Anoniem

Soms wou ik dat ik een anonieme blog had. Een blog met lezers, maar zonder gezicht erachter. Waar de anonieme auteur vrijelijk zijn gal kan spuwen over wat en wie hem tegensteekt in de wereld.

Maar dat zou laf zijn. Anoniem brullen is makkelijk, heel makkelijk. Dus daar doen we niet aan mee. Als ik iets te zeggen heb tegen de mensen, dan zeg ik het tegen de mensen. Mijn blog is geen publieke schandpaal.

En toch. Vanvond heb ik zo ongelofelijk veel goesting om een scheldtirade te placeren op mijn blog. Over twee oude, zielige mensen die mijn blog toch nooit onder ogen zullen krijgen, en die zó kortzichtig en zó bekrompen zijn dat ze nog niet eens zouden beseffen dat ze iets verkeerd gedaan hebben of dat je boos op ze bent als je kl**t***ken op hun deur zou schilderen.

Ik heb ongelofelijk veel zin om gewoon ongegeneerd mijn verhaal te doen. Maar ik doe het niet. Ik ben te beleefd. Ik ben een wussie. Ik heb zelfs vriendelijk goedenavond gezegd nadat ze mij het bloed onder mijn nagels gehaald hebben.

Dus jullie moeten het doen met deze teaser. En heel nieuwsgierig zijn naar het verhaal dat ik niet ga vertellen. En hopen dat je niet teveel dergelijke zielige kiekens ontmoet in je leven.