Een zondagochtend, bibi in zijn eentje in alle vroegte de trein op, mijn hele Donna-verzameling meesleurend. Want dààr zouden ze wel in geïnteresseerd zijn, daar in Brussel. In Gent pikte Sven me op, en samen reden we naar Brussel, waar ik de studio in mocht, alles mocht bekijken, en sympathieke mensen als Johan Henneman en Catherine Van Eylen ontmoet heb. Na Sven zijn zondagvoormiddag-programma (“Expo”) reden we samen naar Gent, waar een live-uitzending van de zomertoer plaats vond (op de Korenmarkt, denk ik). Daar zaten we samen met Michel Follet aan een terrastafeltje in de VIP-lounge. Man, dit moest de béste dag van mijn leven geweest zijn. Merci Sven, merci. In mijn verzameling heb ik zelfs nog een dichtbundeltje van de piepjonge Sven Ornelis, waar onze Q-man nu waarschijnlijk zelf liever niet meer mee geconfronteerd wordt…

Vijftien jaar moet ik geweest zijn. Een leeftijd waarop je je al eens laat gaan voor dergelijke obsessies.

De jaren kwamen, Michel Follet en andere pioniers verdwenen, Donna veranderde, ik veranderde, en onze wegen gingen uiteen. Tegenwoordig ben ik een heel normale luisteraar van Studio Brussel en Radio 1 (en in de auto soms 4FM, jaja ik wéét het) zonder obsessief gedrag. Ik ken al lang de programmatie van Donna niet meer vanbuiten, ik weet al lang niet meer van elk programma wie de producer is, ik volg al lang het leven van de presentatoren niet meer.

Maar toch. Het deed me iets, vanochtend. Te lezen dat ze ‘Radio 5’ gaan afschaffen. Na bijna 17 jaar. Ik wist dat het slecht ging met Donna, maar zó slecht…

En dan het vervangproject. Rond Peter Van de Veire! Alleeeee! Alle respect voor Peter, maar komààn, hoe commercieel ingesteld kunt ge zijn?? Laten we eens een hype creëren rond hippe Peter.

Soit. Het is niet meer aan mij. Ergens in puberend Vlaanderen zal er wel een obsessieve fanboy opstaan die al jaren zit te wachten op een radiozender rond Peter Van de Veire, en die vanochtend een gat in de lucht gesprongen heeft. Het begin van een bizarre ontdekkingstocht. Ik wens hem 20.000 stickers van Radio Peter, een heldere ontvangst, een geleid bezoek aan de studio en veel mooie belspelletjes toe.