Het publieke leven

Ik weet het, ik weet het: ik kies er zelf voor om te bloggen, en ik heb dus geen recht om te klagen. En ik wil ook niet klagen, eigenlijk. Maar het is soms raar. Het is soms wennen.

Wat? Iets gelijkaardigs als wat Goya onlangs beschreef.

Vorige zaterdag op de Blogmeet vroeg iemand me of ik met mijn Volvo gekomen was. “Euhm… ja ja. Ah ja, ge hebt van het ongeval gelezen op mijn blog”.
Even later stond ik met iemand anders te babbelen, toen plots twee onbekende dames binnenkwamen, en de een naar mij begon te wijzen, terwijl ze tegen de andere mompelde “Kijk, da’s die mens van die schone witte foto’s met het zoontje en de leuke olifant.” Ik wuifde effe en knikte bevestigend “Jaja, de olifant!”
Wat later op de avond kwam iemand me vragen of alles nog goed ging met mijn zoontje. En of hij al tandjes kreeg. Neen, tot nu toe nog niet. Maar hij knaagt overal al goed op.
En daarnet, op het perron in Brussel-Noord, liep iemand langs me, om even op zijn stappen terug te keren en te vragen “Bent u Karel?” Het bleek een lezer van mijn blog te zijn. Dag lezer!

Eveneens raar is het wanneer je vrienden ontmoet, en met een nieuwtje wil uitpakken, en je begint te vertellen en je wordt onderbroken met de reactie: “Ja inderdaad, ik heb het gelezen op je blog.” “Oh boe, ik dacht ‘ns iets te vertellen…”

Nogmaals: ik klaag niet eh. Ik vind het aan een kant zelfs flatterend dat mensen mij advies vragen, mensen mij herkennen, mensen naar mij informeren, vrienden mijn blog lezen. Maar het blijft soms gek.

Het publieke leven. Een beetje.

4 thoughts on “Het publieke leven”

  1. Zo herkenbaar. Meest freak-out vond ik het toen ik met mijn gezicht reageerde op een gek in de trein en dat een onbekende die blijkbaar op datzelfde balkon aanwezig was een paar uur later op mijn blog daar een reactie op gaf zonder dat ik er over schreef. They’re watching you!

Leave a Reply to futttaCancel reply