Er zijn weinig dingen in het leven vergelijkbaar met de trots die je voelt als je net papa geworden bent. In mijn armen zie je Lore, mijn pasgeboren dochtertje, een zusje voor Kobe, gisterenavond geboren na een vrij vlotte bevalling.

Een zeer flinke meid van 4,5 kilo, die haar nieuwe virtuele thuis heeft op deugnietjes.titeca.net. Allen daarheen.

En hoera! Hoera voor Lore! Hoera voor Eveline! Hoera voor iedereen!

Als u op zoek bent naar nieuws over mijn ongeboren zoon of dochter, rep u dan appeltje.titeca.net, dat voorlopig nog verwijst naar de site van mijn zoon, en binnenkort naar de site van mijn twee bloeikes van kinders.

Enfin, niet dat u het hier niet zult horen zulle 🙂

Joy, nog eens een teken van leven op deze blog. Want met de uitgerekende geboortedatum van 21 november in zicht, komt de geboorte van mijn tweede zoon of eerste dochter nu wel héél dichtbij, en daarmee ook het einde van de lijdensweg die Eveline – en met uitbreiding ons hele gezin – negen maanden lang gedragen heeft.

Het zijn héle zware laatste loodjes. Eveline heeft de laatste dagen zéér zware voorweeën, kan nauwelijks nog op haar benen staan, en is zo rond als een ballon. En mijn weerstand is het ook stilaan aan het begeven, want hij-die-nooit-ziek-is heeft het dit weekend begeven: ik loop al enkele dagen rond met een hardnekkig en mottigmakend griepje. En nu maar hopen dat vrouw en kind(eren) gespaard blijven.

Maar kom, genoeg geklaagd. Boe! Boe! Al dat geklaag! Want zoals u ziet op de foto’s, kan er te huize Titeca ook nog wat afgelachen worden. Neen, laten we vooral blij zijn voor wat we hebben: alle wensen, steunbetuigingen en de gigantische hulp die we van familie en vrienden krijgen. En laten we blij uitkijken naar wat komt: een droom van een dochter, of een fantastische tweede zoon! En Kobe als grote broer!

We hebben er zin in. We zijn er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor (praktisch gezien dan), maar hij/zij mag komen. We gaan hem/haar met open armen verwelkomen. Welkom Appeltje!

En kijk, om er het speelse element bij te houden, koppelen we er op de valreep nog een klein wedstrijdje aan. Doe mee een gokje naar geslacht, geboortedatum, lengte, gewicht en vooral naam van onze kleine spruit. Alle info bij Kobe.

Dat het hier de laatste tijd rustig is op de blog, is een understatement. “Een doodse bedoening” is beter uitgedrukt. Misschien beter dan om er geen doekjes om te winden, en een blogpauze in te lassen.

Ik heb nog vele boeiende hersenkronkels die ik met u wil delen. Ik wil nog vanalles schrijven over fotografie. Ik heb een halve boekbespreking klaarliggen van het nieuwste fotografieboek van Scott Kelby. Ik weet nog een paar leuke video’s waarmee ik u kan amuseren. Ik ben op nog enkele boeiende websites gestoten waarnaar ik graag verwijs. Ik zou graag nog enkele foto’s trekken waar ik 1 seconde uw aandacht mee heb. Ik beleef nog regelmatig fratsen op de trein waarover ik wil vertellen. Ik beleef allerlei dingen thuis en op mijn werk waarover ik gerust meer wil vertellen. Ik heb nog blogmateriaal in overvloed. Maar nu eventjes niet.

“Hoe gaat het nog met Eveline?” Het is een veelgehoorde en oprechte vraag, de laatste tijd, waarvoor dank. Voor de lezers die al even niet meer mee zijn: we zijn in verwachting van ons tweede kindje, eind november, maar het gaat niet zo goed met Eveline.

