Wat nieuws van het thuisfront…
De zieke zoon
Reply
Tag Archives: kobe
Van wafels en koekjes
Zoals u op zijn blog kan lezen, was het vandaag de verjaardag van onze Kobe. En aangezien onze Kobe schoolgaande jeugd is, en je op school geen verjaardag laat passeren zonder traktaat, was papa opgevorderd om wafeltjes te bakken voor zoonlief. Geen probleem, papa doet niet liever!
Het zat me trouwens nog in de vingers, dat wafeltjes bakken, want voor het verjaardagsfeestje van Kobe – afgelopen weekend – had ik er ook al een aantal gebakken. Volgens gekend succesrecept, maar met wat problemen toen. Naar het einde toe begonnen de wafels wat in het wafelijzer te plakken, wat ze normaal nooit doen, maar kom.
Gisterenavond om 20 u. begon ik vol goede moed aan een nieuwe lading. Gekend wafelijzer, gekend recept – alles bij elkaar klutsen, stekker van het wafelijzer in, opwarmen, deeg scheppen, gieten, en… wachten maar.
De eerste wafel was een prachtexemplaar, de tweede en de derde bleven een héél klein beetje plakken, en tegen de tiende wafel had ik (opnieuw!) een probleem: ik kon het wafelijzer niet voorzichtig genoeg open doen, of ik had twee wafelhelften. En ik snapte er niets van, want ik was volgend gekend recept bezig! En ik gebruikte op den duur (veel!) boter in het wafelijzer, hetgeen ik normaal zelfs niet eens hoef te doen. Maar wafel na wafel begon het slechter te gaan.
Aaaargh! Waar is SOS Piet wanneer je hem nodig hebt?
Ten einde raad (want zo kon het niet verder) ben ik dan maar halverwege gestopt om het gloeiende wafelijzer te demonteren en de wafelmal eens goed af te kuisen. Misschien hing er nog wat vuil aan, wist ik veel? Dus een goede 20 minuutjes later was ik klaar om het ijzer weer te monteren, en het dan nog eens te proberen.
Oeps, probleem. Vijsje om het ijzer te monteren: spoorloos. Echt spoorloos. Na meer dan een half uur mezelf suf zoeken en vloeken, heb ik het wafelijzer op een heel instabiele en improvisorische wijze bijeen doen houden, en ben ik toch weer aan het bakken geslagen, vol goede hoop.
Ijdele hoop, want de eerste nieuwe wafel was een complete ramp – hij kon niet meer aan het ijzer plakken. Bovendien zat ik daar met mijn instabiele constructie, en tot overmaat van ramp plakte de wafel zó hard vast, dat ik bij het loswrikken krassen gemaakt heb in de anti-aanbaklaag. En ik zat daar nog steeds zonder vijsje. Aaaaaaaaaaaaargh!
Hoe dat allemaal kon, dat een succesrecept dat zijn deugdelijkheid reeds meermaals bewezen heeft, plots zó hard aan het mislukken was: ik weet het niet. Feit is dat ik het op dat moment opgegeven heb, maar wel met een probleem zat, want 15 gelukte wafeltjes was te weinig voor Kobes klasje.
En zo komt het dat ik gisterenavond om half twaalf gepasseerd nog met een schone lei ben beginnen zandkoekjes bakken voor Kobes vriendjes…
Een troost: de weinige wafeltjes hebben de kindjes gesmaakt, de vele koekjes evenzeer, en in de grote opkuis van de keuken na middernacht heb ik het vijsje teruggevonden. Hoera!
Nu nog dat wafelprobleem zien op te lossen… SOS!
Het is een heel ondeugende maar lieve hond
Samson is 20 jaar oud. In hondejaren is dat een kleine 100 jaar, wat een respectabele leeftijd is voor een harige bobtail. Zijn baasje Gert is ondertussen ook 20 jaar ouder en heel wat rijker dan toen, maar is voor de fans nog steeds dezelfde simpele jongen uit het simpele dorp. Dat hij na 20 jaar nog steeds niet samenwoont met zijn Marlèneke kan wat vragen oproepen over de relatie die hij heeft met de vrouw, maar goed, hij heeft dan ook een heel trouw en lief huisdier.
Gert zegt het vandaag in de krant zelf: “ons programma is pure nostalgie voor jonge dertigers die vandaag zelf kinderen hebben”. Inderdaad, Gertje – 20 jaar geleden was ik 10 jaar en viel ik dus nog net binnen de doelgroep, en ondertussen heb ik zelf twee kindjes, waarvan de oudste met de dag meer en meer geïnteresseerd raakt in de perikelen en vooral de liedjes van het olijke duo.
