Dat het hier de laatste tijd rustig is op de blog, is een understatement. “Een doodse bedoening” is beter uitgedrukt. Misschien beter dan om er geen doekjes om te winden, en een blogpauze in te lassen.
Ik heb nog vele boeiende hersenkronkels die ik met u wil delen. Ik wil nog vanalles schrijven over fotografie. Ik heb een halve boekbespreking klaarliggen van het nieuwste fotografieboek van Scott Kelby. Ik weet nog een paar leuke video’s waarmee ik u kan amuseren. Ik ben op nog enkele boeiende websites gestoten waarnaar ik graag verwijs. Ik zou graag nog enkele foto’s trekken waar ik 1 seconde uw aandacht mee heb. Ik beleef nog regelmatig fratsen op de trein waarover ik wil vertellen. Ik beleef allerlei dingen thuis en op mijn werk waarover ik gerust meer wil vertellen. Ik heb nog blogmateriaal in overvloed. Maar nu eventjes niet.
“Hoe gaat het nog met Eveline?” Het is een veelgehoorde en oprechte vraag, de laatste tijd, waarvoor dank. Voor de lezers die al even niet meer mee zijn: we zijn in verwachting van ons tweede kindje, eind november, maar het gaat niet zo goed met Eveline.
En dat is eigenlijk ook weer een understatement. Al vanaf het prille begin van de zwangerschap heeft Eveline veel pijn en last. In haar bekken. En overal zo een beetje. Haar lichaam rammelt, houdt niet zo van die grote, ronde, dikke buik. En die pijn is met de weken, met de maanden, alleen maar erger en erger geworden.
Eigenlijk is het pas echt begonnen in mei, met Hemelvaart. Toen had Eveline bloedingen gekregen, die gevaarlijk konden zijn. De moederkoek lag slecht. En Eveline moest zich rustig houden, kreeg verbod om nog iets van inspanningen te doen. Van de ene dag op de andere moest ze stoppen met werken, en mocht ze onze Kobe niet meer optillen of er wilde spelletjes mee doen. Hij heeft het er even moeilijk mee gehad, maar is na enkele dagen eigenlijk heel begripvol met de situatie beginnen omgaan, de lieverd.
Die moederkoek heeft zich vanzelf weer goed gelegd. Het gevaar verdween, de pijn beterde, de misselijkheid bleef. Begin augustus kon Eveline weer aan de slag, maar dan wel volledig van thuis uit. Verplaatsingen waren uit den boze. Dus hebben we een voor een onze tripjes en vakanties afgezegd. Maar Eveline kon weer iets doen voor haar werk, en dat is goed voor de moraal.
De pijn is de laatste paar weken in volle hevigheid terug. Geen een houding is nog pijnloos, slapen is niet meer evident. Diagnose: diastase van de symfyse. Gevolg: definitief gedaan met werken, of ook maar iets te doen. Rusten. Nog twee maand. Of misschien iets minder. Want momenteel ligt ons kindje in stuitligging, en als het zich niet snel draait, wordt dat een keizersnede. Balen.
De trouwe lezer weet ook dat ik dit jaar van functie veranderd ben op mijn werk. Ik zit momenteel volop in die nieuwe functie, maar die nieuwe functie brengt meer verantwoordelijkheid mee, en zit volop in opstart. Bovendien is het volgende week de start van het academiejaar, en dat brengt nog eens een pak extra werk mee. Gevolg: ik zit tot over mijn oren in het werk. Ik klaag niet, want ik vind mijn nieuwe functie heel plezant, en ik doe het heel gedreven. Maar als je na bovenstaand verhaal weet dat ik mijn uiterste best doe om ons huishouden draaiende te houden en alles zo draaglijk mogelijk te maken voor Eveline, en dat ik lange, zware werkdagen draai, en dat er de afgelopen weken nog een paar tijdrovende zaken op het programma stonden, dan begrijp je ongetwijfeld dat ik even geen tijd en energie meer heb om blogs te lezen, laat staan er zelf een bij te houden.
Weet je wat er leuk is? Wat ons draaiende houdt? Er is – naast de last en de pijn – één grote constante doorheen deze zwangerschap: dat alles goed gaat met ons kindje. In Evelines buik zit een lieve (b)engel die heel goed groeit, de hele dag door stampt dat het een lieve lust is, en zich als een vis in het water voelt. Voor zover de dokters kunnen zien, schijnt de kleine uk totaal geen last te hebben van mamas kwaaltjes. En dat is zo geweldig.
De weinige vrije tijd die ik nog een beetje overheb, wil ik de komende weken steken in Appeltjes website. Ons tweede heeft recht op een eigen stekje op grote broer zijn blog, en we willen samen aftellen naar de geboorte, en leuke verhalen vertellen. Hopelijk vind ik éindelijk wat tijd om het webstekje in orde te krijgen. Kijk met ons mee op appeltje.titeca.net.
Geen paniek, I’ll be back. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en voor ik het weet ben ik weer aan het bloggen. Maar in tussentijd: als je iets te vertellen hebt, of je hoopt dat ik een interessant artikeltje op je blog zie: e-mail is uw vriend.
U hoort nog van ons. Tot gauw!