Schandpaal

Abdellah Aït-OudHet net is zich aan het sluiten rond Abdellah Aït-Oud, de vermoedelijke moordenaar en verkrachter van Nathalie Mahy en Stacy Lemmens.

De man is nu officieel in verdenking gesteld, nadat er dit weekend nieuwe, bezwarende, bewijzen gevonden werden voor zijn betrokkenheid bij de ontvoering, verkrachting en moord op de twee meisjes die op 10 juni verdwenen in Luik. Het ziet er dus meer en meer naar uit dat de speurders het direct bij het rechte eind hadden toen ze reeds op 13 juni op zoek waren naar Aït-Oud.

Nog diezelfde dag meldde de hoofdverdachte zich bij de politie. Nog dezelfde avond werd hierover verslag gemaakt in alle media, compleet met naam en foto.

En dat heeft mij vanaf dag 1 gestoord. De man mag dan misschien van het begin zo verdacht als iets geweest zijn, maar dat neemt niet weg dat je in België onschuldig bent tot het tegendeel bewezen is. En alle sporen gaan misschien in dezelfde richting, maar tot op vandaag is zijn schuld nog steeds niet zwart op wit bewezen.

Ik ben dus eerlijk gezegd blij dat het er sterk op lijkt dat hij effectief schuldig is. Blij voor hem. Want hij is levenslang veroordeeld sinds 13 juni. Misschien niet door het gerecht, maar wel door het publiek. Dankzij de media.

Probeer het je voor te stellen: je bent – laat ons zeggen – een belangrijk wielrenner (ik bedoel echt niemand in het bijzonder, ik probeer gewoon een plausibel voorbeeld te verzinnen). Je bent een aanstormend talent, en slechts één iemand kan je nog houden van die o-zo-belangrijke zege, die eeuwige glorie, dat prijzengeld. Je hebt één rechtstreekse concurrent, en het gaat hard tegen hard – een eerlijke sportstrijd.
Op de vooravond van de beslissende rit ga je in alle vriendschappelijkheid een hapje eten met je rechtstreekse concurrent, want als mensen onder elkaar bedoelen jullie het nog zo slecht niet. Diezelfde avond – na jullie etentje – wordt je rechtstreekse concurrent vermoord, met een kogelschot. Je hebt geen sluitend alibi, en het vervelende toeval wil dat je in je jeugd nog een wapenbrevet gehaald hebt, om je met schietsport bezig te houden.
Je bent werkelijk onschuldig, maar kan die onschuld niet bewijzen. Evenmin kan de tegenpartij je schuld bewijzen. Je gaat dus vrijuit, maar je leven is voorgoed verknald: in de publieke opinie ben jij de duidelijke moordenaar, en de media helpen daarbij een handje, door je wapenverleden en andere bezwarende, losgepeuterde informatie openbaar te maken. Je carrière zit er op, je kan je niet meer in het openbaar vertonen zonder bedreigd of uitgejouwd te worden, en zelfs je vrienden geloven je niet, en laten je vallen als een steen. Je bent onschuldig, maar je was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Ai, pijnlijk.

Stel nu eens heel even dat Aït-Oud onschuldig was geweest. Erger nog: dat Marc Dutroux onschuldig was geweest. Een pijnlijke gerechtelijke dwaling. Je mag er niet aan denken.

Waarom dan direct foto, naam en toenaam in de krant plaatsen zodra de eerste mogelijke aanwijzingen opduiken? Waarom het gerecht niet zijn werk laten doen, en wachten tot onomstotelijk vast staat dat de schuldige gevonden is?
Is het sensatie? Of zit er meer achter?

Volgens mij is het sensatie, waar meer achter zit. Het publiek heeft namelijk een schuldige, een naam, nodig om gerust te kunnen zijn. Als iets ergs gebeurt, moeten we weten wie er achter zit. En moet de schuldige achter slot en grendel verdwijnen. Of sterven.

Heel België haalde opgelucht adem toen Marc Dutroux gevonden werd. En opnieuw toen Abdallah Aït-Oud opgepakt werd. De wereld zal herademen wanneer de meest gezochte terrorist ter wereld gevonden en gedood wordt. Omdat we ons dan weer een stukje veiliger voelen.

Dit is exact waar de film Arlington Road over gaat. Een prima thriller die het verhaal vertelt van een professor die lessen geeft over terrorisme, en op een dag zelf een terrorist op het spoor komt. Zijn poging om een aanslag te verijdelen mislukt, en in één klap wordt hij postuum als de grote schuldige, de grote terrorist aangewezen. Terwijl de werkelijke daders vrijuit gaan en verder boeren. Maar iedereen is gerust, want de smeerlap is gevonden. En gedood.
Een keiharde film die het kijken meer dan waard is (zelfs nu ik het einde eigenlijk verklapt heb).

De media zijn de moderne schandpaal. Vele schuldigen en onschuldigen hebben het al aan de lijve mogen ondervinden. Verschillende wielrenners die in dopingschandalen betrokken zijn. Willy Claes, die omwille van zijn mogelijke betrokkenheid in de Agusta-affaire zijn post als topman van de Navo mocht vergeten. Of onlangs nog Tom Gernaey, die in een klap tot ‘s lands nieuwe pedofiel gebombardeerd werd.

Het doet er niet veel toe wie er aan de paal gebonden staat. Als we maar kunnen spuwen in zijn gezicht.

2 thoughts on “Schandpaal”

  1. Ik deel volledig je mening, ik heb me er al enorm aan gestoord.
    Is het je trouwens opgevallen hoe voorzichtig de media omgaan met Hans Van Themse? In het journaal wordt zijn naam met moeite genoemd… ok, hij is misschien minderjarig maar de schuldvraag lijkt hier duidelijk beantwoord.

  2. Inderdaad, over Hans wordt er niet veel meer gezegd.

    Maar valt daar momenteel nog veel over te zeggen? Heb het momenteel effe niet gevolgd, maar die jongen zit in afwachting van zijn proces en zijn straf zeker?

Reageer!