En? Hoe gaat het daar nog?

Joy, nog eens een teken van leven op deze blog. Want met de uitgerekende geboortedatum van 21 november in zicht, komt de geboorte van mijn tweede zoon of eerste dochter nu wel héél dichtbij, en daarmee ook het einde van de lijdensweg die Eveline – en met uitbreiding ons hele gezin – negen maanden lang gedragen heeft.

Het zijn héle zware laatste loodjes. Eveline heeft de laatste dagen zéér zware voorweeën, kan nauwelijks nog op haar benen staan, en is zo rond als een ballon. En mijn weerstand is het ook stilaan aan het begeven, want hij-die-nooit-ziek-is heeft het dit weekend begeven: ik loop al enkele dagen rond met een hardnekkig en mottigmakend griepje. En nu maar hopen dat vrouw en kind(eren) gespaard blijven.

Maar kom, genoeg geklaagd. Boe! Boe! Al dat geklaag! Want zoals u ziet op de foto’s, kan er te huize Titeca ook nog wat afgelachen worden. Neen, laten we vooral blij zijn voor wat we hebben: alle wensen, steunbetuigingen en de gigantische hulp die we van familie en vrienden krijgen. En laten we blij uitkijken naar wat komt: een droom van een dochter, of een fantastische tweede zoon! En Kobe als grote broer!

We hebben er zin in. We zijn er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor (praktisch gezien dan), maar hij/zij mag komen. We gaan hem/haar met open armen verwelkomen. Welkom Appeltje!

En kijk, om er het speelse element bij te houden, koppelen we er op de valreep nog een klein wedstrijdje aan. Doe mee een gokje naar geslacht, geboortedatum, lengte, gewicht en vooral naam van onze kleine spruit. Alle info bij Kobe.