En dat is eigenlijk ook weer een understatement. Al vanaf het prille begin van de zwangerschap heeft Eveline veel pijn en last. In haar bekken. En overal zo een beetje. Haar lichaam rammelt, houdt niet zo van die grote, ronde, dikke buik. En die pijn is met de weken, met de maanden, alleen maar erger en erger geworden.

Eigenlijk is het pas echt begonnen in mei, met Hemelvaart. Toen had Eveline bloedingen gekregen, die gevaarlijk konden zijn. De moederkoek lag slecht. En Eveline moest zich rustig houden, kreeg verbod om nog iets van inspanningen te doen. Van de ene dag op de andere moest ze stoppen met werken, en mocht ze onze Kobe niet meer optillen of er wilde spelletjes mee doen. Hij heeft het er even moeilijk mee gehad, maar is na enkele dagen eigenlijk heel begripvol met de situatie beginnen omgaan, de lieverd.

Die moederkoek heeft zich vanzelf weer goed gelegd. Het gevaar verdween, de pijn beterde, de misselijkheid bleef. Begin augustus kon Eveline weer aan de slag, maar dan wel volledig van thuis uit. Verplaatsingen waren uit den boze. Dus hebben we een voor een onze tripjes en vakanties afgezegd. Maar Eveline kon weer iets doen voor haar werk, en dat is goed voor de moraal.

De pijn is de laatste paar weken in volle hevigheid terug. Geen een houding is nog pijnloos, slapen is niet meer evident. Diagnose: diastase van de symfyse. Gevolg: definitief gedaan met werken, of ook maar iets te doen. Rusten. Nog twee maand. Of misschien iets minder. Want momenteel ligt ons kindje in stuitligging, en als het zich niet snel draait, wordt dat een keizersnede. Balen.

De trouwe lezer weet ook dat ik dit jaar van functie veranderd ben op mijn werk. Ik zit momenteel volop in die nieuwe functie, maar die nieuwe functie brengt meer verantwoordelijkheid mee, en zit volop in opstart. Bovendien is het volgende week de start van het academiejaar, en dat brengt nog eens een pak extra werk mee. Gevolg: ik zit tot over mijn oren in het werk. Ik klaag niet, want ik vind mijn nieuwe functie heel plezant, en ik doe het heel gedreven. Maar als je na bovenstaand verhaal weet dat ik mijn uiterste best doe om ons huishouden draaiende te houden en alles zo draaglijk mogelijk te maken voor Eveline, en dat ik lange, zware werkdagen draai, en dat er de afgelopen weken nog een paar tijdrovende zaken op het programma stonden, dan begrijp je ongetwijfeld dat ik even geen tijd en energie meer heb om blogs te lezen, laat staan er zelf een bij te houden.

Weet je wat er leuk is? Wat ons draaiende houdt? Er is – naast de last en de pijn – één grote constante doorheen deze zwangerschap: dat alles goed gaat met ons kindje. In Evelines buik zit een lieve (b)engel die heel goed groeit, de hele dag door stampt dat het een lieve lust is, en zich als een vis in het water voelt. Voor zover de dokters kunnen zien, schijnt de kleine uk totaal geen last te hebben van mamas kwaaltjes. En dat is zo geweldig.

De weinige vrije tijd die ik nog een beetje overheb, wil ik de komende weken steken in Appeltjes website. Ons tweede heeft recht op een eigen stekje op grote broer zijn blog, en we willen samen aftellen naar de geboorte, en leuke verhalen vertellen. Hopelijk vind ik éindelijk wat tijd om het webstekje in orde te krijgen. Kijk met ons mee op appeltje.titeca.net.

Geen paniek, I’ll be back. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en voor ik het weet ben ik weer aan het bloggen. Maar in tussentijd: als je iets te vertellen hebt, of je hoopt dat ik een interessant artikeltje op je blog zie: e-mail is uw vriend.

U hoort nog van ons. Tot gauw!