Politici’s, BV’s, wereldsterren. Je kent ze niet persoonlijk, maar ze zijn toch een deel van je leven. Ze bepalen je jeugd voor een stuk. Je vormt je een beeld van hen op basis van wat de media je voorhouden. En op basis van hun daden. Van hun werk.

Soms heb je bewondering voor wat iemand doet, maar heb je tegelijkertijd een afkeer van andere dingen die die ster doet. Prince – of hoe heet ie tegenwoordig – is zo’n voorbeeld. Waarschijnlijk een klootzak van een mens, maar zijn muzikaal genie is onmiskenbaar.

Michael Jackson was ook zo iemand. Er zat bij die mens meer dan een schroef seriéus los, en door de negatieve manier waarop hij de laatste jaren in het nieuws gekomen is, voelt zijn dood nauwelijks als een verlies aan. Maar de man heeft een onuitwisbare handtekening nagelaten op mijn jeugd, op het leven van zoveel anderen, op mijn muzieksmaak, en op de muziek- en showbizzwereld in het algemeen. Een wereldster op eenzame hoogte, die diep gevallen is.

‘t Is ook niet makkelijk, als de hele wereld aan je voeten ligt. Het is wat eenvoudiger om met je voeten op de grond te blijven als je gewoon een gerespecteerde klassemadam in Vlaanderen bent. De goedkope popdeuntjes waarmee Yasmine indertijd doorgebroken is, kon ik niet echt smaken, maar ik heb haar stem en zangtalent altijd prachtig gevonden, en haar latere zangwerk – toen ze de commerciële deuntjes niet meer nodig had – kan ik meer dan appreciëren, en ook als televisiediva had ze een hoge klasse. Het verlies van iemand die nog lang niet over haar toppunt is, voelt veel meer als een onverwachte schok aan.

De showbizz-wereld spreekt veel makkelijker tot de verbeelding dan de “ernstige” wereld van de politiek, zeker politiek op Europees ver-van-mijn-bed-niveau. En politiek komt anno 2009 over als een groot circus. Maar ondanks mijn politieke desinteresse in mijn jeugd, viel Karel Van Miert mij op, toen in de jaren ’80. Een Humo-cover met een levensgrote close-up van de man in een zorgelijke denkhouding staat in mijn geheugen gebrand. Misschien is dat omdat het een naamgenoot van mij was. Of misschien is het omdat ik ondanks mijn jeugdige naïeviteit toch besefte dat dit een groot man was. Een belangrijk man. En zijn overlijden deed me deze week dus echt wel iets.

Vlaamse diva, Europees icoon of wereldster. Geen van de drie kende ik persoonlijk, maar voor elk van de drie voelde ik een verschillende vorm van respect. Ik wens ze een boeiende verdere tocht toe.