Ik herinner mij nog zeer goed hoe er 20 jaar geleden plots een pratende hond opdook in de studio van de tv-omroepers, op het uur van de kinderprogramma’s. Ik vond het eerst wat vreemd, maar op de duur best wel leuk. De hond zat in die dagen niet alleen aan de zijde van omroeper Gert, maar ook aan die van zijn collega’s, zoals Johan Verstreken en Bruno Schevernels.
Toen de eerste CD in de winkel lag, vond ik mezelf te oud voor zoiets, dus geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht het glimmende schijfje op mijn verlanglijstje te zetten. Tot ik de CD toch van iemand cadeau kreeg als dank voor bewezen diensten, en ik het ding van voor naar achter en van achter naar voor grijsgedraaid heb. Ik kan de liedjes jaren later nog steeds wóórdelijk meezingen. En CD 2, 3, 4 en 5 zijn gevolgd. Daarna ben ik afgehaakt. 🙂
Diezelfde CD’s zijn nu na jaren weer vanonder het stof gekomen, om aan mijn door muziek gepassioneerde zoon. En het is een geweldig succes. Kobe draait de CD’s van voor naar achter en van achter naar voor, en hij zit de hele dag door de liedjes mee te zingen die ik als kind ook zong. Inderdaad Gertje: nostalgie. En het geeft een heel leuk gevoel als je een raakpunt vindt tussen je eigen jeugd en die van je kind.
20 jaar na de eerste verschijning van de lieve hond op de tv, is het Studio 100 imperium niet meer te overzien. Een gigantische commerciële machine zit achter Samson, Plop, Mega Mindy en consoorten, en daar hebben sommige mensen blijkbaar problemen mee. Ik ken ouders die er trots op zijn dat ze Studio 100 boycotten, en dat er géén van die commerciële producten hun huis in komen.
Ik heb daar allemaal veel minder een plobreem mee. Ik wil gewoon dat mijn kinderen leuke dingen kunnen beleven. Je mag van Gert en co zeggen wat je wil, maar hun programma’s, liedjes en producten zitten heel erg goed in elkaar, en zijn helemaal afgestemd op de leefwereld van kindjes. Onze Kobe is dol op alle liedjes van Studio 100, hij kijkt graag eens naar een Plop, een Piet Piraat of een Samson, hij krijgt zelfs sympathie voor de meisjes van K3, en hij was compleet verrukt en ondersteboven van zijn bezoek aan Plopsaland deze zomer. De tv-programma’s worden bekeken met mate, maar daar zijn we als ouders zelf verantwoordelijk voor.
Als dat alles mijn kind vrolijk, gelukkig en blij maakt, dan mag Gertje daar wel een centje aan overhouden – hij heeft dat nu eenmaal heel goed bekeken, allemaal.
Gelukkige verjaardag, Samson en Gert. Wie weet zingen Kobes kinderen op een dag ook mee met jullie liedjes. 🙂
Het thuisfront
Voor de lezers die een beetje geïnteresseerd zijn in mijn thuissituatie, maar niet geïnteresseerd genoeg om de blog van onze kindjes te volgen: even een update van hoe het hier nog gaat met de zoon en de ondertussen 2 maand oude dochter.
Ewel: goed eigenlijk. Onze Lore is heel alert, is vaak content, huilt dus niet vaak, eet bijzonder goed (de slokop), komt dus goed bij, en vooral: ze slaapt door. In principe geef ik haar om 22h haar laatste flesje, leg ik haar tegen 22.30h in de wieg, en maakt ze tegen 6h mama wakker wegens honger. U zou dus kunnen besluiten dat we hier volledige nachten hebben te huize Titeca, maar helaas beslist de zoon daar anders over. Hij slaapt momenteel zelden nog een nacht door, en heeft 2-3 keer per nacht troost en een knuffel nodig.
Sjah, de jongen moet dan ook veel verwerken op korte tijd. Eerst de komst van een klein zusje die de aandacht komt afpakken, momenteel de potjestraining waar we volop mee bezig zijn, en ‘t is nog niet gedaan, want binnenkort verhuist hij van babybed naar kinderbed, en gaat hij van de onthaalmoeder naar de school. En dat allemaal op een half jaar tijd. Ge zout voor minder slecht slapen.
Maar ook hij is héél goed bezig: tellen tot 15 doet hij ondertussen moeiteloos, en geen enkel prentenboek bevat nog geheimen voor hem die hij niet kan opnoemen. Klaar voor de school, zoveel is duidelijk.