“Wie gelooft die mensen nu nog?”
Het was een van de slagzinnen waarmee Yves vorig jaar naar de verkiezingen van 10 juni trok. Yves was zijn geloof in de politieke leiders van dit land kwijt, en zou bewijzen dat het anders kon. Dat er maar vijf minuten politieke moed nodig was om problemen op te lossen. En dat het niet om de postjes ging. En 800.000 Vlamingen geloofden Yves, en gaven de christendemocraten een uniek mandaat, een nieuwe kans.
Ook ik geloofde Yves. Want Yves was een doorzetter. In een ver verleden was ik voorzitter van de Ieperse Jongerenraad. Op datzelfde moment was Yves schepen van jeugd in Ieper, en hadden wij geregeld onderling overleg. Het was een fijne samenwerking, en er is veel gerealiseerd voor de Ieperse jeugd in die periode. Omdat Yves er mee zijn schouders onder zette.
Ik kende Yves, ik wist tot wat hij in staat was. Dus heb ik Yves de voorbije 15 maanden dikwijls het voordeel van de twijfel gegeven. Laat Yves maar doen, hij lost het wel op. Yves weet waarmee hij bezig is. Yves heeft een plan. Geef Yves nog een kans.
De huidige politieke malaise is echter een definitief breekpunt. Ik geloof Yves niet meer. Yves weet niet wat hij doet. Yves heeft niet de politieke moed om de problemen die zijn verkiezingsprogramma opgeleverd heeft, op te lossen. Het gaat Yves om het postje. Yves verloochent zijn partij, zijn kartel, zijn programma, zijn beloftes, om op het hoogste zitje van de staat in staat van ontbinding te blijven zitten. Yves zit in de ontkenningsfase en klampt zich vast aan strohalmen, terwijl het land steeds dieper de crisis ingestort wordt.
Tot zover het verhaal van Yves en de gemiste kansen. Van Yves en de verspilde stemmen. Van Yves en de verloren tijd. Van Yves en de Belgische crisis.
Wie schrijft het vervolgverhaal? Kris? Didier? Elio? Guy? Bart? Albert? Jean-Luc?
Zijn er nog adequate brokkenruimers in de zaal? Ik vraag het me ten zeerste af. Het puin in de Wetstraat is niet meer te overzien.
Misschien moet Jean-Marie maar president worden. Dàn zullen de dingen véél beter gaan. Vast wel.
Vast wel…
Ik had hem vorig jaar, als niet-CD&V’er, ook mijn vertrouwen gegeven. Ik had tijdens de formatie-saga veel bedenkingen bij zijn herhaalde pogingen die op niets uitdraaiden, maar hij kreeg het voordeel van de twijfel. Als keiharde doorzetter voor het geheel verdiende hij minstens respect. Bovendien: niemand zou het anders en beter gekund hebben.
Maar dat het er nu wel ferm over is, moet ik je duidelijk niet meer vertellen.
Is het niet allemaal een beetje simpel voorgesteld, alsof Yves Leterme erop uit was om de kiezer eens goed beet te nemen ? Persoonlijk zie ik het eerder zo :
800.000 Vlamingen gaven hun vertrouwen aan Yves Leterme. Gevolg ? De politieke tegenstanders met de daver op het lijf, want iemand met zo’n “mandaat van de kiezer” (zo heet dat tegenwoordig), welk verhaal heb je daar nog tegen ? Het beste dat je dan kan doen, is in hem in alles tegenwerken, de befaamde operatie “beschadig Yves Leterme”. De Franstaligen hebben die taak al snel op zich genomen (nota bene met de “zusterpartij” CdH op kop), en de VLD is zonder veel aarzelen mee op de kar gesprongen. Is het niet de VLD, o.l.v. Guy Verhofstadt, die het probleem BHV eerst gecreëerd heeft (door de hervorming van de kieskringen), en daarna een oplossing voor hun eigen probleem gewoon vooruitgeschoven heeft, goed wetende dat de miserie voor de opvolger was ? De façade van Verhofstadts goed-nieuws-show is al snel gevallen na de verkiezingen, toen o.a. ook bleek dat de overheidsfinanciën verre van “in evenwicht” waren… En ondertussen verkondigt Bart Somers maar dat “we aan oplossingen werken”, maar enig zinvol initiatief terzake is er nooit gekomen.
Maar goed, we dwalen af. Vijf minuten politieke moed, dat was inderdaad alles wat er nodig was, maar toch niet van één alleen tegen al de rest. Op die manier kan niemand iets bereiken, dit kan men niemand persoonlijk aanrekenen.
En dan de twijfelachtige rol van NV-A : wel in het kartel, maar niet actief in de regering : het is zo met één been in de meerderheid, en met één been in de oppositie. Op die manier konden ze alle kanten uit : als de staatshervorming er kwam, dan hadden ze eraan meegewerkt, als ze er niet kwam dan trof hen ook geen schuld, want ze zaten niet in de regering. En blijkbaar, met nieuwe verkiezingen in het verschiet, heeft NV-A gekozen om eindelijk een kant te kiezen die hen electoraal het best uitkomt.
Is het dan zo verwonderlijk dat Yves Leterme het niet zomaar opgeeft ? Als hij dat wel doet, dan pas bedriegt hij de 800.000 mensen die op hem rekenen. Als hij opgeeft, dan winnen de partijen die nu al anderhalf jaar proberen om Yves Leterme uit te schakelen. Als hij opgeeft, dan houd ik mijn hart vast bij de volgende verkiezingsuitslag.
Puin in de Wetstraat ? Zeer zeker ! Verspilde tijd ? Absoluut ! Is opgeven de oplossing ? Absoluut niet ! Of ‘t zouden de dwarsliggers moeten zijn die eindelijk opgeven. Vijf minuten politieke moed om het kinderachtig geruzie op te geven, als we dat nu eens konden vinden…
Bruno: uiteraard is het allemaal wat simpel voorgesteld. Uiteraard is alles veel, en véél ingewikkelder dan wat we zien, dan wat ik voorstel. Uiteraard is er veel wat we niet weten. Uiteraard is er een serieuze beschadigingscampagne tegen Yves. Uiteraard haal je heel wat goede punten aan.
Mijn betoog was een ventilatie over de manier waarop de man ermee omgaat. Opgeven is misschien verliezen, maar met het land in deze toestand de situatie blijven rekken en blijven proberen recht te trekken, is ook niet meer gezond. Ik twijfel er geen seconde aan dat de man barst van de goede bedoelingen, maar zijn kansen zijn verkeken. En ik denk dat hij het zelf allemaal niet meer zo goed weet…
En draai het en keer het zoals je wil: hij breekt zijn beloftes. We gaan niét in een regering zonder een staatshervorming. Die staatshervorming is verder af dan ooit, dan moet een staatsman zijn conclusies trekken. Als hij dat op een correcte wijze had gedaan, dan had die volgende verkiezingsuitslag niet zo dramatisch hoeven te zijn. Nu, daarentegen…
Inderdaad. Of zoals Bert De Brabandere het stelt: hij had vrijdag, na de verklaringen van Reynders, de stekker er moeten uittrekken en Reynders de boel laten oplossen. Nu ja, hij heeft al een paar keer gefaald, en daar is niets oneervols aan, zeker niet gezien de omstandigheden en met het vergiftigde geschenk van de 800.000 zoals je aanhaalt, maar nu is het er toch wel redelijk over. Nu gaat het niet meer om opgeven, hij heeft bewezen geen opgever te zijn, maar om de saboteurs op hun plaats te zetten.
Ge bedoelt toch Jean-Marie Pfaff?
@Sula: uiteraard!